ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΒΛΑΣΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,1848-1920
ΒΛΑΣΗΣ ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ,1848-1920
ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΤΟ «ΜΗ ΧΑΝΕΣΑΙ»
TOY ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Έπρεπεν οι υπέρ της μη παραπομπής εις δίκην-διότι περί αθωώσεως μόνον εις τον Τηλέγραφον επιτρέπεται να ομιλή-ενός πρώην υπουργού των Στρατιωτικών ψηφίσαντες την παρελθούσαν Τετάρτην να φέρουν και προσωπίδα ακόμη δια να κρύψωσι τα μούτρα των και να γίνη πράγματι μυστική ψηφοφορία.
Αυτού του περί ευθύνης υπουργών νόμου προηγήθη, αν ενθυμήσθε, επιλήσμονες Αθηναίοι, μισή σχεδόν επανάστασις, δι’ ην εάν δεν έρρευσεν αίμα, μελάνης όμως τόνοι ολόκληροι κατηναλώθησαν.
Και όταν εψηφίσθη, είχεν ονομασθή, σύμφωνα προς την πολιτικήν γλωσσολογίαν, η ηθική κατάκτησις της επαναστάσεως.
Ε! Πλέον υπουργός δεν θα κλεψη.
-Ούτε τελεία νόμου μπορεί πλέον να παραβιασθή.
Ενόμιζες ότι οι πτωχοι Νικολόπουλος και Βαλασσόπουλος, οίτινες επι τέλους είχαν βουτήξει μόνον εις τις τσέπαις μερικών Επισκόπων, των κατ’ εξοχήν αυτών βουτηχτών, είχαν ξεράνει πάσαν πηγήν πλούτου και κλοπής επομένως, διότι αυτή είναι κοριτσάκι εκείνου, πάντες δ’ επιστευον ότι οι μέλλοντες υπουργοί και αν ήθελον να κλεψουν δεν θα ηδύναντο και αν ηδύναντο δεν θα ήθελον.
Αλλά βλέπεις ότι ο Νικολόπουλος και Βαλασσόπουλος είχον τσαλαβουτήσει επί κληρικού εδάφους,έμενε δε παρθένον το λαϊκόν έδαφος, του οποίου έπρεπε να ευρεθούν, επίσης, ήρωες.
Εάν το ειδικόν εργαστήριον, το οποίον είχε καταδικάσει τους Διόσκουρους κύρ Γιάννην και κύρ Βασίλην, κατέφευγε εις καμμίαν Ατσιγγάναν δια να του προφητεύσει το ληστρικόν μέλλον των υπουργ΄ών και του επροφήτευε την εποχήν των πετσωμάτων, η ξηρά φωνή του κ. Βάλβη θα ηκούετο λέγουσα:
«Αθωούμεν πανηγυρικώς τους υποδίκους και συνιστώμεν αυτούς εις το Πανελλήνιον ως αγγέλους πολιτευομένους».
Υπο επόψην εμπορικοβιομηχανικήν τα πετσώματα βεβαίως υπήρξαν παραγωγά, υπήρξαν ευεργετικά. Χύθηκε εις τον τόπον παράς και ημποδίσθη ίσως επανάστασις πεινασμένων, την οποίαν θα είχομεν αφεύκτως αμέσως μετά την πτώσιν της οικουμενικής, υπό την ερωτικήν πρόφασιν του φιλοπολέμου του περιουσίου λαού.Χύθηκε παράς εις τον τόπον, όπως εχύθη κατά την Κατοχήν.
Η κατοχή ήτο κακόν, αλλ’ ο αγγλογαλικός παράς βεβαίως δεν ήτο κακός.
Τα πετσώματα ήσαν ολέθρια, αλλ’ ο παράς των ήτο χρυσός,
Εκ της δικαιοσύνης το λαού διωλήσθησαν τα πετσώματα ως σταγόνες υδραργύρου επί λείας επιφάνειας.
Όπως η Αθηνά, όταν ανεβίβασαν οι Φαίακες τον Οδυσσέα εις την Ιθάκην του, έζωσε τον τόπον δι’ ομίχλης, τοιαύτην ομίχλην κατασκεύασε πέριξ των πετσωμάτων ο Κουμουνδούρος μόνος, χωρίς να λάβη την ανάγκην καμμιάς Αθηνάς, διότι ο Γλυκυτατός μας είναι διπλούς Οδυσσεύς ως προς την πονηρίαν.
Και αν αυτά που έλεγε η Αθηνά προς τον Οδυσσέα, κατά την γλαφυράν μετάφρασιν του κ. Πολυλά, είναι αληθή:
«Πανούργος και παμπόνηρος θα ν’ όποιος σε περάση
Εκατομμύρια τεχνάσματα, θεός και αν τύχη εκείνος.
Σκληρέ στο νου πολύμορφε, ακούραστα εις τους δόλους
Ουδε στην γη σου εν ώ πατείς τα ψεύδη θ’ αθετήσης
Και όλα το λόγια τα πλαστά, που απ’ το βυζι σ’ αρέσουν».
Εκ της γενικής αυτής ομίχλης είχεν εξαιρεθεί η διαχείρισις του κ. Σ. Πετμεζά. Η διαχείρισις αυτή , συσκεντρωθείσα εις την προμήθειαν του διπυρίτου και των αρβηλών, τεθείσα υπό έλεγχον απεκάλυψεν εν των ολίγων θεαμάτων καταχρήσεων, αίτινες φέρονται ως παραδείγματα εν ταις προμηθείαις διαφόρων ευρωπαικών στρατών, κυρίως εν ώρα πολέμων.
Τον έλεγχον αυτόν υιοθέτησεν ο βουλευτής Αττικής Ράλλης, η Νέμεσις του κ, Πετμεζά. Όλος ο κάσμος έφριξεν αναγνούς την πολυσέλιδον έκθεσιν της ανακριτικής Επιτροπής.
Κλοπαί φανεραί, δωροδωκίαι, καταχρήσεις, ζημία του δημοσίου, θηριώδης αδιαφορία προς στρατόν στελλόμενον να πολεμήση, όλα ομού συμπερφυμένα μετα δόλων, πονηριών, κατεργαριών, συγχύσεως, εφώναζον: Τιμωρία των ενόχων, πλήρη εφαρμογήν του περί ευθύνης υπουργών νόμου.
Ουδείς υπήρχε βουλευτής μη πεπεισμένος περί όλων τούτων. Η κοινή γνώμη είχε καταδικάσει τον κ. Πετμεζάν ως ένοχον, σύμπας ο κόσμος ανέμενε την παραπομπήν του εις δίκην , ότε η συνεδρίασις της Τετάρτης λήγει, δια της μη παραπομπής αυτου.
Τι συνέβη και ο πριν λασπωμένος πρώην υπουργός δια πλειοψηφίας ολίγων ψήφων ενεφανίσθη εις τον κόσμον λευκός ως αναδυομένη Αφροδίτη;
Το τι συνέβη είναι απλούστατον. Όλοι οι κουμουνδουρικοί εκάλυψαν τον συναδελφόν των, αι δε ατομικαί φιλίαι και συμπάθειαι, εστρατολόγησαν μεταξύ των συμπολιτευομένων ικανόν αριθμόν βουλευτών, στρατιωτικών και άλλων, και ούτως επλύθη ο κ Πετμεζάς με τη στάχτη των κουμουνδουρικών και την γλυκερίνην των συμπολιτευομένων φίλων του.
Ουδέποτε σώμα κοινοβουλευτικόν εστιγματίσθη δι’ αποφασεώς του, όσον η ενεστώσα βουλή.
Ουδέποτε βουλή ηυτοκτόνησε τόσον πανηγυρικώς, όσον η σημερινή βουλή.
Συγχαίρομεν εκ καρδίας τον κ. Πετμεζάν δια την από της δίκης απαλλαγήν του και του δίδομεν όλο το δικαίωμα εις πάσαν συνεδρίασιν και κατά πάσαν στιγμήν να υβρίζει την σωτειράν του Βουλή , με την συνήθη του αναίδειαν, αλλά και ευφυΐαν.
Η Βουλή είναι όχι πλέον ανταξία του, αλλ’ αναξία του.
Καλιβάν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου