ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Οι έμποροι των εθνών υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, και το αποδεικνύει η ιστορία, από την αρχαιότητα μέχρι και τις ημέρες μας.
Η εμπορευματοποίηση και κερδοσκοπία επεκτείνονται σήμερα όχι μόνο στα προιόντα της εργασίας, αλλά στην ίδια την εργασία, , στον άνθρωπο, στους θεσμούς, , στο κοινωνικό πλαίσιο, στο δημοκρατικό πολίτευμα, ακόμη και στη θεμελιώδη αρχή της ανθρώπινης ελευθερίας. Με παραπλανητική επίκληση της ελευθερίας, ακυρώνονται κοινωνικές κατακτήσεις, κοινωνικά προγράμματα ανεργίας, υγείας, παιδείας, συντάξεων, δημοσίων και κοινωνικών αγαθών. Με πρόσχημα τα δημοσιονομικά, αναπτύσσεται χωρίς προηγούμενο επίθεση σε βάρος της εγρασίας και των λαικών τάξεων.
Οι ελληνικοί πολιτικοί που επί δεκαετίες δεν ασκούσαν πολιτική, λεηλατούσαν τη χώρα και το μέλλον της, διασπαθίζοντας δημόσιο χρήμα, χρειάζεται τώρα επειγόντως, να εφαρμόσουν αποφάσεις με γνώμονα τα εθνικά  και όχι τα ατομικά, τοπικιστικά και συντεχνιακά συμφέροντα.

Και εμείς  σαν έλληνες ,κάνοντας την αυτοκριτικη μας , να ντραπούμε για τον παρασιτισιτισμό  που μάθαμε να ζούμε με δανεικά, και τώρα πρέπει  να γίνουμε ξανά πολίτες με αξιοπρέπεια, εντιμότητα, ηθική και αίσθημα ευθύνης .Αγρότες που θα ξεφύγουν τώρα από την ετήσια αθλιότητα παραδοσιακών αποκλεισμών, των εθνικών οδών κάθε Φεβρουάριο, φοιτητές-μαθητές που κάθε Νοέμβριο-Δεκέμβριο με τις καταλήψεις-καταστροφές σχολείων και πανεπιστημίων, χωρίς να πληρώνει κανείς, απεργίες κάθε μορφής που εξασφάλιζαν επί πλέον ημέρες διακοπών, και συνδικαλιστές να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν. Επειδή η κρίση είναι οικονομική, κοινωνική, περιβαλλοντική ,ηθική, γεωπολιτική κ.λ.π.,  επιβάλλεται νέα στρατηγική στο πως και το γιατί, νέο περιεχόμενο στις κοινωνικές και οικονομικές λειτουργίες, νέες επιλογές στην κατανομή των πόρων, ασναδιανομή του εισοδήματος, νέες επιλογές ππροτεραιοτήτων στο περιβάλλον και στην ποιότητα της απασχόλησης, των κοινωνικών υπηρεσιών  και των επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος, νέες προσεγγίσεις, στο περιεχόμενο των κοινωνικών αναγκών, νέες σχέσεις μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, νέους θεσμούς κοινωνικής αλληλεγγύης και τέος νέο σύνταγμα.   

 Η  τιμωρία του ελληνικού λαού (χαράτσια, μείωση μισθών,  μείωση συντάξεων, μείωση εφάπαξ ,ιατροφαρμακευτική περίθαλψη , κοινωνικό κράτος, επιδόματα κ.λ.π.) επιτυγχάνεται με την παράκαμψη των κοινοβουλευτικών θεσμών, την εξουθένωση της πολιτικής διάστασης της κυβερνησής του, και την ανάθεση  της διαπαιδαγωγησής του, σε προσωπικό ικανό να αφομοιώσει τα διδάγματα της ΤΡΟΙΚΑΣ, και να επιβάλλει τις διαρθωτικές αλλαγές που θα αποκαταστήσουν το ήθος των μελών του κοινωνικού συνόλου.

 Η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο μιας πολιτικής που προορίζεται να εφαρμοστεί σε όλη την ευρωζώνη. Είχαμε ένα μοντέλο πλασματικής ανάπτυξης με βασικά χαρακτηριστικά  την κλεπτοκρατία, παρασιτισμό,  σπατάλη, ανορθολογισμό,  αυθαιρεσία, ατιμωρησία, διαφθορά,  φοροδιαφυγή,  μετά τη μεταπολίτευση, από το δικομματισμό.

 Αυτή τη στιγμή 737 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του παγκοσμίου πλούτου. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι το σύστημα εκείνο που εκατομμύρια άνθρωποι δουλεύουν, αλλά ένας μόνο κερδίζει, ο καπιταλιστής, το μονοπώλιο και η πολυεθνική. Πολλά και γνωστά τα σκάνδαλα στην Ελλάδα από διάφορες πολυεθνικές, τραπεζίτες, και χρηματιστές. Με την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους και την νεοσυστασή του, οι «προστάτες-δυνάστες- δανειστές» έλεγχαν την Ελλάδα και φτάσαμε σήμερα να μας ελέγχουν οι  

τροικανοί, η Μέρκελ και η ΕΚΤ, παρεμβαίνοντας στο σύνταγμα της χώρας μας.

Η Καταστρατήγηση του συντάγματος αρχίζει το Μάιο του 2010 με την εισαγωγή της χώρας στο καθεστώς των μνημονίων. Αντισυνταγματικός ήταν ο σχηματισμός της κυβέρνησης Παπαδήμου και το Σαββατοκύριακο 11-12 Φεβρουαρίου 2012, γράφτηκε μια νέα μαύρη σελίδα του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.

Τώρα χρειαζόμαστε κατάργηση του πελατειακού πολιτικού συστήματος και της πολιτικής φεουδαρχίας, για να παταχθεί οριστικά η κάθε είδους διαπλοκή μεταξύ πολιτικής εξουσίας και  καναλαρχών,  μεγαλοεργολάβων, μεγαλοεκδοτών,  τραπεζιτών,  χρηματιστών, πολυεθνικών, προμηθευτών, χορηγών,  κ.λ.π.

Είχαμε δουλοκρατία, αποικιοκρατία, πολέμους,  τα πυρηνικά στο Τσερνομπίλ, Κοσλοντούι, Φουκοσίμα, και τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία το 1999 επιβάρυναν το περιβάλλον, με διαπίστωση πολλά μικρά παιδιά να έχουν θυροειδή και σε λίγα χρόνια. Διαπιστώνουμε τον εμφύλιο στη Συρία και δεν κουνιέται φύλλο, καταστρέφεται το περιβάλλον και χάνονται ζωές χωρίς λόγο.
Δεν θα πρέπει να εστιάζουμε στο πρόβλημα, αλλά στην λύση των προβλημάτων, γιατί η ιστορία  , ανά τακτά χρονικα διαστήματα συνεχώς  επαναλαμβάνεται. Ο μέγας φιλόσοφος Μπέρναντ Σω είχε ειπεί όταν ο εργαζόμενος μπορεί να ζεί για μερικές ημέρες , χωρίς να δουλεύει, τότε κόφτου τα προνόμια , και τον αρχίζεις και πάλι από μηδενική βάση. Κατακτήσεις χρόνων, διαπιστώνουμε ότι καταργούνται.

Γι' αυτό ας θυμηθούμε ένα μικρό κομμάτι του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, από τους «Εμπόρους των Εθνών» και ένα άλλο  «Η Αθήνα Ανατολική Πόλις», ο οποίος μας άφησε ένα πλούσιο έργο , που δυστυχώς έχουμε μερίδιο ευθύνη όλοι μας, που δεν έχουμε μελετήσει την Αρχαιοελληνική και Νεοελληνική Γραμματεία , γιατί ίσως να μην φτάναμε, εδώ που φτάσαμε.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ

………………………….

Τι εζήτει η Βενετία πέμπουσας τους στόλους εις το Αιγαίον; Ό,τι ζητεί ο σφαγεύς παρά του θύματος, τας σάρκας αυτού, ίνα κορέση την πείνα του. Διατί αι ιδιωτικαί αύται και κεκυρωμέναι με τα σήματα του Αγίου Μάρκου επιχηρήσεις; Διατί οι τοσούτω εργολάβοι των κατακτήσεων, των ως δια δημοπρασίας εκτελουμένων; Η Βενετία προσηγόρευεν εαυτήν  Πολιτείαν, και είχεν υιούς τυράννους. Τοις έδιδε το χρίσμα της  και τους έπεμπεν ίνα κατακυριεύσωσι της γης. Η γενεαλογία είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους.

Η αργία εγέννησε την πενίαν.

Η πενία έτεκε την πείνα.

Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν.

Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν.

Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν

Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.

Ιδού η αυθεντική καταγωγή του τέρατος τούτου.

Τότε και τώρα , πάντοτε η αυτή. Τότε δια της βίας , τώρα δια του δόλου….και δια της βίας. Πάντοτε αμετάβλητοι  οι σχοινοβάται ούτοι, οι Αθίγγανοι, οι γελωτοποιοί ούτοι  πίθηκοι

( καλώ δε ούτω τους λεγόμενους πολιτικούς). Μαυροι χαλκείς κατασκευάζονταςδεσμά δια τους  λαούς, εν τη βαθυζόφω σκοτία του αιωνίου εργαστηρίου των.

……………………………………..

ΑΙ ΑΘΗΝΑΙ ΩΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΠΟΛΙΣ

……………………………………

Ήκουσα ότι οι τούρκοι των Αθηνών ήταν πολύ καλοί και φρόνιμοι άνθρωποι. Ωμίλουν ελληνιστί. Επονούσαν τον τόπον. Όσοι επέζησαν μετά την Ανεξαρετησίαν, και ηναγκάσθησαν  από τας προλήψεις της φυλής των να φύγουν, έχυσαν πύρινα δάκρυα.Επώλησαν πλείστα κτήματα αντί εκατοντάδων τινών γροσίων. Άλλοι τα άφησαν έρημα, δια να τα καταλάβουν  οι ημέτεροι Αθηναίοι.

Εκ των προμάχων της Ακροπόλεως ολ΄λιγοι εζήτησαν ή έλαβον μισθούς και βαθμούς. Επροτίμησαν ως πρακτικοί άνθρωποι, προβλέποντες την υπερτίμησιν των γαιών, ν’ αποκτήσουν περιουσίας. Τον καιρόν εκείνον, εις τας πολιτικάς δίκας , το Άλφα και το Ωμέγα της διαδικασίας ήτο η δια των μαρτύρων απόδειξις. Όσοι των Αθηναίων ήσαν νηφάλιοι, και τοιούτοι ήσαν πλείστοι, έσπευδον να επωφεληθώσιν. Οι περισσότεροι ελάμβανον  εν ή περισσότερα σβαντσικα και ηγόραζον την ευθυμίαν εις τα υπόγεια της Αγοράς και της Πλάκας. Κατά τον τρόπον τούτον εσχηματίσθησαν πολλαί περιουσίαι, και πλείστοι απέθανον επι της ψάθης.

 Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (Σκιάθος 4 Μαρτίου 1851 - Σκιάθος 3 Ιανουαρίου 1911), «η κορυφή των κορυφών» κατά τον Κ. Π. Καβάφη, είναι ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, γνωστός και ως «ο άγιος των ελληνικών γραμμάτων». Έγραψε κυρίως διηγήματα, τα οποία κατέχουν περίοπτη θέση στη νεοελληνική λογοτεχνία.
Ο ίδιος σε ένα σύντομο αυτοβιογραφικό σημείωμα ιστορεί τη ζωή του:
"Ἐγεννήθην ἐν Σκιάθῳ, τῇ 4 Μαρτίου 1851. Ἐβγήκα ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸν Σχολεῖον εἰς τὰ 1863, ἀλλὰ μόνον τῷ 1867 ἐστάλην εἰς τὸ Γυμνάσιον Χαλκίδος, ὅπου ἤκουσα τὴν Α΄ καὶ Β΄ τάξιν. Τὴν Γ΄ ἐμαθήτευσα εἰς Πειραιᾶ, εἴτα διέκοψα τὰς σπουδάς μου καὶ ἔμεινα εἰς τὴν πατρίδα. Κατὰ Ἰούλιον τοῦ 1872 ὑπήγα εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος χάριν προσκυνήσεως, ὅπου ἔμεινα ὀλίγους μῆνας. Τῷ 1873 ἤλθα εἰς Ἀθήνας καί ἐφοίτησα εἰς τὴν Δ΄ τοῦ Βαρβακείου. Τῷ 1874 ἐνεγράφην εἰς τὴν Φιλοσοφικὴν Σχολήν, ὅπου ἤκουα κατ’ ἐκλογὴν ὀλίγα μαθήματα φιλολογικά, κατ’ ἰδίαν δὲ ἠσχολούμην εἰς τὰ ξένας γλώσσας.
Μικρὸς ἐζωγράφιζα Ἁγίους, εἴτα ἔγραφα στίχους, καί ἐδοκίμαζα να συντάξω κωμῳδίας. Τῷ 1868 ἐπεχείρησα νὰ γράψω μυθιστόρημα. Τῷ 1879 ἐδημοσιεύθη "ἡ Μετανάστις" ἔργον μου εἰς τὸ περιοδικὸν "Σωτήρα". Τῷ 1882 ἐδημοσιεύθη "Οἱ ἔμποροι τῶν Ἐθνῶν" εἰς τὸ "Μὴ χάνεσαι". Ἀργότερα ἔγραψα περὶ τὰ ἑκατὸν διηγήματα, δημοσιευθέντα εἰς διάφορα περιοδικὰ καί ἐφημερίδας."