4-6-2016, έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, στο Φιλοσοφικό Κέντρο Μεσσήνης, του βιβλίου με τίτλο:ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΝΗΣΙ....
Χορηγός της έκδοσης ήταν ο δήμος Μεσσήνης. Στην παρουσίαση η αίθουσα ήταν κατάμεστη και με το πέρας της εκδήλωσης είχε μουσική και μπουφέ.
Συγχαρητήρια σε όλους , καλοτάξιδο το βιβλίο και πάντα τέτοιες δραστηριότητες να πραγματοποιεί ο δήμος Μεσσήνης.
Ακολουθεί το βιβλίο ,το πρόγραμμα, και το φωτορεπορτάζ ομιλητών ,ακροατηρίου και μουσικών.
Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι εύχομαι σε όλους
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ
TOY HΛΙΑ ΜΠΙΤΣΑΝΗ
Μεγάλη συμμετοχή και συγκίνηση στην παρουσίαση του λευκώματος "Ηταν μια φορά το Νησί... - Ενα φωτογραφικό ταξίδι 1910-1974" όπου βρεθήκαμε με πολλούς φίλους και συμπατριώτες.
Το δικό μου προλογικό σημείωμα στην παρουσίαση της εκδήλωσης:
"Είναι τιμή και χαρά για μένα η παρουσίαση της σημερινής εκδήλωσης συλλογικής μνήμης για το γενέθλιο τόπο. Και θεωρώ πως είναι μια σημαντική στιγμή για όλους και όλες που αναφέρονται με αγάπη στο Νησί ανεξαρτήτως με τον τόπο στον οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται. Και ανεξαρτήτως του τόπου από τον οποίον κατάγονται. Το λεύκωμα που παρουσιάζεται αποτελεί μια παλιά επιθυμία πολλών συμπατριωτών η οποία φούντωσε όταν γνωστοποιήθηκε η παράδοση του φωτογραφικού αρχείου του Χρήστου Αλειφέρη και εκδόθηκε από τα Γενικά Αρχεία το υλικό που αφορούσε την Καλαμάτα. Η έκδοσή του αποκαθιστά κατά έναν τρόπο το "αίσθημα δικαίου" στην αντιμετώπιση της ιστορίας δύο γειτονικών πόλεων με ισχυρούς δεσμούς ιστορικά. Αλλά ταυτοχρόνως με καλλιεργημένο ένα κλίμα αντιπαλότητας που φθάνει μέχρι σήμερα. Αυτή θεωρώ πως είναι η πρώτη σημαντική συνεισφορά της έκδοσης.
"Είναι τιμή και χαρά για μένα η παρουσίαση της σημερινής εκδήλωσης συλλογικής μνήμης για το γενέθλιο τόπο. Και θεωρώ πως είναι μια σημαντική στιγμή για όλους και όλες που αναφέρονται με αγάπη στο Νησί ανεξαρτήτως με τον τόπο στον οποίο ζουν και δραστηριοποιούνται. Και ανεξαρτήτως του τόπου από τον οποίον κατάγονται. Το λεύκωμα που παρουσιάζεται αποτελεί μια παλιά επιθυμία πολλών συμπατριωτών η οποία φούντωσε όταν γνωστοποιήθηκε η παράδοση του φωτογραφικού αρχείου του Χρήστου Αλειφέρη και εκδόθηκε από τα Γενικά Αρχεία το υλικό που αφορούσε την Καλαμάτα. Η έκδοσή του αποκαθιστά κατά έναν τρόπο το "αίσθημα δικαίου" στην αντιμετώπιση της ιστορίας δύο γειτονικών πόλεων με ισχυρούς δεσμούς ιστορικά. Αλλά ταυτοχρόνως με καλλιεργημένο ένα κλίμα αντιπαλότητας που φθάνει μέχρι σήμερα. Αυτή θεωρώ πως είναι η πρώτη σημαντική συνεισφορά της έκδοσης.
Από εκεί και ύστερα ο φωτογραφικός φακός φυλακίζει στην αιωνιότητα στιγμές από τη ζωή του τόπου, οι οποίες αθροιζόμενες αναδεικνύουν μεγάλα κομμάτια της συλλογικής μνήμης. Η ανθρώπινη παρουσία στο λεύκωμα είναι και το ξεχωριστό του στοιχείο, όσο και αν η καθημερινή ζωή στην αναφερόμενη περίοδο δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί τουλάχιστον μέχρι τα τελευταία χρόνια του μεσοπολέμου. Γιατί η φωτογραφία εκείνη την εποχή ήταν "προνόμιο" κατά έναν τρόπο των εύπορων οικογενειών και οι καρτ ποστάλ που ακολουθούσαν αποτύπωναν εικόνες του αστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας.
Γυρίζοντας πίσω το ρολόι του χρόνου θα διαπιστώσουμε ότι δεν υπήρχαν πάντα φωτογραφεία και φωτογράφοι που απαθανάτιζαν την καθημερινότητα. Κάποια στιγμή η φωτογραφία έγινε μόδα για την ανερχόμενη αστική τάξη σε μεγάλα και μικρά επαρχιακά κέντρα. Και από την Αθήνα κατέφθαναν οι πρώτοι φωτογράφοι για να αφήσουν στην αιωνιότητα εκείνες τις εποχές. Η πρώτη οργανωμένη φωτογράφιση στο Νησί που μπορούμε να εντοπίσουμε, έγινε το 1900. Ισως κάποιες χρονολογούμενες στο περίπου φωτογραφίες του λευκώματος να είναι εκείνης της εποχής. Μάρτυρας συνεχή διαφημιστικά δημοσιεύματα της εφημερίδας "Θάρρος" το Σεπτέμβρη του 1900, στα οποία διαβάζουμε ότι: "Ο φωτογράφος κύριος Δημήτριος Μαρτιμιανάκης έλαβε την τιμή να προσκληθή εν Νησίω παρά τινων οικογενειών όπως φωτογραφήση ταύτας. Μετέβη δ επί τινας ημέρας και εφωτογράφησεν αυτάς. Ηδη περαιώσας την εργασίαν ταύτην παρακαλεί τας ολίγας οικογενείας αίτινες τον ειδοποίησαν όπως φωτογραφηθώσιν, όπως προσέλθωσιν τας δύο ημέρας Σάββατον και Κυριακήν όπως φωτογραφηθώσι καθότι την Δευτέρα αναχωρεί ανυπερθέτως".
Την ίδια περίοδο κάνει την εμφάνιση η παραγωγή καρτ ποστάλ και ο Π. Βουγιούκας εκτός από σημεία τη Καλαμάτας φωτογραφίζει και στο Νησί. Ενδεχομένως η εισαγωγική φωτογραφία στο σιδηροδρομικό σταθμό Νησίου να είναι προϊόν αυτής της πρωτοβουλίας. Οχι μόνον γιατί στις καρτ ποστάλ έδειχναν πάντα σημεία με ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και γιατί στην σειρά αυτή έχει απαθανατίσει την εικόνα εκείνης της εποχής από τον όροφο του σταθμού προς τον Αγιάννη.
Πέρασαν δεκαετίες και πολεμικές περιπέτειες για να μπει το Νησί στην τροχιά του αστικού μετασχηματισμού που αποτυπώθηκε με παρεμβάσεις γύρω από την κεντρική πλατεία, τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης, τα μπεζεστένια και μια σειρά ακόμη έργα που άλλαξαν τη μορφή της πόλης στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Μια περίοδος που αποτυπώθηκε στο φωτογραφικό χαρτί από έναν σημαντικό άνθρωπο, τον Πέτρο Καλονάρο. Ο οποίος έζησε το Νησί μετακινούμενος μαζί με τον εφοριακό πατέρα του στα παιδικά του χρόνια και ενδεχομένως δίδαξε Γαλλικά γύρω 1930. Ετσι φαίνεται από τη σειρά φωτογραφιών που ανέδειξε ο φίλος Γιάννης Πλατάρος και ορισμένες από αυτές, από άλλες πηγές, υπάρχουν στο λεύκωμα: Με την πλατεία, το γυμνάσιο, το φεσκοφυτεμένο πάρκο, το σταθμό. Και αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο Καλονάρος είναι εκείνος που εξέδωσε την ελληνική σε συνδυασμό με τη γαλλική εκδοχή του Χρονικού του Μορέως, η οποία είναι και η μοναδική που αναφέρεται στο Νησί και την Ιζαμπώ.
Και μετά φυσικά ήρθε ο συμπατριώτης μας Χρήστο Αλειφέρης ο οποίος ακατάπαυστα φωτογράφιζε από τη δεκαετία του 1930 μέχρι τη δεκαετία του 1970. Και έχει απαθανατίσει όχι μόνον τις γιορτές συλλογικής μνήμης και ως στέλεχος της Περιηγητικής Λέσχης, αλλά και οικογένειες, τοπία, γεωργικές εργασίες. Το έργο του φυσικά αποτέλεσε τον κορμό πάνω στον οποίο χτίστηκε το λεύκωμα για το Νησί, το οποίο πλουτίστηκε με την προσφορά φωτογραφιών από ένα πλήθος συμπατριωτών.
Στη σειρά αυτή των φωτογράφων, θα έπρεπε να προσθέσουμε έναν ακόμη πολύ σημαντικό, του οποίου υπάρχει μια φωτογραφία στο λεύκωμα από τα καρναβάλια κάπου γύρω στα 1930. Πρόκειται για τον Αλή Σάμη Βέη, αρχιφωτογράφο του Σουλτάνου που διώχθηκε από τους κεμαλιστές και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Από το φίλο Σταυρο Καλυβιώτη διασώθηκε μόνο μια φωτογραφία με τη μανδολινάτα της Καλαμάτας μπροστά στο πρώτο δημοτικό σχολείο Μεσσήνης, αλλά είναι βέβαιο ότι σε κάποια σεντούκια Νησιωτών θα υπάρχουν φωτογραφίες από εκείνη τη σημαντική παρουσία.
Επέλεξα εισαγωγικά να αναφερθώ στους φωτογράφους μακρινών εποχών ως φόρο τιμής για τα όσα απαθανάτισαν και άφησαν να διαχειριστούμε οι νεότεροι. Χωρίς αυτούς φυσικά δεν θα υπήρχε λεύκωμα και συλλογική μνήμη. Και εκείνοι που ασχολούνται με τη φωτογραφία, θα άξιζε να αναζητήσουν τους Νησιώτες που έφεραν στην πόλη την επαγγελματική φωτογραφία και το έργο που άφησαν στα στεντούκια των συμπατριωτών μας".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου