ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΕΠΕΤΕΙΑΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΑΡΙΟΣ
_Η Κοινότητα Άριος και ο Δήμος Καλαμάτας διοργανώνουν την Παρασκευή 30-07-2021 και ώρα 19:30 Επετειακή Εκδήλωση
"ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ"
των Αριτών Ηρώων Οπλαρχηγών της Ελληνικής Επανάστασης 1821
ΤΖΑΜΑΛΗ Αναστάση, ΚΑΒΔΑ Αθανάσιου, ΤΣΙΤΟΥΡΑ Νικήτα και λοιπών Αριτών Αγωνιστών, στο Ηρώο ΤΖΑΜΑΛΗ Αναστάση που βρίσκεται πλησίον της εκκλησίας Αγ. Τριάδος στον Άρι.
_Η Κοινότητα
Άριος διοργανώνει το Σάββατο 31-07-2021 και ώρα 20:00 Εκδήλωση Ομιλία-Παρουσίαση
με θέμα: 
"Τα γεγονότα στην Μεσσηνία, που συγκλόνισαν την Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1834",
με Κεντρικό Ομιλητή, τον Μεσσήνιο Εκπαιδευτικό και Ιστορικό Ερευνητή Κο. Γιάννης Λύρας
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στον προαύλιο χώρο το κτηρίου του "Αγροτικού Συνεταιρισμού" στον Άρι.
Χορηγοί της εκδήλωσης: Νερά "Ανδανία" και "Αφοί Λάμπου".
Η δεύτερη ημέρα παρουσίασης έγινε στο κτήριο του Αγροτικού συνεταιρισμού Αρι και προλόγισε τον ομιλητή η φιλόλογος καθηγήτρια Σταυρούλα Παπαβασιλείου.
Σκοποί της οικονομικής, πολιτικής, οικονομικής Μεσσηνιακής επανάστασης του 1834 ήταν :
« Να φτηνύνει ο βίος, να διώξουν τους τυχοδιώκτες Φαναριώτες , να δίδουν μόνο το 10% στους δημητριακούς καρπούς, να καταργήσουν το φόρο των ποιμνίων όλων, να δίδουν στους μεν ιδιόκτητους αμπέλους 40 λεπτά το στρέμμα, στις δε εθνικές 120 λεπτά. Να τους δοθούν οι στρατιωτικοί βαθμοί, να αποδοθούν στους στρατιωτικούς όσα έχουν να λάβουν από εκδουλεύσεις, να μείνει ελεύθερη η υλοτομία στο καθένα ανεμπόδιστα , να ενθρονιστεί ο βασιλιάς, να ελευθερωθούν οι στρατηγοί, και τέλος να φύγουν όλοι οι ξενόφερτοι ¨Βαρβαροκράτες¨ Βαυαροί.».
«Απεφασίσαμε, να ανακτήσωμεν τα πολιτικά μας δίκαια δια της δυνάμεως, του μόνου και τελευταίου μέσου προς εδραίωσιν του καταπιεζομένου λαού». Έτσι δήλωναν οι εξεγερμένοι αγωνιστές του Εικοσιένα απέναντι στην Αντιβασιλεία του Όθωνα το καλοκαίρι του 1834. Αυτοί που αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της πατρίδας βρέθηκαν στο περιθώριο, εκτός στρατού που συγκροτήθηκε από βαυαρούς «μισθοφόρους» (ακόμη και στελέχη του αμφισβητούσαν την ποιότητά τους καθώς τους μάζεψαν… στον δρόμο). Βρέθηκαν εκτός αξιωμάτων, εν ολίγοις εκτός όχι μόνο υλικής αλλά και ηθικής επιβράβευσης για τις προσπάθειές τους ενάντια στους Τούρκους.
Ήταν ο καιρός που ο Κολοκοτρώνης βρέθηκε στη φυλακή καταδικασμένος σε θάνατο. Ήταν η εποχή που η κεντρική εξουσία, οι τρεις αντιβασιλείς που είχαν την επιτροπεία του ανήλικου Όθωνα, επιζητούσαν έσοδα αδιαφορώντας για τους ντόπιους και πώς κατάφερναν να επιβιώσουν με τη σοδειά ή τα ζώα τους. Νομοθετούσαν αδιαφορώντας για το πού θα λογοδοτήσουν ξεσηκώνοντας λαϊκή αντίδραση.
Οι αρχές της Κυπαρισσίας , πρωτεύουσα της Μεσσηνίας καθαιρούνται. Στις 31 Ιουλίου του μηνός ο νομάρχης, ο διευθυντής της νομαρχίας και ο βασιλικός έφορος βρέθηκαν όμηροι στο Ψάρι Μεσσηνίας όπου έμειναν ως τις 11 Αυγούστου. Στην Κυπαρισσία οι εξεγερμένοι κατήργησαν όλα τα κρατικά όργανα, αντικαθιστώντας τα με μια άμεσα ανακλητή επιτροπή.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του συνταγματάρχη του βασιλικού στρατού Κανέλλου Δεληγιάννη:
«Επίσημη Έκθεσις
Προς την επί των Στρατιωτικών Β. Γραμματείαν
Η συνωμοσία εσχηματίσθη κατά τον Φεβρουάριον, καθόσον εξάγεται ήδη από τα λεγόμενα παρά διαφόρων συνωμοτών. Από τις 27 του μηνός τούτου ο αποστάτης Κόλιας Πλαπούτας εσύναζε στρατιώτας εις του Μπέλεση. Στις 28 εξεκίνησε ο Μήτρος, αδελφός του για του Τζάχα, χωρίον της Ολυμπίας, με ολίγους.
Την 29 του ιδίου μηνός το εσπέρας εκινήθη ο Μήτρο Πέτροβας με τους Γαρατζαίους και τινάς άλλους των πέριξ χωρίων, άπαντας προς Ανδρούσαν.
Οι λαοί της Μεσσηνίας και της Μεγαλοπόλεως υπό τους αρχηγούς των Μήτρον Πέτροβαν, Μήτρον Αναστασόπουλον, Γκρίντζαλην, Κόλιαν Πλαπούτα και τον Αναστάσιον Κουλόχεραν, ευρίσκονται ήδη κατά Μεσσηνίαν, Ανδρίτζαιναν και Λεοντάρι και φοβερίζουν να εισβάλουν και ενταύθα.
Θεωρώ αναγκαίον να με εφοδιάση η Κυβέρνησις με ισχυροτέρας, πλέον εντεταμένας διαταγάς και οδηγίας, δια να δυνηθώ να ενεργώ αμέσως και χωρίς βραδύτητα τα χρέη μου και να εμψυχώσω επομένως τους ιδικούς μου και πιστούς εις τον θρόνον, διότι τοιαύτης φύσεως διαταγαί συμβάλλουν εις παρομοίας περιπτώσεις ως μία ένοπλος δύναμις.
Τρίπολις 4 Αυγούστου 1834
Ο Συνταγματάρχης Νομοεπιθεωρητής των Β. Στρατευμάτων
Κανέλλος Δεληγιάννης»
Η αντίδραση της υπό τον Κωλέττη κυβέρνησης ήταν άμεση και κατόρθωσε να ελέγξει την κατάσταση. Φρόντισε να αποκόψει τους εξεγερμένους από εν δυνάμει συμμάχους παραχωρώντας αμνηστία στους Μανιάτες και προάγοντας Ρουμελιώτες. Απέλυσε τον λαομίσητο υπουργό Παιδείας Σχινά και κήρυξε στρατιωτικό νόμο στη Μεσσηνία και στις περιοχές που διάκεινταν φιλικά στους επαναστατημένους οπλαρχηγούς.
Ο στρατηγός Σμαλτς με 2.000 στρατιώτες απώθησε τους εξεγερμένους για συλλάβει εν συνεχεία τους πρωτεργάτες και να τους φυλακίσει.
Με τον Κολοκοτρώνη και τον Πλαπούτα στην φυλακή, οι βαβαροκράτες «προστάτες-δυνάστες), άρχισαν να βάζουν σε εφαρμογή τα σχέδια τους για την «αναδιοργάνωση» της χώρας- όπως έλεγαν- .
Οι προστάτες-δυνάστες, με την συμπεριφορά μας, τους δίνουμε τη δυνατότητα, παρεμβαίνουν στα εσωτερικά προβλήματα της χώρας μας
Ήταν Ιούλιος του 1834, όταν στη Μεσσηνία-Αρκαδία ξέσπασε επανάσταση με αιτήματα την αποφυλάκιση των αγωνιστών και την παραχώρηση συντάγματος. Επικεφαλής της επανάστασης ήταν ο Μητροπέτροβας κι ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης, κι οι δυο μέχρι θανάτου πιστοί στον Κολοκοτρώνη, και ο Αναστάσιος Τζαμαλής με Νικήτα Τσίτουρα.
Η αγανάκτηση συνοδευόμενη και από τη γενικότερη δυσαρέσκεια για την πολιτική της Κυβέρνησης που είχε οδηγήσει το λαό σε αβάσταχτη φτώχεια, ήταν η αιτία για την εξέγερση της 27 Ιουλίου 1834.
Από τον Άρι Μεσσηνίας κατάγονταν ο οπλαρχηγός Αναστάσιος Τζαμαλής γνωστός για τη δράση του κατά την Επανάσταση του 1821, και υπήρξε ένας από τους αρχηγούς της Μεσσηνιακής Επανάστασης του 1834 μαζί με τους συντοπίτες του αγωνιστές Νικήτα Τσίτουρα και Αθανάσιο Γκάβδα, το Γιαννάκη Γκρίτζαλη από το Ψάρι ,το πεθερό του Μητροπέτροβα από τη Γαράτζα (Μέλπεια), οι ανιψιοί του Δημήτρη Κολιόπουλου (Πλαπούτα) Μήτρος και Πέτρος και ο ανιψιός του Κολοκοτρώνη Νικήτας Ζερμπίνης. Η Μεσσηνιακή Επανάσταση γνώρισε κάποιες επιτυχίες μέχρι τη μάχη του Ασλάναγα, στην οποία οι δυνάμεις των επαναστατών νικήθηκαν από τις κυβερνητικές δυνάμεις, και όλα τελείωσαν στη σύντομη σύγκρουση κοντά στο χωριό Ασλάναγα (Άρις) της Μεσσηνίας.
Στις 10 Αυγούστου του 1834 (ΦΕΚ 28 Α , διάταγμα περί των εκραγεισών ταραχών εις Μεσσηνίαν και Αρκαδίαν 16 άρθρα), η κυβέρνηση Κωλέττη κήρυξε τον στρατιωτικό νόμο και την επανάσταση βάφτισαν ταραχές.
Ο Βαυαρός στρατηγός Χρ. Σμάλτς μπήκε αρχηγός των κυβερνητικών δυνάμεων. Η επανάσταση πνίγηκε στο αίμα των μαχητών της, έπειτα από σειρά μαχών, στις οποίες οι επαναστάτες νικήθηκαν. Αμέσως στήθηκε το «Κατά την Μεσσηνίαν και Καρύταιναν Έκτακτον Στρατιωτικόν Δικαστήριον».
Μέσα σε 18 ημέρες όμως όλα τελείωσαν. Οι αρχηγοί της Μεσσηνιακής επανάστασης, χωρίς βοήθεια και μπροστά στην συντριπτική υπεροχή των κυβερνητικών, βρίσκονταν στις φυλακές.
Το 'Εκτακτο
Στρατοδικείο που συνεδρίασε στην Κυπαρισσία,
καταδίκασε σε θάνατο το Γιαννάκη Γκρίτζαλη. Η ποινή εκτελέστηκε ταχύτατα και
πριν περάσουν δυο ώρες από την απόφαση ο Γκρίτζαλης σωριάστηκε νεκρός.
Εκτελέστηκε με τυφεκισμό την ίδια ημέρα (19
Σεπτ. 1834) αφού πρόλαβε να πει «Αδίκως πεθαίνω
αδέλφια. Αγωνίστηκα για την Ελλάδα».
Οι Ασλαναγαίοι με επί κεφαλής τον Αναστάση Τζαμαλή στις 29 Ιουλίου του 1834 υπερασπίσθηκαν το χωριό τους ολόκληρη την ημέρα και την νύχτα εναντίον αποσπάσματος που είχε στείλει ο διοικητής του Νησιού. Με την βοήθεια του 83άχρονου Μητροπέτροβα (πεθερός του Γκρίτζαλη),που έφτασε το άλλο πρωί κατατρόπωσαν τους κυβερνητικούς (Μάχη του Ασλάναγα).
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μεσσηνιακή επανάσταση του 1834 είναι μία σημαντική, αν και αγνοημένη, στιγμή της ελληνικής ιστορίας, καθώς πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη κοινωνική, οικονομική, και πολιτική επανάσταση, αλλά και για την πρώτη διεκδίκηση Συντάγματος από τον ελληνικό λαό.
Η ιστορία είναι ασφαλώς η μεγάλη μας δασκάλα. Οι λαοί αντλούν δύναμη και αποκτούν αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση από το βάθος της.
Δυστυχώς εμείς οι Έλληνες τη δασκάλα μας που σίγουρα είναι ανώτερη απ΄ όλες τις άλλες δεν την αφήσαμε να μας τα διδάξει. και το χειρότερο: πολλές φορές βάζουμε τα διδάγματα της Ιστορίας στα αζήτητα, για να εξυπηρετήσουμε σκοπιμότητες και ιδεολογήματα. Ορισμένα γεγονότα τα εξωραΐζουμε και άλλα τα υποβαθμίζουμε ή τα αποσιωπούμε τελείως, με αποτέλεσμα να μετατρέπουμε την ιστορία σε προπαγάνδα.
Μας ειρωνεύονταν, και μας ειρωνεύονται συχνά οι ξένοι. Το ζούμε αυτό και στις μέρες μας. Το χειρότερο είναι ότι αν αντιλαμβανόμαστε, ότι εμείς τους δίνουμε τέτοια δικαιώματα, με τη συμπεριφορά μας.
Είναι πολλές οι αναλογίες των εποχών. Και τότε, πιο δικαιολογημένα ασφαλώς , ο λαός μας αναζητούσε πυξίδα. Η καταφυγή στους «έξω» ποτέ δεν μας βοήθησε, γιατί εμείς δεν ακούμε τη δασκάλα μας, την Ιστορία μας, και έτσι σήμερα είμαστε στο μεσοπρόθεσμο και στο μνημόνιο, που μας επέβαλλε η τρόικα.
Ένα από αυτά που έχουν σκόπιμα υποβαθμιστεί από τη διδασκόμενη Ιστορία είναι και η Μεσσηνιακή Επανάσταση του 1834. (όπως έγινε και πριν λίγα χρόνια με την ιστορία του δημοτικού που έγραψε η κυρία Ρεπούση για τη Σμύρνη).
Ένα ιστορικό γεγονός που συνέβαλε όσο λίγα στη θεμελίωση του νεοελληνικού κράτους.
Αποδεικτικά στοιχεία , που αποδεικνύουν γιατί η Μεσσηνιακή Επανάσταση του 1834 ήταν Πολιτική, Κοινωνική , και Οικονομική.
12. Το 1834 στη Μάνη υπήρχαν περίπου 800 πύργοι. Η Αντιβασιλεία γνώριζε ότι ο αφοπλισμός τους θα ήταν μια επικίνδυνη υπόθεση, η οποία μπορούσε να λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Την δύσκολη αυτή αποστολή ανέλαβε να φέρει εις πέρας ο λοχαγός Μαξιμιλιανός Φέδερ. . Το σχέδιό του απλό. Όπου δεν μπορούσε να πετύχει τον σκοπό του με απειλές, θα χρησιμοποιούσε την εξαγορά.
Στον ξεσηκωμό των Μανιατών πρωτοστάτησε ο Μεσσήνιος οπλαρχηγός Μητροπέτροβας, γνωστός οπαδός και φίλος του Κολοκοτρώνη, γεγονός που καταδεικνύει κάποια σχέση ανάμεσα στην εξέγερση και την δίκη του Γέρου του Μοριά. Οι ταραχές ξεκίνησαν την Τρίτη του Πάσχα, 24 Απριλίου 1834, όταν στην πλατεία της Αρεόπολης συγκεντρώθηκαν 200 περίπου ένοπλοι απαιτώντας να σταματήσει ο αφοπλισμός των πύργων. Σύντομα οι κινητοποιήσεις επεκτάθηκαν σε ολόκληρη την Μάνη, με την συμμετοχή τόσο του ανδρικού όσο και του γυναίκειου πληθυσμού.
Τον Μάιο του 1834, δύο λόχοι Βαυαρών στρατιωτών εστάλησαν στην Μάνη για να καταστείλουν την εξέγερση. Την επόμενη μέρα όμως δέχθηκαν αιφνιδιαστική επίθεση από 400 ένοπλους Μανιάτες, οι οποίοι αιχμαλώτισαν τους άνδρες και των δύο λόχων. Ύστερα από το φιάσκο της Αρεόπολης, η Αντιβασιλεία συνειδητοποίησε την σοβαρότητα της κατάστασης και τον Ιούνιο του 1834 έστειλε στην Μάνη τέσσερα τάγματα Βαυαρών Μανιατών. Οι στρατιώτες της Αντιβασιλείας αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν ταπεινωμένοι την Λακωνία, με βαριές απώλειες. Οι Μανιάτες συνέλαβαν πολλούς Βαυαρούς αιχμαλώτους και τους χρησιμοποίησαν ως υπηρέτες για διάφορες βαριές χειρωνακτικές εργασίες και αγγαρείες. Κάποιοι μάλιστα ζήτησαν και λύτρα από την κυβέρνηση προκειμένου να απελευθερώσουν τους στρατιώτες που κρατούσαν δέσμιους.
Η Αντιβασιλεία αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα, κλιμακώνοντας ακόμα περισσότερο την σύγκρουση. Στα τέλη Ιουνίου της ίδιας χρονιάς, 2.500 Βαυαροί στρατιώτες, μία ίλη ιππικού της χωροφυλακής, δύο ορεινές πυροβολαρχίες και ένας μικρός αριθμός ελληνικών μονάδων πεζικού εισέβαλαν στην Μάνη. Εκεί ενισχύθηκαν από 500 ένοπλους ντόπιους, οι οποίοι προσχώρησαν στο στράτευμα της Αντιβασιλείας. Την εντυπωσιακή αυτή δύναμη διοικούσε ο Βαυαρός στρατηγός Κρίστιαν Σμαλτς Στην συνέχεια της εκστρατείας ο Σμαλτς ηττήθηκε επανειλημμένα από τους Μανιάτες, πληρώνοντας ακριβά την ελλιπή γνώση του εδάφους στο οποίο είχε κληθεί να επιχειρήσει. Η καταστολή της εξέγερσης φάνταζε πλέον αδύνατη.
Με τις στρατιωτικές της επιχειρήσεις να βρίσκονται σε τέλμα, η Αντιβασιλεία αναγκάστηκε να προσέλθει σε διαπραγματεύσεις με τους Μανιάτες. Η κυβέρνηση διαβεβαίωσε ότι θα σεβόταν την Ορθοδοξία και την αυτονομία των Μανιατών, οι οποίοι θα στρατεύονταν σε δικές τους μονάδες, διοικούμενες από τους αρχηγούς των σημαντικότερων οικογενειών. Πενιχρό αντιστάθμισμα όλων αυτών ήταν ο μερικός αφοπλισμός ορισμένων πύργων.
Η εξέγερση των Μανιατών αποτέλεσε σοβαρό πλήγμα για το κύρος της Αντιβασιλείας. Ο μύθος του αήττητου των βαυαρικών στρατευμάτων, ο οποίος ίσχυε μέχρι τότε, είχε καταρριφθεί οριστικά.
1. Η οργάνωση των κοινοτήτων 1828-1831
Η πολιτική οργάνωση της κοινωνίας στην Ελλάδα βασίστηκε στην οικογένεια. Οι οικογένειες συνδέονται με δεσμούς αίματος και δεσμούς αμοιβαίων συμφερόντων. Για να φροντίζουν τις υποθέσεις τους , όλα τα μέλη της κοινότητας συγκεντρώνονται κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Μάρτη για να εκλέξουν τους δημογέροντες , δικαστές που το ονομά τους αναφέρεται στα ποιήματα του Ομήρου. Αρχίζουν με την εκφώνηση της έκθεσης των Δημογερόντων για τη διοίκηση της περασμένης χρονιάς και κάνουν έπειτα τον έλεγχο των λογαριασμών. Μετά προτείνονται στην συνέλευση αποφάσεις που πρέπει να εφαρμοστούν την επόμενη χρονιά και τελειώνουν με την επικύρωση των δημογερόντων στο λειτουργημά τους ή την αλλαγή τους. Οι παραιτηθέντες προτείνουν άλλους τους οποίους η κοινότητα έχει το δικαίωμα να απορρίψει ή να ζητήσει άλλους υποψηφίους. Ο αριθμός των δημογερόντων ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες της κοινότητας. Διαλέγουν 1 για τα χωριά και 3 για τις πόλεις, οι οποίοι μοιράζονται την εποπτεία και τον έλεγχο της τοπικής εξουσίας, την αγορανομία , και τα κοινοτικά έσοδα.
{ Μ. Μοσχοβάκη. Το δημόσιο δίκαιο στην Τουρκοκρατία Αθήνα 1884 Π.Ε. ΚΡΗΤΗΣ}.
- Φρ. Τίρς. Η εποχή του Καποδίστρια 1828-1831 . Τόμοι Α,Β. Εκδ. ΤΟΛΙΔΗ.
Οι δημογέροντες ή κοτζαμπάσηδες παραδίνανε στους Τούρκους τα ποσά που τους ζητούσαν και δεν τους ενδιέφερε για τα ποσά που έμεναν στους κοτζαμπάσηδες. Συχνά δημιουργούνταν αναταραχές ,φόνοι και εξόντωση χωριών και οικογενειών όταν δεν τα έβρισκαν στη μοιρασιά. Η λαϊκή διοίκηση των κοινοτήτων μετατράπηκε σε μια κυβερνητική μηχανή που τη κινούσε το χέρι του αρχηγού του κράτους. Κάθε χρόνο οι εκλεγμένοι δημογέροντες έλεγχαν την αστυνομία, τα τελωνεία και όλη τη διοίκηση, με ένα ληξίαρχο που φύλαγε τις διαθήκες και τα συμφωνητικά των οικογενειών και του εμπορίου. Οι δημογέροντες είχαν στη διαθεσή τους 30 ενόπλους και έπαιρναν ο καθένας 2 γρόσια την ημέρα. Οι δημογέροντες ήταν υποχρεωμένοι όπως και τα μέλη των επιτροπών να κάνουν απολογισμό της διαχειρισής τους , που ήταν σχεδόν φανταστικός, με αποτέλεσμα να γεννηθούν και να πληθύνουν τα κακά, οι διασπαθίσεις και καταπιέσεις ,επειδή οι κακοί δημογέροντες έκαναν πολλές φορές του κεφαλιού τους , ικανοποιώντας τα πάθη και την απληστία τους. Τα χωριά, μοναστήρια, κωμοπόλεις και πόλεις πρέπει να συνενωθούν σε διαμερίσματα ή διοικήσεις και αυτές με τη σειρά τους σε επαρχίες. Όπως κάθε διοίκηση έχει επίσκοπο και νομάρχη έτσι και η επαρχία θα έχει έναν αρχιεπίσκοπο και έναν έπαρχο ή κυβερνήτη, με ένα συμβούλιο διοριζόμενο και μισθοδοτούμενο από την κυβέρνηση και ένα στρατιωτικό κυβερνήτη. Οι νομάρχες θα υπάγονται στον έπαρχο και οι δημογέροντες στον νομάρχη. Με ένα διάταγμα στις 9 Φεβρουαρίου του 1830 εκχώρησε για ταμεία των επαρχιών 7 διαφορετικούς φόρους τους οποίους θα χρησιμοποιούσαν για την επιδιόρθωση εκκλησιών, σχολείων, νοσοκομείων δημοσίων κτιρίων, υδραγωγείων, μύλων, καναλιών, γεφυρών, δρόμων κ.λ.π .
Οι 7 διαφορετικοί φόροι ήταν οι:
1ος φόρος . 5 λεπτά για κάθε πρόβατο ,κατσίκι και αρνί. 20 λεπτά για χοίρους και άλλα μεγάλα ζώα. Εξαιρούνται τα ζώα που ήταν για μεταφορές και όργωμα.
2ος φόρος. 5% για εισοδήματα από σπίτια –καταστήματα
3ος φόρος. 3 φοίνικες το μήνα για εμπόρους κρασιών-ποτών.
4ος φόρος. 9% στα ενοίκια πανδοχείων, καφενείων και χανίων , ενώ ο ιδιοκτήτης πλήρωνε φόρο 9%, στο ποσό που έπαιρνε από το ακίνητο.
5ος φόρος. 20 λεπτά ανά χιλιάδα τούβλα από ιδιώτη και 40 λεπτά από δημόσια επιχείρηση. 4 λεπτά ανά στατήρα ασβέστη και 10 λεπτά για το γύψο.
6ος φόρος. 2-8 φοίνικες το μήνα για κάθε ψαρόβαρκα και
7ος φόρος. 1-4 φοίνικες για οτιδήποτε φορτίο μεταφερόταν στην αγορά για πούλημα.
(Φρειδερίκος Τίρς. Τόμος Α σελ.188-9 )
Τα χρήματα από τους φόρους των εισοδημάτων ξόδευε η «βαβαρική κυβέρνηση» για τις ανάγκες ολόκληρου του έθνους , αλλά ελάχιστα ξαναγύριζαν στη πηγή για να εξυπηρετηθούν οι οποιεσδήποτε ανάγκες των τοπικών κοινωνιών των επαρχιών. Η είσπραξη φόρων από φοροεισπράκτορες και η προσωπική εργασία διατηρήθηκε στις κοινότητες μέχρι τη δεκαετία του 1970.
Επιβάλλεται η συνένωση των επαρχιών σε μια κεντρική εξουσία για να πατάσσονται οι καταχρήσεις και για τις παρανομίες θα πρέπει να υπάρχει μια γενική ανώτατη εξεταστική επιτροπή η ονομαζόμενη γερουσία , που θα αποτελείται από 2 συμβούλια και το ένα θα εκλέγεται από το κυβερνήτη και το άλλο από το λαό . Η εκλογή θα γινόταν σε κάθε επαρχία από όλους του δημογέροντες των χωριών ,πόλεων και διοικήσεων. Όμως οι 16 έπαρχοι ήταν άσχετοι με τις τοπικές υποθέσεις και είχαν στη διαθεσή τους μια υπαλληλία απαθή , αμαθή και αδιάφορη (ισχύει και στις ημέρες μας, γιατί δεν υπάρχει αξιολόγηση). Φυλάκιζαν πολλές φορές τους φοροεισπράκτορες όσοι δεν μπορούσαν να εξοφλήσουν στην κυβέρνηση την τιμή της δεκάτης . Επίσης η κυβέρνηση κατείχε όλους σχεδόν τους μύλους γιατί ήταν η κύρια πηγή εσόδων. Υπολογίζεται ότι από τους 6000 μύλους που υπήρχαν σε λειτουργία, το κράτος είχε τους 5500 ,και τα Μούλκια –Βατούφια-Τσιφλίκια.
Οι εθνικές γιορτές περιελάμβαναν την 1η ημέρα αφιερώματα σε εκείνους που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για την ελευθερία στην πατρίδα, την 2η για παρελάσεις και γυμναστικές επιδείξεις , την 3η για αρματοδρομίες και ιπποδρομίες και οι υπόλοιπες σε λυρικά έργα χορωδίες, τραγωδίες , και κωμωδίες.
- ΙΣΤΟΡΙΚΑ (Μακρυγιάννης)
Ο Μακρυγιάννης* με τον οξύτατο πολιτικό του λόγο μας περιγράφει, για τους βαβαροκράτες, που έφερε μαζί του ο Όθωνας στην Ελλάδα. Αυτείνοι αφεντάδες μας και μείς ειλωτές τους . Πήραν τα καλλίτερα υποστατικά ,τις καλλίτερες θέσες, τους σπιτότοπους , στα υπουργεία βαρείς μιστούς. Δανείζουν τα χρηματά τους 2% και 3% το μήνα , παίρνουν υποθήκες – σ’ ένα χρόνο και λιγότερον κάνει 10 και το παίρνει 1 ,γίναν όλοι διοχτήτες. Κριταί αύτείνοι, αφεντάδες αυτείνοι, όπου να πάνε οι Έλληνες όλο υλιές τρώνε. Η φτώχεια άξηνε, λίγο φταίξιμο να κάνει ο αγωνιστής, χάψη (φυλακή). Άλλος επί ζωγής, άλλος κόψιμον με την τζελοτίνα……γιόμωσαν οι χάψες του κράτους.
Να δώσετε εις τους απλούς 50 στρέμματα γης και κατ’ αναλογία να πάτε μέχρι το βαθμό του χιλίαρχου, γιατί τα μοναστήρια κατέχουν το 1\4 του ελληνικού εδάφους.
Η ελέω Θεού μοναρχία που επιβλήθηκε στη χώρα από τις προστάτιδες δυνάμεις , στεριώνει πιο πολύ τις φεουδαρχικές δυνάμεις στην εξουσία. Μας κατάργησαν την τοπική αυτοδιοίκηση και μας εφάρμοσαν τα συστήματα του βαυαρικού φεουδαρχισμού.
Η άποψη του Μακρυγιάννη, αντιπάλου της Αντιβασιλείας
Ότι οι Μπαυαρέζοι και οι οπαδοί τους Έλληνες θέλαν να μας φάνε κι’ ο Θεός μας γλύτωσε από τους κακούς τους σκοπούς. Και πασκίζαμεν έξω και μέσα με τρόπον και κατηχούσαμεν τους ανθρώπους ίσως και κινηθούμεν διά τα έξω και λευτερωθούμεν κ’ εμείς εδώ μέσα και κάμωμεν νόμους στέρεους και διοικηθούμεν ως άνθρωποι˙ ότι μας κυβερνούν οι ανθρωποφάγοι με το «έτζι θέλω» και κρίμα ’στα αίματα και θυσίες οπού κάμαμεν.
Ο στρατός βασίστηκε,
αρχικά, στους περίπου 3.500 Βαυαρούς στρατιωτικούς που είχαν έρθει μαζί με τον
Όθωνα στην Ελλάδα. Οι Έλληνες αγωνιστές που δεν έγιναν δεκτοί στις ένοπλες
δυνάμεις του κράτους έμειναν χωρίς κανέναν πόρο ζωής, με αποτέλεσμα τη μεγάλη
δυσαρέσκειά τους. Αρκετοί από αυτούς στράφηκαν στη ληστεία.
Μακρυγιάννης, Απομνημονεύματα, επιμ. Ι. Βλαχογιάννη (1907), Γιοβάνης, Αθήνα
1968, τόμ. 2, σ. 109.
Η μετέπειτα επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου του 1843 είχε πολλά κοινά σημεία με τη μεσσηνιακή επανάσταση, και με πρωταγωνιστή το Μακρυγιάννη, που υποχρέωσε τον Όθωνα να παραχωρήσει σύνταγμα και να αντικαταστήσει τους βαυαροκρατίες στις διάφορες θέσεις που κατείχαν, από Έλληνες.
Ήθελα σύνταμα για την
πατρίδα μου
Να κυβερνηθεί με νόμους
κι’ όχι με το ¨ετζι θέλω¨΄.
*Άπαντα Μακρυγιάννη, τόμος 1ος , ιστορικές εκδόσεις 1821, Έλλη Αλεξίου, Γιάννης Βλαχογιάννης.
Ο στρατηγός Μακρυγιάννης στα «Απομνημονεύματά του, ασχολείται με το θέμα της διάλυσης των μοναστηριών, τις ντροπιαστικές καταστάσεις που ακολούθησαν και την πείνα των μοναχών: «Διάλυσαν τα μοναστήρια, συνφώνησαν με τους Μπαυαρέζους και πούλαγαν τα δισκοπότηρα κι όλα τα γερά (ενν. ιερά) εις το παζάρι, και τα ζωντανά δια δίχως τίποτα. Παίρναν οι τοιούτοι … Αφάνισαν όλως διόλου τα μοναστήρια και οι καϊμένοι οι καλόγεροι όπου αφανιστήκαν εις τον αγώνα, πεθαίνουν της πείνας μέσα στους δρόμους, οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες μας κι όλα τ’ αναγκαία του πολέμου … Και θυσίασαν οι καϊμένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα».
Σο κρατικό αυτό νομικό πρόσωπο (ΦΕΚ 41/1834) ιδρύθηκε για να διαχειριστεί την περιουσία των Μονών, τις οποίες διέλυσε και δήμευσε η Αντιβασιλεία δυνάμει των βασιλικών διαταγμάτων της 25/9/1833 και 25/2/ 1834. Οι διαλελυμένες Μονές των ετών 1833-1834 υπολογίζονται σε 416 .
Ο Μακρυγιάννης για τους πολιτικούς μας και την πολιτική τους
Από την πρώτη ημέρα του ελεύθερου βίου του, οι δαίμονες της πατρίδας, οι πολιτικοί του, κατακερμάτισαν τον λαό σε κομματικά σουλτανάτα. «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κοίταζε να περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλο Ρούσικον, άλλος Γαλλικόν… τήραγαν να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν».
- ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ
Εφημερίδα Αθηνά αρ. φύλου 678, 16, 1 παρ. 38 σελ. 672γ
Το πλιάτσικο των βαβαροκρατών στη Μεσσηνία
Το 1833 τα Βαυαρικά αποσπάσματα του Φέδερ αφάνισαν εξ ολοκλήρου τον Δήμο Δερρών ενεργούντα εναντίον εκείνων, μερικοί από τους οποίους διαμένουν στην περιφέρεια Μελιγαλά, διότι ζωοτροφούν με πολυποίκιλα φαγητά και τρώγουν όρνιθες, γάλους, σκοτώνουν δε και χοίρους.( Αθηνά αρ. φύλου 678, 16, 1 παρ. 38 σελ 672γ).
Στις 29-7-1834 ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης καταγόμενος από το Ψάρι Τρυφιλίας πήγε στην Κυπαρισσία (πρωτεύουσα του νομού Μεσσηνίας τότε) και συνέλαβε το διορισμένο διοικητή νομάρχη αφοσιωμένων μαζί με τους άλλους 9 στην αντιβασιλεία, Δημήτριο Χριστίδη και τον ταμία και τους μετέφερε αυθημερόν στο Ψάρι φυλακίζοντάς τον, λαμβάνοντας μέτρα προστασία τους. Στη συνέχεια εξέδωσε επαναστατικές προκηρύξεις για την αποφυλάκιση του στρατηγού Κολοκοτρώνη και του γιού του Γενναίου καθώς και πολλών άλλων ως αναρχικών κατά της αντιβασιλείας (Στον 1ο εμφύλιο 1823-1825 ο Γκρίτζαλης με τον Κολοκοτρώνη και πολλούς άλλους αγωνιστές, κλείστηκαν στις 6-2-1825 στη μονή του προφήτη Ηλία, στην Ύδρα).Τις αποδέχτηκαν ο πεθερός Μητροπέτροβας και Τζαμαλής οι οποίοι πήγαν στην Καλαμάτα και στρατοπεδεύσαν. Εκεί ήταν ο βαυαρός Μαξιμιλιανός Φέδερ με 1500 βαυαρούς στρατιώτες και 15 τηλεβόλα ο οποίος συμμετείχε στη μάχη βαυαρών Μανιατών και στη διανομή των αριστείων.
- Ο Γιαννάκης Γκρίτζαλης μετά την
κατάληψη της Κυπαρισσίας εγκατέστησε μια «Επαναστατική Επιτροπή», στην οποία
συμμετείχε και ο ίδιος, για να «αντιπροσωπεύσει τον λαόν της επαρχίας
Τριφυλίας εις την περίστασην ταύτην και ως πληρεξούσιοι αυτών διορίζονται
να αναφέρωσιν όπως κρίνωσιν αρμοδιότερον τα παράπονα και τας ικεσίας του
λαού τούτου, προς ανόρθωση των καταπατηθέντων αυτού δικαίων».
ΒΑΛΣΑΜΟ ΓΛΥΚΟΡΙΖΙ ΚΑΙ ΤΡΙΒΟΛΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου