Οι Κόκκινοι Αστακοί της Βοστόνης και οι Αγελάδες του Μάρσαλ στη Βαλύρα

    Αφιερωμένο στην αείμνηστη  Αγγελική Λύρα

       Στη καφετέρια του Τμήματος των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ ( Harvard ) στη Βοστόνη των ΗΠΑ, τον Νοέμβριο του 1955, κάθονται τρεις πρωτοετείς φοιτητές.   Είναι αριστούχοι, γόνοι καλών και ευκατάστατων οικογενειών των Ηνωμένων Πολιτειών, που έτυχαν μίας τόσο μεγάλης ευκαιρίας, να  εισαχθούν σε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια παγκοσμίως.

    Είναι ο δεύτερης γενιάς Έλληνας Ηλίας (Elias), που ο πατέρας του είναι κάτοχος μίας μεγάλης αλυσίδας εστιατορίων στη Νέα Υόρκη, ο Τζον (John) που δεν θυμάται καν τους προγόνους του,    ήταν από τους πρώτους  που αποίκησαν στην Αμερική από την Ευρώπη, τους λεγόμενους Pilgrims στα αγγλικά και ο πατέρας του είναι υψηλόβαθμος αστυνομικός στη πολιτεία της Μασαχουσέτης.  Ο τρίτος είναι ο Αλέξανδρος (Alexander) που τον φωνάζουν Άλεξ και είναι δεύτερης γενιάς Ρώσος. Οι γονείς του έφυγαν από τη Μόσχα πριν την   Επανάσταση των Μπολσεβίκων, και ο πατέρας του είναι καθηγητής πανεπιστημίου στον τομέα της ιατρικής επιστήμης και διευθυντής σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσηλευτικά κέντρα της Βοστόνης.

      Γνωρίστηκαν σε ένα από τα προαιρετικά μαθήματα που επέλεξαν να παρακολουθήσουν, Ρωσικής Ιστορίας. Εκείνο που τους έδεσε σφιχτά σαν  γροθιά και δυνάμωσε τη φιλία τους ήταν η παρθενία του νου τους, η εφηβική άγνοια και το φλερτ με την εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και αντίστοιχα της Σοβιετικής Ένωσης. Πολλοί καλοθελητές προσπάθησαν να τους ξεπαρθενέψουν  , άκουσαν πολλά και διάφορα,  μέχρι που   έλαβαν τα ινία στα χέρια τους, διαμόρφωσαν τη δική τους άποψη . Όταν τελείωσαν τη σχολή  τους μετακόμισαν σε άλλες πολιτείες των Η.Π.Α , και στη συνέχεια σε χώρες της Ευρώπης ,  για  εξειδίκευση στο αντικείμενο της επιστήμης τους.

       Κατά τη χρονική περίοδο του 1955 ,οι ανταγωνιστικές δράσεις εξωτερικής πολιτικής ,     των Η.Π.Α με την Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία (OEEC) , που ιδρύθηκε το 1947 ,στα πλαίσια της εφαρμογής του σχεδίου του υπουργού εξωτερικών Τζον Μάρσαλ και αντίστοιχα οι   δράσεις του Συμβουλίου Αμοιβαίας Οικονομικής Βοήθειας (COMECON) της Σοβιετικής Ένωσης, που ιδρύθηκε το 1949, είχαν ήδη αποδώσει τους πρώτους καρπούς της αποκατάστασης των ολέθριων καταστροφών σε έργα υποδομής για τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και της διχόνοιας και της μισαλλοδοξίας, χωρίζοντας την Ευρώπη σε δύο αντίπαλα στρατόπεδα. Το ΝΑΤΟ  είχε ιδρυθεί και η Ελλάδα,   αιματοβαμμένη από τον εμφύλιο πόλεμο, μετρούσε τις πληγές της. Όμως στη Βοστόνη, η ζωή ήταν ήρεμη, οι άνθρωποι  πήγαιναν στην εργασία τους, τα παιδιά στο σχολείο , οι φοιτητές στα πανεπιστήμια μοχθούσαν να αριστεύσουν και οι ορθόδοξες εκκλησίες  ήταν όρθιες με τα αρχονταρίκια τους και τα σχολεία της Ελληνικής γλώσσας, για τα δεύτερης γενιάς Ελληνόπουλα, ασχέτως των πιέσεων που δέχονταν  από τις Αμερικάνικες αρχές τα μέλη του οργανισμού ΑΧΕΠΑ στη Νέα Υόρκη,   για να μαθαίνουν όλοι οι Έλληνες αγγλικά και να ενσωματωθούν σύντομα στη κοινωνία των Η.Π.Α. Η Εβραίοι, μετά την ολέθρια καταστροφή του γένους τους στη Ευρώπη, από τη μισαλλοδοξία και τη τρέλα του Τρίτου Ράϊχ, είχαν καταφέρει , όταν άνοιξαν οι πόρτες της Αμερικής να μεταναστεύσουν και να επουλώσουν τις πληγές τους με χρήμα, που έρεε άφθονο, αφού αμέσως κατέλαβαν , ως οι πλέον έμπειροι, τις πιο καίριες θέσεις στις τράπεζες, στο χρηματιστήριο, σε δημόσια και ιδιωτικά χρηματοοικονομικά ιδρύματα.

      Ο καφές  ήταν σερβιρισμένος , έχει σχεδόν κρυώσει και οι τρεις  πρωτοετείς, κοιτάζονταν  μεταξύ τους σαν αποσβολωμένοι.   Ούτε που έβλεπαν μπροστά τους, ώσπου ο Τζον έσπασε τη σιωπή.

-Δεν πίστευα στα αυτιά μου με αυτά που άκουσα σήμερα ,στη διάλεξη του κόκκινου αστακού και επανέλαβε ακριβώς τα λόγια και τις φράσεις  που χρησιμοποίησε ο καθηγητής τους  ,για να τα ξανακούσει μαζί με τους  συμφοιτητές και φίλους του και να τα εμπεδώσει:

“Σε μία δομημένη κοινωνία με νόμους και κράτος ,είτε το πολίτευμα είναι  Δημοκρατία , όπως στις   Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή Δικτατορία του Προλεταριάτου, κανένας ουσιαστικά δεν είναι ελεύθερος.

Η διαφορά είναι ότι οι Αμερικανοί είναι δέσμιοι και αισθάνονται ότι αναπνέουν τον αέρα της ελευθερίας, ενώ οι Ρώσοι είναι δέσμιοι, γνωρίζουν  ακριβώς τι τους συμβαίνει και    καταπιέζονται,   λόγω έλλειψης  ελευθερίας . Εμείς, οι καθηγητές στη Βοστόνη ,είμαστε παρεξηγημένοι από τους αντίστοιχους συναδέλφους μας σε άλλες πολιτείες των Η.Π.Α. Μας θεωρούν κόκκινους αστακούς (red lobsters), δηλαδή φιλοσοβιετικούς-προοδευτικούς, που δεν ισχύει καθόλου, γιατί εμείς αγαπάμε την Αμερική και είμαστε αφοσιωμένοι στη χώρα μας ,περισσότερο από τον καθένα. Επειδή όμως δεν είμαστε κλεισμένοι εντός του πλαισίου της κοινής λογικής, αλλά αξιοποιούμε τις νοητικές μας ικανότητες εκτός αυτού (out of the frame) , ούτε σκεπτόμαστε γραμμικά, δηλαδή ότι ένα και ένα κάνουν δύο (linear logic),  αλλά συστημικά , κυκλικά, με όλους τους παράγοντες να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, στο πλαίσιο της θεωρίας της κυβερνητικής, (  cybernetics) ,έχουμε αντιληφθεί τη σκλαβιά που ουσιαστικά βιώνει ο Αμερικανικός λαός και τη καταπίεση που υφίστανται οι λαοί παγκοσμίως, εξ αιτίας της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής.   Αισθανόμαστε υπεύθυνοι και υπόλογοι, έναντι των άλλων λαών. Είμαστε δίκαιοι και φιλάνθρωποι , αλλά  οι άλλοι δεν το αντιλαμβάνονται και μας θεωρούν γραφικούς. Γι αυτούς είμαστε απλά οι κόκκινοι αστακοί!

-Πώς σε λένε εσένα παιδί μου;

-Ηλία.

-Ποια είναι η χώρα της καταγωγής σου (country of origin)?

-Η Ελλάδα.

-Ποιος γνωρίζει πού πέφτει η Ελλάδα και με ποιες χώρες συνορεύει;

-Σωστά, κανένας! Δεν περίμενα κάποια απάντηση,  γιατί από το δημοτικό σχολείο μέχρι να εισαχθείτε στο  πανεπιστήμιο,  μελετούσατε συνέχεια   τη γεωφυσική και πολιτική κατάσταση κάθε πολιτείας της Αμερικής και κάνατε συλλογές με τα πουλιά και τα λουλούδια των πολιτειών, για να τα βλέπετε συγκεντρωμένα και να τα θυμάστε. Μην ανησυχείτε όμως, γιατί όταν θα πάρετε το πτυχίο σας από αυτήν εδώ τη σχολή, θα  γνωρίζετε όλο τον κόσμο πολύ καλά. Για να μην σας πω καλύτερα από τους ίδιους τους  Ευρωπαίους, τους Ρώσους, τους Ασιάτες και τους Γιαπωνέζους. Σήμερα σας προτείνω να προλάβετε να βγάλετε μία φωτογραφία, να αποθανατιστεί  η αγνότητα και η ομορφιά σας. Γιατί μόλις τελειώσετε τη σχολή σας δεν θα αναγνωρίζετε τον εαυτόν σας και θα τον  νοσταλγείτε κάπου κάπου”.

-Καταλάβατε; Αυτά δεν είπε ο κόκκινος αστακός, ή μήπως κάνω λάθος; Ρώτησε ο Τζον.

-Σωστά ,αυτά ακριβώς είπε, απάντησαν οι άλλοι δύο.

-Δεν θέλω σήμερα καφέ. Θέλω να καπνίσω  ένα από τα ακριβά πούρα του πατέρα μου   και  στη συνέχεια να πάω στο σπίτι, να κατεβάσω την αφίσα με τα πουλιά από το γραφείο μου και να βρω να κρεμάσω έναν παγκόσμιο χάρτη, είπε ο Τζον.

- Κι εγώ θα κατέβαζα ευχαρίστως  μια διπλή βότκα, απάντησε χαμογελαστά ο Άλεξ. Εσύ Ηλία,  γιατί είσαι  τόσο σκεφτικός σήμερα και δεν μιλάς καθόλου; Μήπως τα χάλασες με καμιά φιλενάδα;

-Α, όχι!  Απλά  έλαβα ένα γράμμα από έναν φίλο του πατέρα μου που τον έχω σαν θείο μου από την Ελλάδα ...

-Ε, και τι λέει; Ρώτησε ο Τζον.

Χμ! Μάλλον θα άξιζε να σας το διαβάσω , γιατί αναφέρεται στην εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α.

-Θα έχει ενδιαφέρον , απάντησε ο Άλεξ.

-Μια στιγμή,  καραμελίτσα θέλει κανένας ;Για να μην μας κολλήσει η γλώσσα στο λαιμό, παθαίνοντας και δεύτερο σοκ σήμερα,   πρότεινε ο Τζον.

Αφού τους μοίρασε καραμέλες με γεύση δυόσμο και τις δέχτηκαν ευχαρίστως, ο Ηλίας έβγαλε από τον χαρτοφύλακά του τον φάκελλο , τράβηξε προσεκτικά την επιστολή, τη ξεδίπλωσε  αργά και άρχισε να διαβάζει σταθερά, με μέτρια ένταση φωνής, μεταφράζοντας στα αγγλικά:

 

Εν Βαλύρα, τη 28η Οκτωβρίου, 1955

 Αγαπητέ Ηλία,

 

      Σήμερα το Ελληνικό  Έθνος εορτάζει την επέτειο της απελευθέρωσης του από τον Γερμανικό ζυγό.   Αφού παρακολούθησα τη δοξολογία και την παρέλαση των παιδιών στη Πλατεία του χωριού, σκέφτηκα εσένα, που   δόξασες τον πατέρα σου, και το κοινό μας όνομα, με την είσοδο και φοίτησή σου  στη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου  Χάρβαρντ.

      Το συγκεκριμένο  πανεπιστημιακό ίδρυμα, είναι ένα από τα καλύτερα   του κόσμου, όπου επιφανείς άνδρες  έχουν τελειώσει και διαπρέψει στην διεθνή πολιτική αρένα.

Είσαι η δικαίωση του πατέρα σου, που αγωνίζεται από μικρό παιδί με το απολυτήριο του Δημοτικού Σχολείου της Βαλύρας και το κοφτερό του μυαλό. Κατέκτησε την Νέα Υόρκη και έγινε κυρίαρχος στον χώρο της εστίασης, ιδρύοντας μία μεγάλη αλυσίδα εστιατορίων, που σημειώνουν μεγάλη επιτυχία. Τι να το κάνεις όμως; Για εμάς  , που γεννηθήκαμε στη Βαλύρα, η δόξα είναι η επιστήμη και καταθέτουμε τα χρήματά μας πρωτίστως για τη μόρφωση των παιδιών μας. Διότι το χρήμα γεννήθηκε για να υπηρετήσει την επιστήμη και το καλό της κοινωνίας.

      Είσαι πολύ μελετηρός, με άψογο χαρακτήρα, κατάλληλη ανατροφή και είμαι σίγουρος ότι θα δώσεις πολλές χαρές στον πατέρα σου, τόσο στα φοιτητικά, όσο  και στα πανεπιστημιακά έδρανα στη συνέχεια.

      Μιας όμως και ασχολείσαι με το αντικείμενο της πολιτικής επιστήμης, θα ήθελα να γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στο χωριό με την εφαρμογή του σχεδίου Μάρσαλ,  όσον αφορά την οικονομική βοήθεια της Ελλάδος, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και την απειλή  από τους Κομουνιστές.

       Αγόρασαν αυθαίρετα, χωρίς να μας ρωτήσουν, και μας έφεραν για να ενισχύσουν την τοπική οικονομία    δέκα αγελάδες. Δεν μας είπαν από πού τις προμηθεύτηκαν, με ποια λογική διάλεξαν να μας δώσουν αγελάδες και όχι κατσίκες, που έχουμε τραγιά εδώ στο χωριό για να τις ζευγαρώσουμε. Η αναλογία σε τιμή ευκαιρίας είναι τρεις κατσίκες προς μία αγελάδα και θα βολεύονταν τριάντα οικογένειες αντί για δέκα, για να μη σου πω ότι βολεύτηκαν μόνο οκτώ, αφού οι δύο αγελάδες ,μετά από έναν χρόνο ψόφησαν. Ύστερα δεν κατέστησαν γνωστά τα κριτήρια της επιλογής των δέκα οικογενειών, δηλαδή  τι ακριβώς πληρούν, για να λάβουν τη βοήθεια. Απλά τις ξεφόρτωσαν, φώναξαν τα ονόματα από μία λίστα , υπέγραψαν οι Βαλυραίοι και τις παρέλαβαν. Δεν θα ξεχάσω το παιδάκι μίας χήρας , της κυρίας Αγγελικής, που έβαλε τα κλάματα, όταν ρώτησε τον γραμματέα του χωριού, γιατί η μάνα μου δεν πήρε αγελάδα που είναι μόνη της με πέντε ορφανά παιδιά, και του απάντησε  εκείνος, ότι δεν ήταν γραμμένη μέσα στη λίστα με τα ονόματα. Ακόμη το έχει και το λέει το παιδί, όταν βλέπει τις αγελάδες των άλλων και κανένας δεν του δίνει σημασία, ούτε ένα ποτήρι γάλα από την αγελάδα που  έλαβε από το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας. Δεν του προσφέρει. Μου έκανε εντύπωση ,ότι  τα ευλογημένα ζωντανά  τα πήραν ευκατάστατοι και συντηρητικοί πολιτικά Βαλυραίοι ,που θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και χωρίς  αυτά.

      Εμένα δεν χρειάστηκε να μου δώσουν αγελάδα, αλλά και να μου την έδιναν δεν θα την έπαιρνα, γιατί έχω το σιδηρουργείο του πατέρα μου στον μπαξέ , κάτω στον Άγιο Νικόλα και τα βγάζω κουτσά στραβά πέρα μόνος μου. Ύστερα, είμαι μηχανικός και με εκνευρίζουν τα ζώα όταν τα βλέπω μπροστά μου και με καθυστερούν από τις εργασίες μου. Μου έστειλε η αδελφή μου από το Lynn ,τη γνωρίζεις τη πόλη που είναι έξω από τη Βοστόνη, με δική της πρωτοβουλία, ένα μπαούλο ρούχα και μία ραπτομηχανή για τη μάνα μου. Τα περισσότερα ρούχα δεν μου έκαναν και τα μοίρασα στο χωριό. Η ραπτομηχανή είναι πολύ χρήσιμη. Ράβουν και οι γειτόνισσες. Μετανάστευσαν και οι τέσσερες αδελφές μου εκεί   στη Βοστόνη και ελάφρωσα από το βάρος της συντήρησής τους. Μου  έχουν κάνει συνοικέσιο να παντρευτώ μία καλή κοπέλα, Βαλυριώτισσα ,που έχει σεβαστή περιουσία και θα μπορέσω να κάνω οικογένεια εδώ στο χωριό, που μου αρέσει. Δεν έχω πάρει ακόμη την απόφασή μου. Όταν θα είναι θα σας ενημερώσω και εννοείται ότι θα σας στείλω προσκλητήριο.

      Μπορείς σε παρακαλώ να ψάξεις το σχέδιο Μάρσαλ και να  με ενημερώσεις, γιατί εδώ δεν έχω πρόσβαση σε σωστές πληροφορίες από τις εφημερίδες. Ο καθένας γράφει ο,τι συμφέρει το κόμμα του.

      Σου στέλνω αντί για συγχαρητήριο κάρτα ,αυτό που μου ζήτησες, έναν γεωφυσικό και πολιτικό παγκόσμιο χάρτη. Έψαξα σε κεντρικό βιβλιοπωλείο στη Καλαμάτα και μου είπαν ότι αυτός είναι ο καλύτερος που κυκλοφορεί.

Και πάλι συγχαρητήρια !

Παρακαλώ, μεταβίβασε τους θερμούς μου χαιρετισμούς στους γονείς και στα αδέλφια σου.

 

Με αγάπη,

 

 ο θείος Ηλίας

 

Αφού τελείωσε το διάβασμα της επιστολής, είπε ο Ηλίας στους φίλους του:

-Λέω να πω στον πατέρα μου να στείλει στη κυρία Αγγελική χρήματα, για να αγοράσει μία αγελάδα, να χαρεί και ο γιος της.

-Μια στιγμή, απάντησε ο Τζον. Και αν η κυρία Αγγελική είναι κομουνίστρια, γι αυτό δεν της έδωσαν αγελάδα, αντιλαμβάνεσαι τι θα συμβεί; Θα εκθέσεις τον πατέρα σου, και θα περάσεις το μήνυμα ότι η κυρία Αγγελική είναι πράκτορας των Αμερικάνων. Θα την σφάξουν οι κομουνιστές και θα μείνουν τα παιδιά της ορφανά. Δεν πρέπει να κάνεις καμιά κίνηση για το καλό της. Το Μάρσαλ δεν είναι πρόγραμμα φιλανθρωπίας, ούτε οικονομική βοήθεια για την αποκατάσταση των ζημιών που προκάλεσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη. Είναι χρηματική επένδυση. Μου το έχει εξηγήσει ο πατέρας μου. Σε δανείζω ένα και περιμένω να επιστρέψεις δέκα. Αδυνατείς να τα επιστρέψεις, περνάς αμέσως σε κατάσταση αδυναμίας και μπορώ ανά πάσα στιγμή να σε ελέγχω και να σου κατάσχω το σπίτι. Δεν σου κατάσχω το σπίτι σε περίπτωση που έχω όφελος να σε αρμέγω αιωνίως. Εσύ πληρώνεις ακριβά, προκειμένου να σου παράσχω υπηρεσίες προστασίας. Όπως κάνουν οι προστάτες στα μαγαζιά του πατέρα σου στη Νέα Υόρκη, είπε στον Ηλία, και μη με διαψεύσεις, γιατί ο πατέρας μου έχει αρκετά στοιχεία στα αρχεία του στο σπίτι και γνωρίζω καλά. Όταν αδυνατείς και ζορίζεσαι, δέχεσαι απειλές και συνέρχεσαι. Συμμορφώνεσαι και πορεύεσαι. Άρεσε η τακτική των Η.Π.Α. στη Σοβιετική Ένωση. Δεν είδες που μετά από δύο χρόνια μας αντέγραψαν;Πάρτε φτωχοί να κλείσετε τις πληγές του πολέμου και μην τολμήσετε να συνεργαστείτε με κανένα πρόγραμμα δανεισμού από το αντίπαλον δέος. Θα σταματήσουν άμεσα οι πιστώσεις .Όταν ρώτησα ένα φίλο του πατέρα μου και τι κάνουν οι χώρες της Ευρώπης σε μία τέτοια περίπτωση, μου είπε ότι το κράτος τα παίρνει από την Αμερική και το φιλοσοβιετικό κόμμα της χώρας τα αρπάζει από τη Σοβιετική Ένωση. Στον τέλος σφάζονται μεταξύ τους, όπως έγινε και στην Ελλάδα. Την Ελλάδα μου έφερε ως παράδειγμα. Έτσι δεν είναι Ηλία; Ρώτησε ο Τζον.

-Δυστυχώς ,έτσι είναι, απάντησε ο Ηλίας. Εσύ όμως Άλεξ δεν μιλάς. Δεν μας έχεις πει τι βίωσαν οι δικοί σου στη Σοβιετική Ένωση, παρατήρησε ο Ηλίας.

-Οι γονείς μου, απάντησε ο Άλεξ, ήταν μικρά παιδιά και ο παππούς μου μεγαλοέμπορος ασημικών,

με επενδύσεις σε Ευρωπαϊκές τράπεζες. Ταξίδευε από τη Μόσχα, σχεδόν προς τις περισσότερες πόλεις της Ευρώπης. Σε ένα ταξίδι του στη Ζυρίχη, ένας φίλος του τραπεζίτης τον πληροφόρησε ότι μπορεί να κινδυνεύσει η ζωή του κατά τα επόμενα δυο-τρία χρόνια, διότι  σχεδιάζονται ενέργειες δολοφονίας του Τσάρου και αλλαγής του πολιτικού καθεστώτος της Ρωσίας ,με πολύ μεγάλα χρηματικά και πολιτικά οφέλη για την εργατική τάξη. Του πρότεινε να μεταφέρει άμεσα τις επιχειρήσεις και τα χρήματά του στην Ευρώπη ολοκληρωτικά. Στην ουσία του είπε να εγκαταλείψει  τη   Μόσχα  αμέσως. Η πρώτη   κίνηση του παππού μου, που εμπιστευόταν αυτόν τον τραπεζίτη και ο,τι του είχε πει για τις επενδύσεις του είχε βγει αληθινό,  ήταν   να πουλήσει το μερίδιο της περιουσίας  του πατέρα μου, που ήταν μοναχογιός και να φροντίσει να εγκατασταθεί στο Λονδίνο, με μία οικιακή βοηθό, για να τον φροντίζει και να συνεχίσει τις σπουδές του εκεί. Μόλις ένιωσε ότι ο γιος του δεν κινδύνευε, επαναπαύτηκε και συναισθηματικά δεν ήθελε να εγκαταλείψει το σπίτι και  όλη του τη ζωή στη Μόσχα και να ζει  εξόριστος σε άλλη χώρα. Η γιαγιά μου μοιραία παρέμεινε μαζί του. Πίστευε ότι δεν θα είναι τόσο τραγικά τα πράγματα και θα  καταφέρουν  να επιζήσουν.  Έμειναν     στη Μόσχα, ώσπου  εξεγέρθηκαν οι πεινασμένοι και καταπιεσμένοι από τη μοναρχία Μπολσεβίκοι, προκειμένου να  εξολοθρεύσουν τον Τσάρο και την οικογένεια του ,και κάθε ίχνος μοναρχίας,  να καταστρέψουν τις ορθόδοξες εκκλησίες, να κηρύξουν αθεϊα και να πάρουν τα ινία της εξουσίας στα χέρια τους, στο όνομα του Μαρξ , του Ενγκελς, και της καταπιεσμένης εργατικής τάξης, που φυτοζωούσε.

Τους σκότωσαν και τους δύο,  μαζί με τον ιερέα που είχε βαπτίσει τον πατέρα μου,  μέσα στην   εκκλησία της συνοικίας μας, απ΄ ο,τι έμαθαν οι γονείς μου αργότερα . Άρπαξαν όλα τους τα υπάρχοντα , τα μοίρασαν μεταξύ τους και έκαψαν το σπίτι τους. Οπότε για μένα, είπε ο Άλεξ, όσο καταπιεστικό ουσιαστικά κι αν είναι το Δημοκρατικό καθεστώς της Αμερικής, είναι ανεκτό, εμπρός στη θηριωδία που βίωσε η οικογένεια μου.

-Τώρα έχω στύση σαν τον πατέρα μου, όταν επαινούν την Αμερική, απάντησε χαμογελαστά ο Τζον.

-Δεν τελείωσα ακόμη,  τον πρόλαβε ο Άλεξ. Η θηριωδία της Αμερικής ισχύει εκτός των εδαφών της.  Είναι άρπαγας της ολκής, όπως οι αρχαίοι Άτλαντες που περιγράφει ο Πλάτωνας, που ήθελαν να εισβάλλουν και να κυριεύσουν τη Μεσόγειο.  Αναφέρομαι σε αυτό που είπε στον Σόλωνα ο Αιγύπτιος αρχιερέας.

-Τώρα σίγουρα μου έπεσε, απάντησε ο Τζον. Αλλά και οι  Ρώσοι  χειρότεροι δεν είναι;

-Γιατί; Περιμένεις το διψασμένο  κορμί των άθεων   Μπολσεβίκων να ηρεμήσει που είναι τώρα στην εξουσία; Στο μέλλον να δούμε πόσα ακόμη δεινά περιμένουν τη Σοβιετική Ένωση και τις χώρες των Βαλκανίων, που συμπορεύονται μαζί τους, απάντησε ο Ηλίας.

-Για άνοιξε λιγάκι τον χάρτη προσεκτικά και διπλωμένο να δούμε την Ευρώπη και τη Ρωσία, χωρίς να προκαλούμε τους άλλους γύρω μας, ζήτησε ο Τζον.

Ο Ηλίας άνοιξε τον χάρτη και ο Τζον έβαλε το δάκτυλό του πάνω στην Ελλάδα, όταν  του την έδειξε ο Ηλίας.

-Ώστε αυτή είναι η  λαχταριστή μικρή, που έλεγε ένας αστυνομικός, φίλος του πατέρα μου, που συνορεύει με την  Μικρά Ασία και την γηραιά Αφρική, παρατήρησε ο Τζον.

-Τι; Τι ακριβώς έλεγε ο φίλος του πατέρα σου;Ρώτησε ο Ηλίας.

-Αυτός έκανε διδακτορική διατριβή με θέμα η Εξωτερική Πολιτική της Αμερικής στα Βαλκάνια.

Είπε για την Ελλάδα,με ενσυναίσθηση (empathy), με κανέναν  πελάτη δεν θα τα έφτιαχνα, ούτε Αμερικανό, ούτε Ρώσο. Θα φλέρταρα ελαφρώς και με τους δύο , ίσως και με τρίτο, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι και θα αγωνιζόμουν  δουλεύοντας σκληρά και σταθερά για την ανάκαμψη της οικονομίας μου. Αλλά δεν  μπορώ στη δεδομένη περίπτωση να το πράξω, γιατί είμαι ήδη   διπλοπουλημένη από την εποχή της πτώσεως της Κωνσταντινουπόλεως. Οπότε σιωπώ, με  τη ψυχή μου έξω από το σώμα.

-Έπαθα, το κεφάλι μου, απάντησε ο Άλεξ.

-Ο Ηλίας  δάκρυσε και ένα ρίγος διαπέρασε τη καρδιά του.

 

  Ύστερα γύρισε  προς τους άλλους,  τους κοίταξε ευθυτενώς και είπε: Είναι ώρα να  πηγαίνω, γιατί έχω ένα ραντεβού, εδώ  κοντά στο σταθμό του Καίμπριτζ (Cambridge), με έναν ορθόδοξο ιερέα, τον πατέρα Αστέριο, φίλο του πατέρα μου, που μαζεύουν χρήματα για μία ορθόδοξη εκκλησία. Πρέπει να του αφήσω έναν φάκελλο υπέρ υγείας της οικογένειας μας. Δεν θα αργήσω. Αν δεν έχετε τίποτα άλλο να κάνετε, ελάτε μαζί μου και στη συνέχεια πάμε να φάμε κάτι στη πλατεία, μπορούμε να ακούσουμε τους κουλτουριάρηδες μαύρους μουσικούς και τις τελευταίες τους  επιτυχίες, να δούμε τους καλλιτέχνες που ζωγραφίζουν πορτραίτα, να  πάρουμε ζεστό και λαχταριστό ποπ κορν και να αγοράσουμε παλιά βιβλία, γκραβούρες και δίσκους . Τους ενθουσίασε η πρόταση, φορτώθηκαν στη πλάτη τους φοιτητικούς τους σάκους και ακολούθησαν τον Ηλία.

Ο πατήρ Αστέριος πολύ χάρηκε που τους γνώρισε και τους πρότεινε να έρχονται ελεύθερα, έστω κι αν δεν θέλουν να παρακολουθούν τη λειτουργία, στο αρχονταρίκι της εκκλησίας του και να πίνουν καφέ.

Ο Ηλίας και ο Άλεξ του φίλησαν το χέρι και ο Τζον , που ήταν καθολικός, απλά τον χαιρέτησε.

      Στη πλατεία του Καίμπριτζ (Cambridge) ήταν ευχάριστα. Κάθισαν σε ένα μικρό, κουλτουριάρικο εστιατόριο και παρήγγειλαν   κοτόπουλο με κίτρινη σάλτσα, μανιτάρια και σαλάτα. Στη συνέχεια έφαγαν παγωτό, πλήρωσαν και άρχισαν να περπατούν γύρω από την πλατεία. Κάποια στιγμή άκουσαν ένα ενδιαφέρον αυτοσχέδιο τραγούδι και έδωσαν από ένα δολάριο ο καθένας στον μαύρο καλλιτέχνη να τους το ξαναπαίξει με τη κιθάρα του. Το τραγούδι έλεγε το εξής;

“ Το σπίτι μου γέμισε κατσαρίδες. Στα πατώματα, στις ντουλάπες, στο κρεβάτι μου, μέσα στα ρούχα μου κυκλοφορούν κατσαρίδες. Και στο ρεφραίν επαναλάμβανε τρεις φορές, μήπως ήρθε ο καιρός να καθαρίσω το σπίτι μου”;

Ο Ηλίας αστειεύτηκε, που ζούσε μόνος, σε φοιτητικό διαμέρισμα, λέγοντας:

-Δίκιο έχεις φίλε, έχω εφτά μέρες να πλύνω τα πιάτα. Τα βλέπω και φεύγω τρέχοντας από το σπίτι.

Οι άλλοι γέλασαν.

-Δηλαδή εμείς, τι θα κάνουμε για τέσσερα χρόνια στη σχολή; Θα πατάμε κατσαρίδες με τον κόκκινο αστακό; Ρώτησε ο Άλεξ και οι άλλοι άρχισαν να κάνουν την κίνηση ότι πατούν κατσαρίδες στο έδαφος στροβιλίζοντας τα σώματά τους, με δυνατά  γέλια και ξεφωνητά.

 

Κάποια στιγμή σταμάτησε μπροστά τους ένας πλανόδιος με μία μαύρη σακούλα.

-Έχω καλό πράγμα για σένα, είπε στον Τζον.

-Δεν καπνίζω χόρτο, απάντησε εκείνος.

-Όχι αδελφέ, δεν εννοούσα αυτό, είπε ο Ασιάτης. Έχω μία παλιά υδρόγειο σφαίρα, γραμμένη στα  Ισπανικά!

 Αφού την  περιεργάστηκε ο Τζον και κατάλαβε ότι άρεσε πολύ και στους άλλους δύο, την αγόρασε για να τη διακοσμήσει στο γραφείο του, όταν θα κατέβαζε τα πουλιά. Ο Ηλίας του έκανε πλάκα, λέγοντας:

-Αυτή μάλλον τη σφαίρα  θα έβλεπαν οι θαλασσοπόροι παππούδες σου και είμαστε εδώ σήμερα.

-Ο Άλεξ βρήκε παλιούς δίσκους με τραγούδια της εποχής του 1930 και ο Ηλίας μία Ελληνική Αγία Γραφή του 1920 με το όνομα ενός Έλληνα μετανάστη ,γραμμένο επάνω και φύλλα από αποξηραμένο βασιλικό , μέσα στις σελίδες.

     Τις επόμενες ημέρες , αφού ο Ηλίας έπλυνε όλα τα πιάτα, στρώθηκε στο γραφείο του, για να απαντήσει στον θείο  Ηλία.  Έγραψε τα ακόλουθα:

 

Εν Βοστόνη τη 24η Νοεμβρίου, 1955

 

Αγαπητέ θείε Ηλία,

 

      Με μεγάλη χαρά έλαβα τις ειλικρινείς και εγκάρδιες ευχές σου ,για την είσοδό μου  στη Σχολή Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου  Χάρβαρντ.

Σε ευχαριστώ για το πολύ χρήσιμο δώρο σου, θα το φυλάξω ως κόρη οφθαλμού, θα το κοιτάζω και θα σε θυμάμαι συνέχεια.

Λυπήθηκα, που η κυρία Αγγελική δεν έτυχε οικονομικής βοήθειας από το σχέδιο Μάρσαλ, ενώ είναι χήρα με πέντε ορφανά και ότι τις αγελάδες τις μοίρασαν σε εύπορους , συντηρητικής παρατάξεως κατοίκους της Βαλύρας.

Με λύπη μου, θα ήθελα να σου ανακοινώσω ότι το σχέδιο Μάρσαλ είναι πρόγραμμα  χρηματικών επενδύσεων , της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής ,και δεν αφορά καμιά μορφή αγαθοεργίας ούτε φιλανθρωπίας, όπως και το αντίστοιχο   πρόγραμμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Τα δάνεια που λαμβάνουν οι κομουνιστές της Ελλάδος από την Ρωσία δεν  πρόκειται να αξιοποιηθούν από αυτούς για να αγοράσουν αγελάδα σε καμιά  κυρία Αγγελική, αλλά για υποδομή για τα κεντρικά τους γραφεία και τα παραρτήματα ανά την Ελλάδα. Για την κάλυψη των  λειτουργικών αναγκών του κόμματός τους, γιατί φιλοδοξούν να κυβερνήσουν.

Η κυρία Αγγελική, είναι ένας άκακος και αδύναμος άνθρωπος. Είναι μία χριστιανή γυναίκα που κανέναν δεν μπορεί να βλάψει. Άρα, περνάει απαρατήρητη. Καλό θα ήταν, για να μην προκαλέσει και κινδυνεύσει αυτή και τα παιδιά της , από  τους άλλους   κατοίκους του χωριού και όχι μόνο,να μη λάβει καμία βοήθεια από την Αμερική, κι αν λάβει,να είναι   κρυφά από κάποιον ιδιώτη και αυτή η βοήθεια να μην είναι σίγουρα αγελάδα!

Αν υπάρχει καμιά χήρα γιαγιά στο χωριό, που να έχει δική της κατσίκα, να της μιλήσεις θείε μου, αν μπορεί, να στέλνει λίγο γάλα και στα παιδιά της κυρίας Αγγελικής και αν πάνε καλά οι δουλειές σου και χρειαστείς βοηθό, να προτιμήσεις τον γιο της.

Με την πεποίθηση ότι οι Αμερικανοί φορολογούμενοι πολίτες δεν χρωστούν καμία αγελάδα στην κυρία Αγγελική, αλλά είναι θέμα της εσωτερικής πολιτικής  της κυβέρνησης της Ελλάδος το πώς θα χειριστεί τη   πίστωση των χρημάτων από την Αμερική, σε αφήνω και εύχομαι ολόψυχα το καλύτερο.

- Πάντως να γνωρίζεις, εμείς οι πιστοί Αμερικανοί και ανοιχτόμυαλοι επιστήμονες στο Χάρβαρντ, που μας κοροϊδεύουν οι άλλοι που δεν αντιλαμβάνονται τα πράγματα και μας θεωρούν γραφικούς και κόκκινους αστακούς, προβλέπουμε ότι κάποια μέρα θα καταρρεύσει η παγκόσμια ανισορροπία που προκλήθηκε από τη δικτατορία του Προλεταριάτου καθώς και το ΝΑΤΟ. Θα επικρατήσει πρωτίστως παγκοσμίως, αυτός που θα είναι τόσο  φωτισμένος από τον Θεό, ώστε να εξασφαλίσει την σωστή αγελάδα στην κυρία Αγγελική, με πολλή κατά Χριστόν αγάπη!

 

 

 

 

 Με σεβασμό,

 

ο ανεψιός σου Ηλίας

 

Υποσημείωση:

 Μεταξύ μας,  οι Αμερικανοί δεν μπορούν να ελέγξουν  τη στύση τους και οι Ρώσοι τη ταχύτητα του νου τους. Αλλά η Ελλαδίτσα , που πονάει η καρδιά της και κλαίει, θα πρέπει, να παίζει καλά το κομποσκοίνι στα χέρια της , να προσεύχεται και να ζητάει βοήθεια από τον Θεό. Κι Αυτός, ως έμπειρος και σοφός  γεωργός ,που ελέγχει μέσα μας τι έχει σπείρει   και τι καρπό  αναμένεται να  θερίσει ,έχει τον νου του και τα  καταγράφει όλα, με τις παραμικρές λεπτομέρειες τους. Θα  φροντίσει τους πάντες και τα πάντα στην ώρα τους, όπως λέγει ο πατήρ Αστέριος. Ότι  δεν θα γραφούν στο βιβλίο της αιώνιας ζωής ,εκείνοι που δεν έδωσαν μία αγελάδα στην κυρία Αγγελική, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μου το διαβεβαίωσε ο πατήρ Αστέριος, κρατώντας τον σταυρό, μέσα στην εκκλησία!

 

Ο Θεός μαζί σας!

 

 

Ευθυμία Η. Κοντοπούλου