ΟΙ ΜΕΝΤΟΡΕΣ* ΜΟΥ ΠΟΥ ΜΟΥ ΚΑΘΟΡΙΣΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΗ ΜΟΥ. ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Στο μικροκοσμό μας το χωριό, πολλά από τα παιδιά της γενιάς μου  ένιωσαν και βίωσαν έντονα την αδικία, καταπίεση, εκμετάλλευση και απόρριψη.  Δεν μπορούσαμε όμως να εξηγήσουμε το πώς και το γιατί. Έρχεται όμως ο πανδαμάτωρ χρόνος και μεγαλώνοντας δόθηκαν όλες οι απαντήσεις – εξηγήσεις, των παραπάνω 5 αρνητικών συναισθημάτων .

Μικρό παιδί μεταμορφωνόμουν ταυτόχρονα σε, μελισσάκι (πολλά τα άστεα και νόων έγνω, κατά τον Όμηρο), μερμηγκάκι(απόκτηση μνήμης γνώσης ,σκέψης) και  τζιτζικάκι ( απολάμβανα γνώριζα και γευόμουν το μεγαλείο της φύσης με τις 4 εποχές της, την αρμονία και ισορροπία της,  το μεγαλείο του Θεού, και, τα βράδια του καλοκαιριού τον έναστρο ουρανό). Αργότερα «αγυιόπαις» και με την απόκτηση της γνώσης μέσα από τα διάφορα αρχεία δημόσια και ιδιωτικά, πήγα τον εαυτό μου παραπέρα. Ασχολήθηκα με την «Κληρονομιά μας». Κάστρα, Βυζαντινά Κτίσματα, Πέτρινα Γεφύρια, Τέμπλα Εκκλησιών, Αρχεία Κοινότητας, ΓΑΚ,  κ.λπ. Ένα ημερολόγιο έντεκα χρόνων 1947-57, του βαλυραίου Μ.Γ.,  μας δείχνει όλο το γίγνεσθαι στο χωριό Βαλύρα Μεσσηνίας, σε επίπεδο προσωπικό, οικογενειακό,  κοινωνικό, οικονομικό, μετεωρολογικό, αγροτικό, συναλλαγματικό, πολιτικό κ.λ.π. Κάναμε μια επιλογή των έντεκα αυτών χρόνων, δείχνοντας τα σπουδαιότερα γεγονότα του χωριού μας Βαλύρα και θα πρέπει κάποτε, οι ιδιοκτήτες αυτών των ημερολογίων να τα τυπώσουν και να υπάρχουν σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή, γιατί καταμαρτυρούν δράσεις, πράξεις και γεγονότα που είναι άγνωστα, αλλά είναι πολύ χρήσιμα σε μελετητές, ερευνητές, ιστορικούς και λαογράφους.  Είναι ένα  κομμάτι της τοπικής   ιστορίας του χωριού μας, η οποία πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας, γιατί η γνώση πρέπει να διαδίδεται από γενιά σε γενιά.

 Ποιοι όμως με καθοδήγησαν και μου έδωσαν τα φόντα , για να ασχοληθώ με όλα αυτά τα θεάρεστα; Ιδού αμέσως η απάντηση. 

 Πρώτος μέντοράς μου στα δέκα μου χρόνια ήταν  η αθυρόστομη γιαγιά μου Αλεζαγού (Ελένη Μουρούσια-Παπαγεωργίου, μητέρα της μητέρας μου) που μου εξήγησε , αφού την παρακάλεσα πολλές φορές, τις δυο φράσεις που μου έλεγε συχνά. «Βρε ευλογημένο και συ(μ)φοριασμένο αθώο πλασματάκι του φτωχού το αρνί δε γίνεται κριάρι, και γεννηθήκαμε από φτωχά α@δια».

Εκείνη τη χρονιά πήγαινα στην τετάρτη δημοτικού και είχα τη μαυροφόρα (φορούσε πάντα μαύρα) δασκάλα Ευτυχία Κυριακοπούλου. Πηγαίναμε σχολείο πρωί-απόγευμα καθημερινά και Κυριακή υποχρεωτικά εκκλησιασμός-κατηχητικό και με απουσίες με  κύρια δραστηριότητα τα μαθήματα, ωδική, γυμναστική, χειροτεχνία, καλλιγραφία και τη φροντίδα του σχολικού κήπου με διάφορες εποχιακές καλλιέργειες κηπευτικών, λαχανικών και λουλουδιών,  για τη γνώση των φυσιογνωστικών μαθημάτων, και πρακτική-εργαστηριακή  άσκηση, φυλάσσοντας και αποξηραίνοντας σε φύλλα εφημερίδας, άνθη, φύλλα, ρίζα, βλαστό, καρπό, σπόρο.

Ένα απόγευμα μάζεψα ζαρζαβατικά και λαχανικά και τα πήγα στην αγαπημένη μου  δασκάλα , που έμενε στην οικία του Παπασαραντόπουλου και κάτω στεγαζόταν  ο αγροτικός συνεταιρισμός της Βαλύρας. Γιαννάκη μου σε ευχαριστώ πολύ που νοιάζεσαι για τη δασκάλα σου, και θα έλθεις την επόμενη εβδομάδα στην εκδρομή στην Καλαμάτα που θα πάνε οι τρεις μεγάλες τάξεις του σχολείου μας. Μα κυρία δεν θα μα αφήσει η μάνα μου, γιατί θα χρειαστούν χρήματα, και η μάνα μου δεν έχει. Μη σε νοιάζει θα τα πληρώσω εγώ. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη , αλλά έπρεπε να φροντίσω και τη δίδυμη αδελφή να έλθει και αυτή στην εκδρομή. Έπρεπε να εξοικονομήσω τα  χρήματα χωρίς να το γνωρίζει η μάνα μου και αδελφή μου έχοντας στη διαθεσή μου μια ολόκληρη εβδομάδα.  Τελικά τα κατάφερα πουλώντας πουλιά, που έπιανα με τα δόκανα, αυγά από τις κότες και μικροθελήματα που έκανα στο Στάθη Θεοδωρακόπουλου από τον οποίο  η γενιά μου έμαθε ποδήλατο, διατηρώντας μαγαζί ενοικίασης ποδηλάτων. Έκανα την έκπληξη στη μάνα μου και δίδυμη αδελφή μου. Πήγαμε εκδρομή στην Καλαμάτα και την άλλη ημέρα μας έβαλε να γράψουμε έκθεση για την εκδρομή.

Το απόγευμα πηγαίνοντας σχολείο με κάλεσε στο γραφείο και μου λέει χαρακτηριστικά: Μπορείς να μου πεις Γιαννάκη που είδες τον ποταμό Πάμισο;

Κυρία πριν το Πλατύ και δίπλα από το σιδηροδρομικό σταθμό του χωριού Άρι.

Διαπιστώνω ότι έχεις μεγάλη παρατηρητικότητα, που μόνο εσύ έγραψες για τον Πάμισο.

Και γιατί παρομοιάζεις τον ποταμό Πάμισο με μεγάλο φίδι, που έχει πάνω του γεφύρια και περνάνε τραίνα, κάρα, άνθρωποι, αυτοκίνητα και ζώα;

Κυρία στον Πάμισο πηγαίνουμε για μπάνιο, ψάρεμα, κυνήγι, μαζεύουμε μανούσια, γλυκορίζι ,βγάζοντας το χαρτζιλίκι μας. Πηγαίνουμε στο Πλατύ , στις ιπποδρομίες, με τα πόδια περνώντας τη σιδηροδρομική γέφυρα , πάνω από τον Πάμισο της γραμμής του  τραίνου, γιατί κερδίζαμε χρόνο, λόγο  της ευθείας που έχει η γραμμή. Κυρία τα δύο ποτάμια της Βαλύρας είναι το δεύτερο σπίτι μας γιατί βιώνουμε  το μεγαλείο της φύσης και του Θεού. Με αγκάλιασε και μου λέει αύριο θα εξετάσει όλους τους μαθητές να ξέρουμε απέξω το κείμενο για τα ΤΕΜΠΗ. Έφυγα χαρούμενος πήγα στο κήπο μου, ξεχορτάριασα το λαχανοκηπό μου (που μοιραζόμουν με συμμαθητές μου), και μετά στο σπίτι για διάβασμα. Δύο σελίδες κείμενο απέξω δεν είναι και εύκολο πράγμα. Διαβάζαμε με τη δίδυμη αδελφή  , ξανά και ξανά, τελικά εγώ το έμαθα και έπεσα για ύπνο, ενώ η δίδυμη αδελφή με συντροφιά το λυχνάρι συνέχισε να διαβάζει. Ξυπνάω νωρίς, αρχίζω να λέω απέξω το κείμενο.

Θέλεις να μαγέψεις τους οφθαλμούς σου απερίγραπτο κάλλος; Θέλεις να χυθεί εις τα ώτα σου μουσική γλυκυτάτη; Να διέλθεις τα Τέμπη. Η καρδία σου τότε εκ της χαράς θα σκιρτήσει και τα χείλη σου θα ψάλλουν ύμνο προς το κάλλος της πλουσίας Φύσεως. Αριστερά καταλήγει η κορυφή του Ολύμπου και δεξιά οι κατωφέρειες της Όσσης…….

Ήμουν πλέον σίγουρος για τον εαυτό μου. Η δίδυμη αδελφή δεν ήταν σίγουρη.

Κτυπώντας το κουδούνι και μπαίνοντας στην τάξη υπήρχε πανικός. Μπαίνει η δασκάλα στην τάξη και μας ρωτά: Ποιος έμαθε απέξω τα Τέμπη; Όλοι οι μαθητές είμαστε διστακτικοί. Ξαναρωτά, χωρίς να σηκώνει κανένα παιδί χέρι. Τελικά πήρα το θάρρος , σήκωσα το χέρι μου , είπα όλο το  απέξω, με συνεχάρη γιατί κανείς άλλος δεν ήταν σίγουρος. Από τότε πήρα το θάρρος και έγινα πολύ μελετηρός και επιμελής μαθητής, παρότι είχαμε τα του οίκου, των ζώων ,του μπαξέ και της κοινωνικοποίησης.

Πέθανε  Δευτέρα 1-4-2013, σε ηλικία 99 ετών η δασκάλα μας Ευτυχία Κυριακοπούλου, η οποία είχε υπηρετήσει επί πολλά  χρόνια στο Δημοτικό σχολείο Βαλύρας, την περίοδο 1952-1967. Από τα χέρια της ως δασκάλας πέρασαν εκατοντάδες Βαλυρόπουλα, τα οποία όλο και κάτι έχουν να θυμούνται Ήταν αυστηρή μεν, αλλά δίκαιη και έπαιρνε πάντα το μέρος των αδύνατων. Ήταν η  εκπαιδευτικός που εκτός από τα γράμματα δίδασκε ανθρώπινες αξίες, και ενέπνεε τους νέους να έχουν οράματα και ιδανικά.

Η κηδεία της έγινε στις  2 Απριλίου 2013 από το κοιμητήριο Αμαρουσίου όπου έγινε και η ταφή της.

Η καταγωγή της ήταν από την Καλλιρρόη και ήταν μέλος πολύτεκνης οικογένειας. Η ίδια δεν παντρεύτηκε ποτέ και έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της στο Μαρούσι.

Κατόπιν επιθυμίας της, τον επικήδειο εκφώνησα στο κοιμητήριο του Αμαρουσίου, εγώ  ο αγαπητός μαθητής της  Λύρας  Γιαννάκης, όπως με αποκαλούσε. Πριν τις αποκριές συναντηθήκαμε  και ήθελε να γευτεί τα λούπινα που θα της έφερνα από τη Βαλύρα.  Θα πηγαίναμε μαζί, στο εκκλησάκι ,στη Νερατσιώτισσα, που λειτουργεί ο συνταξιούχος,  στρατιωτικός ιερέας Παπαβασίλης, με καταγωγή από το Κυνηγού Πυλίας, και μετά θα μου έκανε το τραπέζι, γιατί ήμουν ο εξομολογητής της. Δυστυχώς αυτά δεν πραγματώθηκαν και πιστεύω ότι  μας βλέπει τώρα από ψηλά και χαίρεται, γιατί οι μαθητές της διαπρέπουν σε όλους τους τομείς της κοινωνίας στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Αυτή ήταν ο δεύτερος μέντοράς μου.

Ο τρίτος μέντοράς μου  ήταν ο θείος μου Βαγγέλης Βάκρινος από τους ορεινούς Χράνους που για χάρη του ερωτά του με τη θεία μου Γιαννούλα, (αδελφή της μάνας μου) εγκατέλειψε τη χωροφυλακή , και έγινε γυρολόγος-μικροπωλητής. Με έπαιρνε στα τοπικά πανηγύρια πουλώντας παστέλι με μέλι και κρύο νερό, αναψυκτικά, φιστίκια, διάφορα παιχνίδια. Εκεί πονήρεψα,  κοινωνικοποιήθηκα, έμαθα πολύ καλά  την πρακτική αριθμητική, και πως βγαίνει το μεροκάματο του πόνου και της αγωνίας.

Δίναμε εξετάσεις από το δημοτικό στο γυμνάσιο και μπήκα με την πρώτη, γιατί ήμουν πολύ καλός στην πρακτική αριθμητική,  παρότι το απολυτήριο ήταν μικρότερης βαθμολογίας , από πολλούς άλλους  συμμαθητές-τριες μου.

Τα χρόνια περνούν, γυμνασιόπαις στο Μελιγαλά σε πλήρη ελευθεριότητα. Μέναμε 2-3 άτομα σε κάθε δωμάτιο, για να μοιραζόμαστε το νοίκι και τα απογεύματα αλάνα ,κυνήγι, ψάρεμα, αποδράσεις στη φύση.

Απαγορεύσεις σε θέατρο , κινηματογράφο, καφενείο, φλιμπεράκια ποδοσφαιράκια, τσου μπόξ, απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 7 μ. μ, κούρεμα με την ψιλή μηχανή, το καπέλο και η ποδιά σε καθημερινή βάση, αποβολές χωρίς λόγο, ο παιδονόμος έμπαινε αυθαίρετα στο κάθε δωμάτιο, και μια φορά παίζοντας κολιτσήνα, ρίξαμε τα τραπουλόχορτα στην κατσαρόλα που βράζαμε τις φακές, γιατί είχε παραβιαστεί το ωράριο, δικαιολογώντας ότι μαγειρεύαμε φακές να φάμε.

ΟΙ 6 ΜΕΝΤΟΡΕΣ ΜΟΥ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ

Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΑΛΕΖΑΓΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΕΑ ΤΗΣ

Η ΔΑΣΚΑΛΑ ΜΟΥ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΜΠΑΡΜΠΑΣ ΜΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΚΡΙΝΟΣ

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ.

Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΛΑΚΗΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ (ΤΣΟΥΡΟΥΧΗΣ), ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΠΑΜΙΣΟΥ ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΒΟΥΤΙΕΣ ΑΠΟ ΨΗΛΑ.

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΗΛΙΑ ΜΑΚΡΗ,ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΖΟΠΟΥΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕΝΑ,ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ, ΕΞΩ ΑΠΟ  ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΚΑΙ ΦΟΝΤΟ ΤΟ ΜΠΑΚΑΛΙΚΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΟΝΤΗΡΗ ,ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟΤΕ

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΟ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟ

Η ΛΥΡΑΙΝΑ ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΤΕΡΝΟΠΑΙΔΙ

Η ΠΑΛΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΛΙΟΤΡΙΒΙ, ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΗΙΑ ΤΟΗ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΥ

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟ ΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙ.ΔΕΥΤΕΡΟΣ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΓΚΟΜΕΣΗΣ,ΠΟΥ ΜΟΥ ΔΑΝΕΙΖΕ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΑΡΤΕΡΟΛΙΩΤΗΣ, ΤΖΑΒΑΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΟΥ,ΤΟ 1958

ΟΙ ΒΑΛΥΡΑΙΟΙ ΦΟΥΣΤΑΝΕΛΛΑΔΕΣ,ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΤΑ ΓΑΚ

ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΣΑΜΗΣ-ΓΚΟΜΕΣΗΣ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

ΜΑΘΗΤΗΣ ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΚΡΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΙΔΙ ΚΑΙ ΤΗ ΧΕΛΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΠΟΥΛΟ

Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΘΗΣΗ ΤΟΥ.ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΥ-ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο ΧΩΡΟΣ ΠΡΙΝ ΚΤΙΣΤΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ.ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΤΑ ΤΡΙΑ ΛΥΡΑΚΙΑ

Η ΠΑΛΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΛΙΟΤΡΙΒΙ, ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΗΙΑ ΤΟΗ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΥ

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΕΝΑ,ΤΟ 1963

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟΥ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΠΑΛΙΑ.ΝΥΦΗ-ΚΟΥΝΙΑΔΑ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΜΑΓΟΥΛΑ.ΛΥΡΑΣ-ΚΑΡΤΕΡΟΛΩΤΗΣ-ΓΚΟΜΕΣΗΣ

Η ΠΑΛΙΑ ΑΠΟΘΗΚΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΛΙΟΤΡΙΒΙ, ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΣ ΚΑΙ ΚΕΝΤΡΟ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΗΙΑ ΤΟΗ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ, ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΥΡΟΜΥΛΟΥ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ,ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΤΕ

ΤΟ ΚΟΙΝΟΤΙΚΟ ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ, ΔΩΡΕΑ ΤΩΝ ΑΔΕΛΦΩΝ ΚΟΝΙΑΡΗ.ΦΥΛΑΣΣΕΤΑΙ ΤΟ ΠΛΟΥΣΙΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΜΑΣ ΣΕ ΠΑΡΑΚΜΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ Μ.Γ.

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΤΟ ΓΙΩΡΓΟ ΝΤΑΛΑΡΑ

Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ

ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ. ΚΑΘΙΣΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ

ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ., ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΛΥΡΑΚΙΑ

ΣΤΟ ΓΑΜΟ ΜΟΥ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ.ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ

Η ΔΑΣΚΑΛΑ  ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΣΤΙΣ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΒΑΛΥΡΑ.

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ,ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΛΙΟΤΡΙΒΙΟΥ ΤΟΥ

ΤΟ ΠΡΙΝ . ΜΠΑΖΩΘΗΚΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΗΓΑΔΙΟΥ

Η ΚΑΤΩΓΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ.

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ1948-9.ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ Ο ΘΕΙΟΣ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΙΟΥ ΜΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΒΑΚΡΙΝΟΥ.

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ

 Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΜΑΣ

 ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

 Ο ΧΩΜΑΤΟΔΡΟΜΟΣ, ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΟΙ ΑΔΕΛΦΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΠΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΗΨΙΟΣ ΜΕ ΤΗ ΓΑΙΔΟΥΡΙΤΣΑ ΜΑΣ,ΤΟ ΜΕΤΑΦΟΡΙΚΟ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ.

 Η ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΛΑΚΗ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

 Ο ΛΑΚΗΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΜΑΚΗ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ

 Ο ΤΣΟΥΡΟΥΧΗΣ ΣΤΟΥΣ ΑΘΛΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΒΑΛΥΡΑΣ

 Ο ΤΣΟΥΡΟΥΧΗΣ ΜΕ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΖΩΑ

 Ο ΑΘΛΗΤΗΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΛΑΚΗΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 Ο ΛΑΚΗΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

 Ο ΛΑΚΗΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ

 Η ΦΛΟΓΕΡΑ .ΤΟ ΑΓΑΠΗΤΟ ΠΝΕΥΣΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΛΑΚΗ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΟΡΙΑΚΟ ΝΑΟ ΒΑΛΥΡΑΣ ΑΓΙΟ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΜΕ ΤΑ ΚΥΠΑΡΙΣΣΙΑ .ΕΚΕΙ ΕΣΚΑΓΑΝ ΤΑ ΜΑΣΚΟΥΛΑ,ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΣΧΑ.

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΜΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΛΥΡΑΣ.
Μας βλέπουν όλοι από ψηλά και χαίρονται.
Έχω κάνει και για τον καθένα ξεχωριστή ανάρτηση, μνημονευοντάς τους, και μπορεί ο καθένας, κτυπώντας το όνομα του καθενός να μάθει περισσότερα.
*μέντορας αρσενικό ή θηλυκό
ο υποστηρικτής, σύμβουλος και πνευματικός καθοδηγητής κάποιου νεότερου.