Αφιερωμένο σε όσους αγάπησαν πολύ τον Θεό και τον Πλησίον
Το σωτήριον έτος 1878, γεννήθηκε ένας άξιος απόγονος της γνωστής οικογενείας του Τρύφωνος Βίγκου στη Βαλύρα ,ονόματι Παναγιώτης, ο οποίος έμελλε να υπηρετήσει ως δάσκαλος και ιεροψάλτης ,με πολλή αγάπη και αφοσίωση τον Θεό και τον συνάνθρωπο ,στην ευλογημένη περιοχή της εύφορης κοιλάδας της Στενύκλαρου. Ο Παναγιώτης , διακρινόταν από τη παιδική του ηλικία για τις υψηλές νοητικές του ικανότητες, ήταν παράλληλα μία ευαίσθητη καλλιτεχνική προσωπικότητα, με αγνά ιδεώδη , άνευ δόλου αισθήματα, όσον αφορούσε τη κοινωνική συμμετοχή και προσφορά του. Όμως ,πάνω από όλα αγαπούσε τον Θεό με πίστη, υπομονή και ταπείνωση, γι΄ αυτό δρομολόγησε την έφεσή του στο τραγούδι , εκπαιδευόμενος καταλλήλως στη Βυζαντινή Μουσική , κοντά σε έναν παλιό και πολύ έμπειρο ιεροψάλτη στη Στενύκλαρο, τον οποίο είχε γνωρίσει τις Κυριακές και στις εορτές , όταν συνόδευε, ως δάσκαλος , τους πενήντα μαθητές του Δημοτικού Σχολείου, στον ιερό ναό του Αγίου Γεωργίου.
Ο Παναγιώτης γεννήθηκε και βαπτίστηκε στη Βαλύρα και πρωτοφίλησε μόνος του την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και του Αγίου Αθανασίου , του πολιούχου του χωριού, όταν μπόρεσε να απλώσει τα μικρά του χέρια και να φθάσει το ύψος της κεφαλής του τις ασημένιες εικόνες στα προσκυνητάρια τους, στα πέντε του χρόνια.
Ήταν ένα υπέροχο και αγνό πλάσμα, ευλογημένος σωματικά και ψυχικά. Στο Δημοτικό σχολείο ταυτίστηκε με τον δάσκαλό του στη Βαλύρα. Του άρεσε που ο κύριος γνώριζε πολλά πράγματα, ήταν πάντα καθαρός και προσεκτικός , και πάνω απ΄ όλα δεν εργαζόταν τόσο σκληρά, καταβάλλοντας σωματική δύναμη, όπως οι γονείς του στους αγρούς. Στον Παναγιώτη υπερίσχυε η φύση τού διανοούμενου περισσότερο, γι΄ αυτό όταν έπρεπε να βοηθήσει τη πατρική οικογένεια του στα κτήματα και στους ελαιώνες, το έκανε μεν αδιαμαρτύρητα, αλλά συχνά παραπατούσε, γιατί βυθιζόταν σε φανταστικές καταστάσεις. Μία από αυτές ήταν ότι δίδασκε τα παιδιά στο σχολείο και η άλλη ότι έψελνε στο στασίδι του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου στη Βαλύρα.
Στο σχολείο αρίστευσε και ακολούθησε τον εκπαιδευτικό κλάδο, όπου αποφοίτησε ως δάσκαλος. Ο αρχικός του στόχος ήταν να διδάξει στο Δημοσχολείο της Βαλύρας, αλλά εκείνη την εποχή υπήρχαν αρκετοί δάσκαλοι στο χωριό, γι αυτό προτίμησε αρχικά τη Στενύκλαρο, την οποία αγάπησε στη συνέχεια, και υπηρέτησε με όλες του τις δυνάμεις .Ζώντας στη Βόρεια Μεσσηνία ο Παναγιώτης, απολάμβανε ένα ρομαντικό τοπίο με δύο καταπράσινες κοιλάδες, γέρικα πλατάνια, και τρεχούμενα νερά. Η Αγία Τράπεζα του Αγίου Γεωργίου, εγχάρακτη από την αρχαιότητα, έφερε τη σφραγίδα της αφοσίωσης στο Θείον και ένωνε τη πίστη των προγόνων μας με το σήμερα. Δίπλα ,στο παλιό ναϊδριο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, το οποίο κατέστρεψαν οι Τούρκοι, ανάβλυζε άγιο νερό. Η ομορφιά ήταν και συνεχίζει και σήμερα να είναι ειδυλλιακή στη Στενύκλαρο, η οποία απέχει 4 χιλιόμετρα από τον Μελιγαλά και 34 από τη Καλαμάτα. Το Δημοτικό σχολείο εκείνη την εποχή στο συγκεκριμένο χωριό ήταν τετρατάξιο, δηλαδή είχε τάξεις από τη Πρώτη έως και τη Τετάρτη Δημοτικού. Επίσης ,κάλυπτε τις ανάγκες των μαθητών της Μαγούλας Μεσσηνίας. Στο ιστορικό αρχείο του καθηγητή Ιωάννη Λύρα διαβάζουμε ότι ο Παναγιώτης Βίγκος υπέγραψε ,ως δάσκαλος ,το 1912-13.
Στη Στενύκλαρο έζησε ο Παναγιώτης για 45 χρόνια, όπου παντρεύτηκε μία πολύ καλή κόρη της περιοχής, τη αγαπημένη του Σταυρούλα ,και εγκαταστάθηκε μόνιμα. Το έτος 1919 γεννήθηκε ο γιος τους Θάνος,, το 1921 η κόρη τους Ιφιγένεια και ακολούθησαν η Κούλα και η Πόπη. Η οικογένεια του Παναγιώτη και της Σταυρούλας Βίγκου ήταν πολύ ευτυχισμένη.
Ο πατέρας και δάσκαλος ανέλαβε τα τέσσερα παιδιά και τα εκπαίδευσε ,πριν καλά καλά ξεκινήσουν τη Πρώτη Τάξη του Δημοτικού .Η Ιφιγένεια απαντούσε με ταχύτητα στις ερωτήσεις του απαιτητικού πατέρα και δασκάλου κι αυτός όλο γέλια και χαρά την κυνηγούσε με ένα βαρετούμι (τόπι από κουρελάκια), που της είχε φτιάξει η μητέρα της , η οποία ύφαινε και έραβε. Ο στόχος του ήταν η ισορροπία, η παράλληλη νοητική άσκηση και το γύμνασμα του σώματος , “νους υγιής εν σώματι υγιή” και αυτό προσπαθούσε επίμονα να επιτύχει και με τους αγαπημένους του μαθητές, όλους ανεξαιρέτως, στο σχολείο.
Οι μαθητές του τον αγαπούσαν γιατί είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να τους νουθετεί και να τους γαλουχεί με ευγένεια, χωρίς φωνές , ξύλο και τιμωρία, η οποία εξευτέλιζε και τραυμάτιζε τη τρυφερή παιδική ψυχή τους. Το συναίσθημά τους το μετέφεραν χαρούμενα τα παιδιά στα σπίτια τους, γι αυτό τον εκτιμούσαν ιδιαιτέρως οι γονείς και όλοι οι κάτοικοι της Στενύκλαρου και της Μαγούλας. Εκείνο όμως που ενθουσίαζε τους πάντες στο χωριό, ήταν πόσο καλλίφωνος, σεμνός και ταπεινός ήταν. Έψελνε στον Εσπερινό του Σαββάτου και τις Κυριακές , παράλληλα καθ όλη την περίοδο των διακοπών, που δεν είχε σχολικές υποχρεώσεις ,προετοιμασία μαθημάτων και εργασιών για τα μαθητούδια του, όπως αποκαλεί τους μαθητές του και ο Βαλυραίος καθηγητής μας Ιωάννης Λύρας.
Ο Παναγιώτης, ως πατέρας και βαθειά θρησκευόμενος άνθρωπος, επειδή είχε ορισμένα προβλήματα σωματικής υγείας, είχε εναποθέσει τις ελπίδες του στον Θεό, και παρακαλούσε θερμά να μην φύγει ενωρίς από τη ζωή και βιώσουν τα παιδιά του την ορφάνια .Ο Θεός τον άκουσε, και η Υπεραγία Θεοτόκος τον είδε ,όταν με κραδασμούς καρδίας και δάκρυα μετανοίας, έψελνε την ιερή Παράκληση, λίγες μέρες πριν από την εορτή Της και την εορτή του, στη κεντρική εκκλησία της Στενύκλαρου, στον Άγιο Γεώργιο, γι αυτό , για λόγους θείας οικονομίας, πρόλαβε να μεγαλώσουν τα παιδιά του αρκετά και αποδήμησε εις Κύριον , μετά από 45 χρόνια υπηρεσίας στη Στενύκλαρο, για να επιστρέψει στο τάγμα των αγγέλων, από το οποίο κατήλθε σε τούτο τον μάταιο κόσμο μας.
Το πλήγμα ήταν πολύ μεγάλο για την οικογένεια. Έμειναν όλοι έρημοι χωρίς τη γλυκιά παρουσία του πατέρα και με μεγάλη αβεβαιότητα, όσον αφορούσε το πώς θα κυλήσει πλέον η ζωή τους . Καθημερινά ,πότιζαν τις τριανταφυλλιές στο μνήμα του αείμνηστου πατέρα , δασκάλου και ιεροψάλτη , με δάκρυα θλίψης και βαθιάς μοναξιάς .
Πολλοί κάτοικοι στη Στενύκλαρο , δεν τον λησμόνησαν μέχρι τα βαθιά τους γεράματα, και έλεγαν ότι ο Παναγιώτης δεν έψελνε , αλλά τους θεράπευε ακούγοντάς τον, γιατί όλη η βαθειά του αγάπη για τον Θεό και τον πλησίον μεταφερόταν μέσα από τη φωνή του. Πολλές φορές του πρότειναν να του δώσουν χρήματα, γιατί εργαζόταν καθημερινά αμισθί για πολλές ώρες ,ως δάσκαλος και ιεροψάλτης, αλλά ποτέ δεν δέχτηκε.
- Χρωστώ στον Θεό πολλά , έλεγε και το εννοούσε.
Ήταν φωτισμένος και αναγνώριζε τις ευεργεσίες του Θεού στη ζωή του, προετοιμάζοντας με προσευχή τον εαυτό του για να αντέξει τα καλά και τα τα κακά, όπως και όταν έλθουν.
Τα τέλη του Παναγιώτη ήταν χριστιανά . Ο βαθύς του πόθος να φανεί όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος στη τοπική κοινωνία , στους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και στη Στενύκλαρο , στην οποία αφιέρωσε τη ζωή του, οδήγησαν τα τέσσερα παιδιά του στο να δωρίσουν την πατρική τους οικία στον Δήμο. Μία όμορφη πλατεία εγέρθηκε επί δημαρχίας της κυρίας Ελένης Αλειφέρη το 2009 , επίσης μία μαρμάρινη επιγραφή τοποθετήθηκε εκ μέρους των τέκνων του Παναγιώτη Βίγκου, στην οποία παραμένουν αιωνίως εγχάρακτα τα ακόλουθα:
Αφιέρωμα εις μνήμην
Σταυρούλας και Παναγιώτου Βίγκου
Διδασκάλου και Ιεροψάλτου
Αυτού του χωρίου αμισθί
που έζησε 45 χρόνια
και αγάπησε πολύ
Τα παιδιά τους
Θάνος, Ιφιγένεια, Κούλα Πόπη
Εδωρήθη Διαμορφώνεται
και θα περατωθή επί
Δημαρχίας κυρίας Ελένης Αλειφέρη
18 Ιανουαρίου 2009
Λέγει μία Κινέζικη παροιμία, ότι η αγάπη κοιτάζει πάντα μπροστά. Το ποτάμι τρέφει το δέντρο, το δέντρο κάνει καρπούς και τρέφει το πουλί, το πουλί πετάει μακριά και μεταφέρει τροφή στους νεοσσούς του και ούτω καθεξής.
Ο Παναγιώτης Βίγκος ουδέποτε ζήτησε αμοιβή για την προσφορά του, ούτε προέβαλε τον εαυτό του και το θεάρεστο έργο του δημοσίως. Γι αυτό, ως αστείρευτη πηγή αγάπης ο ίδιος, κατέκτησε τις καρδιές όλων.
Ευλογημένο το χώμα που αναπαύσει αυτή τη σεπτή και αγία μορφή, που γέννησε η Βαλύρα , ευλόγησε η Παναγία μας και στόλισε την όμορφη Στενύκλαρο, με τη θεάρεστη προσφορά του. Αιωνία του η Μνήμη.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
13/8/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου