ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΚΗΣ.ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Ξαναδιαβάζοντας τα 3 βιβλία του Αντώνη Σαμαράκη

1. ΤΟ ΛΑΘΟΣ

2. Η ΚΟΝΤΡΑ

3. ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ

 ύστερα από πολλά χρόνια, διαπιστώνω ότι μετά το 2009, ο κόσμος πηγαίνει στο χειρότερο.

Αυτά τα είχε διαπιστώσει εδώ και χρόνια και  ο Αντώνης Σαμαράκης. Έκανε τις διαπιστώσεις, προτάσεις, και λύσεις, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Διαβάζοντας μια μικρή περίληψη από τα 3 βιβλία του, θα διαπιστώσει ο αναγνώστης, ότι ο Αντώνης Σαμαράκης νοσταλγούσε να δει ένα κόσμο όμορφο ,ειρηνικό, χωρίς φτώχεια,  πολέμους, πείνα. Η σχέση του ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με τις εχθρικές εξουσίες, ολοκληρωτικές και υπό κοινοβουλευτικό μανδύα, είναι τα σταθερά θέματα του Αντώνη Σαμαράκη.

Είναι λάθος οι άνθρωποι να χωρίζονται σε εκείνους που είναι με το καθεστώς, και σε εκείνους που δεν είναι με το καθεστώς. Η αγάπη προς τους απλούς ανθρώπους που δεν φιλοσοφούν, αλλά απλώς ζουν με λίγες χαρές, ατέλειωτο πόνο και ανεξάντλητες ελπίδες, μέσα από τα επιχειρήματα του θανάτου , για να θέλουμε να ζούμε.

Τάσεις αυτοκτονίας, απομόνωσης, φθοράς και θλίψης. Ξέμπαρκη η ανθρώπινη ζεστασιά, συντροφικότητα, προσέγγιση. Μια διαμαρτυρία για το απάνθρωπο, το παρανοϊκό, το γελοίο , που μας περισφίγγουν από παντού, να βγάλουμε κοροϊδευτικά προς κάθε κατεύθυνση τη γλώσσα μας. Τα προβλήματα της διαφύλαξης  της   παγκόσμιας ειρήνης, ο φόβος του πυρηνικού ολέθρου, η διατροφή της ανθρωπότητας,  η ρύπανση-μόλυνση-δηλητηρίαση του περιβάλλοντος ,  το ενεργειακό, ο πλανήτης γη και η επιβιωσή του, η ανησυχία για τον κόσμο και τα προβληματά του, η αγωνία για το αύριο του πλανήτη μας, και  τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να είναι στις προτεραιότητές μας.   Να γεμίζουμε τα κενά τις ώρες που η ανάγκη για περισυλλογή και σιωπηλή συντροφιά, είναι εντονότερη από κάθε άλλη.

Οι άνθρωποι είναι πλασμένοι για να ζουν αδελφικά, φιλικά, ειρηνικά, ανθρώπινα, και όχι για να πιέζει ο ένας τον άλλον δια μέσου μιας οποιασδήποτε οργανωμένης αξίας. Η απουσία της ελευθερίας θα πρέπει για την κατακτησή της να δίνεται  μάχη από τους  ανθρωπους για να την κατακτήσουν.

Μια υπανάπτυξη  κάνει τους πολίτες βήτα κατηγορίας και ζουν μέσα στην υποτέλεια του «συστήματος».

Οι πραγματικοί ηγέτες του κόσμου μας είναι αυτοί που έχουν την ισχύ του χρήματος, του μεγάλου κεφαλαίου, και την ισχύ των όπλων. Οι άλλοι εκείνοι που βλέπουμε στην τηλεόραση και διαβάζουμε στον τύπο, είναι απλώς αχυράνθρωποι. Κουμάντο στη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων, κάνουν οι σκοτεινοί νονοί της εξουσίας, οι δον Κορλεόνε.

Έκφραση ολοκληρωτισμού είναι: Ο κοινωνικός αποκλεισμός, η φτώχεια, η πείνα, η ανεργία, ο ρατσισμός. Γιατί να στερείς από τον άλλο τη δυνατότητα απασχόλησης, να βγάζει ένα κομμάτι ψωμί, τότε του στερείς το δικαίωμα στη ζωή.

Ήθελα να διαμαρτυρηθώ για την κατάντια και παρακμή του κόσμου μας. Δεν βλέπετε τι γίνεται σήμερα; Πόλεμοι, εμφύλιοι σπαραγμοί, αίμα… αίμα. Ολοκληρωτικά καθεστώτα, διωγμοί για ιδέες και μόνο, βασανιστήρια, εκτελέσεις, αίμα…αίμα. Και, πείνα ,φτώχεια, στερημένη ζωή, ανεργία. Που πάει αυτός ο κόσμος; Αυτός ο κόσμος πρέπει να αλλάξει.

Τον δέχεσαι αυτόν, τον παρανοϊκό κόσμο μας , όπως είναι ναι ή όχι. Αν ναι τότε πάσο. Αν όμως όχι. Ερώτημα. Τι θα κάνεις εσύ για να γίνει ο κόσμος όμορφος ή έστω λιγότερος άσχημος; Δεν θέλει και πολύ σκέψη. Ή θα διαλέξεις τη σιωπή, για να μην χάσεις τη βολή σου, την ησυχία σου, ή θα αντιδράσεις, θα αντισταθείς, θα αγωνιστείς σε όλα αυτά τα αποτρόπαια, τα εφιαλτικά που γίνονται για σένα, υποτίθεται , χωρίς εσένα.

Σιωπή,  αδιαφορία, απάθεια, αντίκρυ στη θέα του κόσμου μας. Ποια είναι η νόσος; Η όλη υποδομή και δομή της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής οργάνωσης του κόσμου μας. Αν δεν αλλάξουν αυτά ,φως δεν πρόκειται να δούμε. Να είμαστε άμμος στα γρανάζια της οποιασδήποτε εξουσίας ώστε να την δυσκολεύουμε , και όχι λάδι για να την  διευκολύνουμε.

Να πληρώσω εγώ ο ένοχος που τάραξα την ηρεμία, την αδιαφορία, την απάθεια των άλλων, των πολλών, αντίκρυ σε όλα τα εφιαλτικά που γίνονται στον κόσμο μας και τον στιγματίζουν. Να πληρώσω τώρα να εξιλεωθώ.

Όφειλα να σκεφτώ ότι τα διάφορα ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ στη ζωή μας είναι μια  Λερναία Ύδρα με πολλά κεφάλια ,όφειλα  να μαντέψω ότι για κάθε ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ που κόβεις, ξεπηδάει ένα άλλο,  δυο άλλα……

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Μια ολόκληρη ανθρωπότητα αλυσοδεμένη από τα διάφορα ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ:

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δήθεν της προόδου, στραγγαλίζουν την ανθρώπινη προσωπικότητα, μας μεταμορφώνουν σε θλιβερά τηλεκατευθυνόμενα ρομπότ.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δήθεν της ειρήνης, οι εξωπλισμοί πάνε σύννεφο, πάνω από 5000 δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται κάθε χρόνο για όπλα ,σε δραχμές ένα δισεκατομμύριο τριακόσια εκατομμύρια την ημέρα.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δήθεν της ελευθερίας, οι ένοχοι ηγέτες μας περνάνε χειροπέδες, τυραννικά καθεστώτα σε πολλές γωνιές της Γης, κάτεργα, εξορίες, ομαδικοί τάφοι εκτελεσθέντων μόνο για τις ιδέες τους.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δήθεν της δημοκρατίας, αν τολμήσεις να έχεις διαφορετική γνώμη από την εξουσία, σου αφαιρούν το λόγο και την προσωπική σου ελευθερία, αν τολμήσεις να φύγεις από το μαντρι, σε τρώει ο λύκος.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δήθεν της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο κοινωνικός αποκλεισμός θριαμβεύει, εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα πλάσματα πεθαίνουν από την πείνα και την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης όχι μόνο στις αναπτυσσόμενες χώρες αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική, φτώχεια, στερημένη μίζερη ζωή, ρατσισμός, ανεργία ,και αυτοκτονίες ανέργων.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Πρέπει επιτέλους να λήξει αυτή η τραγική φάρσα.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δεν πάει άλλο, φτάνει πια, η από την ίδια τη φύση της ελεύθερη ανθρώπινη προσωπικότητα πρέπει να σπάσει τα δεσμά των ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Τα παιδιά εμείς, οι νέοι εμείς, είμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα ,κατά των ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ.

ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ: Δίνουμε σήμερα το σύνθημα της ασταμάτητης, της απροσκύνητης μάχης ,εναντίον όλων των ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ.

Άνεμος σωτηρίας από τα  ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ.

5 Νοέμβρη 98

Υπάρχει αρκετό πληροφοριακό για το έργο του στο διαδίκτυο.

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Αντώνης Σαμαράκης
Γέννηση	6 Αυγούστου 1919 Αθήνα, Ελλάδα
Θάνατος	8 Αυγούστου 2003 (83 ετών) Πύλος, Ελλάδα
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Ιδιότητα	συγγραφέας
Είδος τέχνης	Λογοτέχνης (πεζογράφημα, μυθιστόρημα, διήγημα)
Σημαντικά έργα	"Ζητείται ελπίς", "Το λάθος", "Αρνούμαι"
Βραβεύσεις	Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF (1989), Σταυρός του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995), Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας. (1995, Γαλλία).
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Αντώνης Σαμαράκης (Αθήνα, 16 Αυγούστου 1919 – Πύλος Μεσσηνίας, 8 Αυγούστου 2003) ήταν Έλληνας πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, το έργο του οποίου είναι διεθνούς αναγνώρισης.

Πίνακας περιεχομένων

  [Απόκρυψη] 

• 1Βιογραφία
• 2Εργογραφία
  • 2.1Μυθιστορήματα
  • 2.2Διηγήματα
• 3Βραβεία
• 4Εξωτερικοί σύνδεσμοι
  • 4.1Ψηφιακό αρχείο ΕΡΤ

Βιογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Αντώνης Σαμαράκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919. Μετά το απολυτήριο από το Β' Γυμνάσιο σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συμμετείχε στην εθνική αντίσταση. Το 1944 συνελήφθη από τους Ναζί και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κατάφερε να αποδράσει. Το 1963 νυμφεύτηκε την Ελένη Κουρεμπανά.

Εργάσθηκε ως εμπειρογνώμων της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας των Ηνωμένων Εθνών σε πολλές χώρες για κοινωνικά θέματα και το 1989 ανακηρύχθηκε Πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF για τα παιδιά του κόσμου.

Η πρώτη του ουσιαστική εμφάνιση στον λογοτεχνικό χώρο γίνεται το 1954 με την έκδοση της συλλογής διηγημάτων Ζητείται ελπίς. Πρόκειται για έναν από τους περισσότερο μεταφρασμένους Έλληνες πεζογράφους, καθώς τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.

Το έργο του Σαμαράκη έχει έντονο το στοιχείο της κοινωνικής καταγγελίας και αντικατοπτρίζει τις προσωπικές του ανησυχίες για το παρόν και το μέλλον της σύγχρονης κοινωνίας. Χρησιμοποίησε απλή γλώσσα και μη επιτηδευμένο ύφος και προσέγγισε τα θέματά του από μια έντονα ανθρωποκεντρική γωνία. Χαρακτηριζόταν από την αγάπη του για τους νέους. Δική του ιδέα ήταν η δημιουργία της Βουλής των Εφήβων, που οδήγησε στη διοργάνωση άτυπων συνεδριάσεων της Βουλής, όπου δίνεται ο λόγος σε νέους από όλη τη χώρα.

Ο Αντώνης Σαμαράκης έφυγε από τη ζωή στις 8 Αυγούστου του 2003. Σύμφωνα με επιθυμία του, το σώμα του δωρήθηκε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών για έρευνες των φοιτητώv της Ιατρικής.

Εργογραφία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μυθιστορήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Σήμα κινδύνου (1959)
• Το λάθος (1965)
• Εν ονόματι (1998)

Διηγήματα[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Ζητείται ελπις (1954)
• Αρνούμαι (1961)
• Το διαβατήριο (1973)
• Η κόντρα (1992)
• Αυτοβιογραφία 1919- (1996)
• Γραφείον ιδεών(1962)

Βραβεία[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

• Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (1962 για το Αρνούμαι)
• Βραβείο των Δώδεκα - Έπαθλο Κώστα Ουράνη (1966 για Το λάθος)
• Μέγα Βραβείο Αστυνομικής Λογοτεχνίας στη Γαλλία (1970 για Το λάθος)
• Europalia (1982, για τη συνολική προσφορά του)
• Σταυρός του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών (1995)
• Κρατικό Βραβείο Τεχνών και Λογοτεχνίας. (1995, Γαλλία)
• 
  

Επιμέλεια: Αντώνη Πετρόγιαννη

Στις μέρες μας που, κατ’ εξοχήν, «Ζητείται ελπίς», τίτλος του αριστουργηματικού βιβλίου με διηγήματα για τον απλό καθημερινό άνθρωπο που αγαπούσε να συναναστρέφεται ο Aντώνης Σαμαράκης, διοργανώθηκε χθες από τις εκδόσεις Ψυχογιός αφιέρωμα στο μεγάλο συγγραφέα για τα 10 χρόνια από το θάνατό του. Η εκδήλωση έγινε στον Πολυχώρο της Μουσικής Βιβλιοθήκης του Συλλόγου «Oι Φίλοι της Μουσικής» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Αυλές, ράγες, έρημοι δρόμοι, γειτονιές, καφενεία, γραφεία, στρατόπεδα, λεωφορεία σκοτεινά, παλιά τετράδια, περιοδικά, εφημερίδες, λαχεία, σκισμένα χαρτιά∙ μ’ αυτά και άλλα ταπεινά υλικά δείχνει να συναρμολογεί τις ιστορίες του ο Σαμαράκης σ’ αυτό το πιο τρυφερό και ίσως πιο σπαρακτικό απ’ όλα τα βιβλία του. Οι ιστορίες στο Ζητείται Ελπίς είναι παραπάνω από συγκινητικές. Έτσι ίσως εξηγείται που απ’ το σύνολο του έργου του αυτές εδώ οι ιστορίες έχουν διαβαστεί από όλους όσοι υπήρξαν παιδιά και επιμένουν να διασώζουν μέσα τους την παιδικότητα του φρονήματος, του δέους, και της αγάπης για τον κόσμο και τα πράγματα. Αλλά είναι και απεγνωσμένες αυτές οι ιστορίες με τα χιόνια και τα τρένα και τις ομίχλες, και γι’ αυτό έχουν την εντιμότητα, αλλά και το δικαίωμα και τη γενναιότητα να ζητούν ελπίδα αυθεντική και ακέραιη, αυτή που ο άνθρωπος τη ζητά μόνο όταν απελπιστεί, μόνο όταν κοιτάξει κατάματα το ζόφο της απόγνωσης. Στο ομότιτλο διήγημα, ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας εκλεκτός της απόγνωσης, μπαίνει στο καφενείο και σ’ ένα σκισμένο χαρτί τολμά και γράφει: «Ζητείται ελπίς». Μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι ήδη ο Αντώνης Σαμαράκης; Μήπως δε συνοψίζεται όλο το έργο του σε αυτό το βαθιά ανθρώπινο, αποφασιστικό και αδιαπραγμάτευτο αίτημα για ελπίδα και πίστη και αγάπη για τον άνθρωπο όλων των εποχών και όλων των τόπων;
O Σαμαράκης, ο άνθρωπος, ο συγγραφέας, εξακολουθεί να ’ναι ανάμεσά μας, μιλώντας μας μέσα από τα βιβλία του. Αυτά που τα συστήνουμε, για μια δεύτερη ανάγνωση, και σ’ εκείνους που συνεχώς μιλούν «για τις θυσίες του λαού» και ιδίως σ’ εκείνους που κάνουν «πολιτικό χιούμορ», ενώ δε γνωρίζουν τίποτα για τον καημό του λαού, γενικώς.
Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράκης να ’βρισκε καλύτερα λόγια για να δώσει κουράγιο στον απλό καθημερινό άνθρωπο που υπομένει, περιμένοντας «καλύτερες μέρες», όχι για αυτόν, αλλά για τα παιδιά του – που τόσο αγαπούσε ο Σαμαράκης, και εκείνα τού το ανταπέδιδαν!
Ήταν ένα «αφιέρωμα», όπως θα το ’θελε ο ίδιος, γιατί μίλησαν για το έργο του πνευματικοί άνθρωποι και φίλοι του: Βασίλης Βασιλικός, συγγραφέας, Γιάννης Ξανθούλης, δημοσιογράφος-συγγραφέας, Τίτος Πατρίκιος, ποιητής-πεζογράφος, Λευτέρης Παπαδόπουλος, δημοσιογράφος-στιχουργός, Έλλη Στάη, δημοσιογράφος, Παναγιώτης Τέτσης, ζωγράφος, και Σεραφείμ Φυντανίδης, δημοσιογράφος. Αποσπάσματα από τα έργα του διάβασαν οι ηθοποιοί Άγγελος Aντωνόπουλος και Κατερίνα Λέχου. Συντονίστρια ήταν η Εύη Kυριακοπούλου, δημοσιογράφος, ενώ στο χώρο λειτούργησε και έκθεση.
Ο Αντώνης Σαμαράκης, πέραν όλων των άλλων, ήταν κι ένα κομμάτι της Μεσσηνίας, αφού στην Πύλο είναι το πατρικό της Ελένης Σαμαράκη, αλλά και αγαπημένο καταφύγιο των δύο μέχρι τις 8 Αυγούστου 2003. Μάλιστα, σε ένδειξη σεβασμού και εκτίμησης προς το πρόσωπό του, ο πρώην Δήμος Πύλου έδωσε το όνομά του σε έναν από τους δρόμους της όμορφης πόλης.

Λίγα λόγια
Από τους πολυδιαβασμένους και πολυμεταφρασμένους νεοέλληνες συγγραφείς, ο Αντώνης Σαμαράκης (πτυχιούχος της Νομικής, υπάλληλος στο υπουργείο Εργασίας ως το 1963, καταδικασμένος από τους Γερμανούς σε θάνατο για την αντιστασιακή του δράση) είχε κατά τα άλλα τη χαρά να απολαύσει εν ζωή όλες τις τιμές (τις οποίες δεν καταφρονούσε): να πολυβραβευτεί, εδώ και στο εξωτερικό, να ανακηρυχθεί επίτιμος δημότης σε 37 (μοναδικό ρεκόρ) πόλεις της Ελλάδας και της Κύπρου, πρεσβευτής Καλής Θέλησης της UNICEF, να αγαπηθεί από τους νέους, που τον είχαν αποδεχθεί ως πρόεδρό τους στη Βουλή των Εφήβων – όντας «αιώνιος έφηβος» και ο ίδιος. Το πιο σημαντικό, μολονότι η συγγραφική του ακμή σταματά, κατά τους μελετητές του, στο μυθιστόρημά του «Το Λάθος» (1965), εξακολουθούσε ως το τέλος του να βρίσκεται στην επικαιρότητα, με τις παρεμβάσεις και τη συμμετοχή του στα κοινά.
Υπήρξαν, βέβαια, και οι επικριτές του έργου του, όπως ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, ο οποίος σε εκτενή κριτική του στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (Μάιος – Ιούνιος 1966) γράφει μεταξύ άλλων: «Όλα σχεδόν όσα έχει γράψει ο Αντ. Σ. είναι κομμάτια μιας κορυφαίας στιγμής. Και δεν πρόκειται για καμιά κορυφαία αφηγηματική στιγμή –τον πυρήνα του διηγήματος της κλασικής μορφής– αλλά για τη στιγμή μιας ποιοτικής μεταβολής, θα λέγαμε, στον ψυχισμό και στη συνείδηση ενός προσώπου που αναλαμβάνει την ευθύνη του μηνύματος […]
Έτσι αποκαλύπτεται, όμως, ότι έχουμε να κάνουμε με μια μηχανική εγκεφαλική σύλληψη ενός ευρήματος με βάση τη μόνιμη ιδεοληψία του συγγραφέα, που εξυπηρετείται αισθηματικά μα όχι και αισθητικά».

Της Ελενης Μπιστικα

O Τελευταίος Περίπατος και η Οδός Αντώνη Σαμαράκη στην Πύλο, με φίλους ζωής...

Μια στενή λουρίδα λευκό μάρμαρο και μαύρα γράμματα: «Οδός Αντώνη Σαμαράκη», αυτή είναι η είδηση που πάντα γοήτευε τον συγγραφέα του «Αρνούμαι» και εκφραστή στη Βουλή των Εφήβων του «Απαγορεύεται το απαγορεύεται»... Ελληνικότατα, σεμνά και με πρώτη ύλη το μάρμαρο, που πάνω του λαξεύθηκε η ιστορία του τόπου μας, πέρασε στην αθανασία και ο γλυκύτερος των Ελλήνων, ο υπερασπιστής των αδικημένων και κατατρεγμένων, ο «ιππότης των ιδανικών» για τα οποία αξίζει κανείς να ζήσει, για να τα υπερασπιστεί. Ακριβώς όπως έκανε κι εκείνος μέσα από το έργο του, ώς τις 8 Αυγούστου 2003 που πέρασε, ήσυχα, λίγο κουρασμένα, στο σπίτι το πατρικό της συζύγου του Ελένης στην Πύλο, το «σκοτεινό κατώφλι» για να το φωτίσει κι αυτό με την εκεί παρουσία του. «Δεν μ' αρέσουν οι ίσκιοι. Το 'ξερε αυτό ο Αντώνης πως τους φοβάμαι και γι' αυτό έφυγε. Δεν τριγυρνάει σαν ίσκιος, απλούστατα είναι πάντα εκεί, με το γραφείο, τα χαρτιά του, τα βιβλία του, το λίγο ξέστρωτο κρεβάτι του», εξομολογείται ψιθυριστά η Ελένη Σαμαράκη, πρώτη σειρά στο πολύβουο Κλειστό Γυμναστήριο, ολοκαίνουργο σαν νόμισμα, πλημμυρισμένο κόσμο, επίσημους, παιδομάνι, φωτεινά νούμερα. Και, δίπλα στο βήμα των ομιλητών, το πορτρέτο του Αντώνη, πάνω σε καβαλέτο, μ' ένα μπουκέτο αγριολούλουδα και κρίνα, που τα στόλισε η ίδια, όπως κάνει πάντα, κάθε μέρα, στο σπίτι τους στην Αθήνα, στην Αναγνωστοπούλου και, πολύ συχνά, στην Πύλο, στο αγαπημένο τους καταφύγιο...» «Δεν ήθελε την επιτήδευση σε οτιδήποτε. Οταν έβλεπε τέλεια στρωμένο το κρεβάτι, με μια κίνηση τραβούσε το σεντόνι, έσπρωχνε και τις παντόφλες από κάτω, να μην είναι τακτικά, ολόισια βαλμένες! Τώρα το κάνω εγώ, γιατί θέλω να είναι όλα όπως τα 'θελε ο Αντώνης». Κι αμέσως μετά: «Κοιτάζω ολόγυρα, να δω πού είναι. Με ποιον μιλάει. Γιατί έχουμε πάει μαζί σε χιλιάδες εκδηλώσεις, γύρω από τον ίδιο και τα βιβλία του, και ήταν πάντα δίπλα μου. Απόψε, στην Πύλο, που τόσο αγαπούσε και που τον τιμά τόσο ξεχωριστά, πού είναι;». Αυτό το λυπημένο μονόλογο της Ελένης Σαμαράκη -που την παντρεύτηκε το 1963, λίγες μέρες αφού γνωρίστηκαν και δεν χώρισαν ποτέ- τον εμπιστευόμαστε στους αναγνώστες της στήλης που διάβασαν και αγάπησαν τα διαχρονικά, ποτισμένα με ελευθερία και αγάπη βιβλία του Σαμαράκη. Γιατί ο «Τελευταίος Περίπατος», όπως ονόμασε την ωραία, συγκινητική εκδήλωση ο Δήμος της Πύλου, σε συνεργασία με τον Εμπορικό Σύλλογο Πύλου, το βραδάκι της Κυριακής 30 Μαΐου, αφορούσε όλους εμάς, που ήρθαμε από την Αθήνα, από την Πάτρα, από την Ηλεία, από την Καλαμάτα για τα αποκαλυπτήρια της πινακίδας που φέρει το όνομα του φίλου μας Αντώνη, «Οδός Σαμαράκη». O δήμαρχος Πύλου κ. Δημήτρης Καρακαϊδός, που βγήκε ως ανεξάρτητος και όλοι τον φωνάζουν «Δάσκαλο», μαζί με την Ελένη Σαμαράκη τράβηξαν τη διάφανη καλύπτρα, το «Οδός Αντώνη Σαμαράκη» πρόβαλε στον ήλιο του απογεύματος και όλος ο κόσμος, ολόγυρα, ξέσπασε σε αυθόρμητο χειροκρότημα. Βουλευτές, τοπικές αρχές, φίλοι ζωής, είμασταν εκεί, και, φυσικά, ο Μεσσήνιος πολιτικός, ο Αντώνης Σαμαράς που θα εκπροσωπήσει το προοδευτικό ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. μαζί με τον επικεφαλής Λάκωνα Γιάννη Βαρβιτσιώτη. Με τι ζεστασιά τον υποδέχονται οι συμπατριώτες του Μεσσήνιοι είναι άξιο θαυμασμού! Αλλά και εκείνος δεν προλάβαινε να σφίγγει χέρια, να αγκαλιάζει, να φωτογραφίζεται. Και μέσως μετά, κινήσαμε, κατά μήκος της ολόλευκης ασβεστωμένης μάντρας των Σχολείων, ανηφορίζοντας την Οδό Αντώνη Σαμαράκη ώς το Κλειστό Γυμναστήριο Πύλου, για τα εγκαίνια, μετά τον Αγιασμό. Κόπηκε η κορδέλα, μπήκαν οι επίσημοι, όρμησαν τα παιδιά, που ξέρουν ότι είναι δικός του χώρος άθλησης σώματος, αλλά και πολιτισμού, γιατί μπορεί να λειτουργεί ως χώρος εκδηλώσεων, συναυλιών, αίθουσα θεάτρου και κινηματογράφου. Για πότε γέμισε ο ευχάριστος, στεγασμένος χώρος που είναι το επιστέγασμα πολυετών ενεργειών των δημάρχων Πύλου! H εκδήλωση κύλησε, αφιερωμένη στον Αντώνη Σαμαράκη, που ήταν διαρκώς μαζί μας, χάρις σε βίντεο από τη ζωή του που προβαλλόταν σε «βίντεο - γουόλ». Και έτσι η κριτική ανάλυση του έργου του από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Γιώργο Στείρη, μαζί με τους χαιρετισμούς του δημάρχου και της προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου κ. Εφης Καρακαϊδού, που ορθώς επικεντρώθηκαν και στο πρόσωπο της συμπολίτισσάς τους Ελένης Σαμαράκη, στο επίκεντρο της εκδήλωσης, τις συγκινημένες ομιλίες των παιδιών από το Δημοτικό και το Γυμνάσιο της Πύλου και των φοιτητών, εκπροσώπου της «Βουλής των Εφήβων», έγινε κάτω από το ήμερο βλέμμα του Σαμαράκη, που άναβε την πίπα του και χαμογελούσε που είμαστε όλοι εκεί, γύρω από την Ελενίτσα του... Και ο Θοδωρής Ξυδιάς έκλεισε μουσικά τον κύκλο του «περιπάτου» μελοποιημένο τραγούδι του Σαμαράκη.

Η εκδήλωση συνεχίσθηκε με την απαράμιλλη φιλοξενία των διοργανωτών και της ίδιας της Ελένης Σαμαράκη που άνοιξε το σπίτι της για τους φίλους μιας ζωής. Γιατί η φιλία, δεν έχει τέλος, συνεχίζεται...

Ας μη δώσουμε ονόματα, γιατί δεν ήταν αυτός ο σκοπός που ήρθαν όλοι τους, και ας το σεβαστούμε. Μια ξεχωριστή αναφορά στα αδέρφια της Ελένης Σαμαράκη με τις γυναίκες τους - τον Θεόδωρο και τη Heidi, τον Νίκο και τη Σόφη Κουρεμπανά, που την πλαισιώνουν με αγάπη και μας φέρθηκαν με συγγενικό ενδιαφέρον. Αλλά και την «ψυχούλα» του όμορφου σπιτιού της Πύλου, τη Μανάνα, από το Βατούμ της Γεωργίας, που κοίταξε έξι χρόνια τον ανήμπορο Αντώνη, και ήταν μαζί με την αγαπημένη του Ελένη, δίπλα, όταν έκλεισε τα μάτια του, εκεί στην Πύλο, με το παράθυρο ανοιχτό στο θαλασσινό αγέρι από το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι της Ελλάδος, όπου χώρεσε και η ιστορία! Αλλά για την Πύλο, και όσα έγιναν, και αυτά που πρέπει να γίνουν, θα επανέλθουμε. Είναι και η Οδός Αντώνη Σαμαράκη που κάνει σινιάλα επιστροφής...

Έντυπη