Οι πρώτοι ευκάλυπτοι ανακαλύφθηκαν στην Τασμανία το 1788 από Γάλλο Βοτανικό. Οι πρώτες σπορές του ευκαλύπτου στην Ευρώπη έγιναν στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο Γεωργικός Σταθμός των Αθηνών, από το 1822 δοκίμασε και πολλαπλασίασε πολλά είδη ευκαλύπτου. Η ευκάλυπτος η σφαιρόκαρπος, που είναι διαδεδομένη στην Ελλάδα , καλλιεργήθηκε πρώτα το 1864 από τον Ορφανίδη στον Βοτανικό Κήπο των Αθηνών, με μέτρια επιτυχία, λόγω του ξηρού κλίματος της Αττικής. Η Εταιρία Σιδηροδρόμων Πελοποννήσου καλλιέργησε με επιτυχία ευκαλύπτους σε όλη την Πελοπόννησο, ιδίως στη Κυλλήνη. Η Μεσσηνία, η Κρήτη και η Θεσσαλία είχαν τους περισσότερους ευκαλύπτους τον 19ο αιώνα. Φυτεύτηκαν ευκάλυπτοι και στον Μεσσηνιακό κάμπο, γιατί έχουν την ιδιότητα να απορροφούν τα ύδατα του εδάφους, να προστατεύουν από την ελονοσία, κανένα έντομο δεν τους πλησιάζει, και υγιαίνουν το περιβάλλον. Ακόμη και σήμερα εντοπίζουμε 2-3 γηραιούς ευκαλύπτους στη Βαλύρα, με μεγαλύτερο αυτόν στην οικία του Λινάρδου, που είναι περισσότερο από 120 ετών. Από τους πρώτους που φυτεύτηκαν στη Μεσσηνία ήταν κι αυτοί που βρίσκονται στη Μονή του Βουλκάνου. Οι Βαλυραίοι καλλιεργούσαν την Άνοιξη σε ξύλινα κουτιά τους σπόρους του ευκαλύπτου και όταν έβγαζε 6-8 φύλλα τον μεταφύτευαν το φθινόπωρο σε γλάστρα. Στη συνέχεια, την επόμενη Άνοιξη, τον φύτευαν στο έδαφος. Ασχέτως αν δεν υπάρχουν αρκετοί ευκάλυπτοι σήμερα στη Βαλύρα, κάθε σπίτι είχε και τον μικρό του ευκάλυπτο, για θεραπευτικούς λόγους.
Οι παππούδες μας χρησιμοποιούσαν το ευκαλυπτέλαιο, βράζοντας τα τρυφερά φύλλα του δέντρου, για εισπνοές όταν είχαν συνάχι, πυρετό, βρογχίτιδα, πονόλαιμο, νευραλγία, δύσπνοια, προβλήματα με τους πνεύμονες και τα κουνούπια. Επίσης έφτιαχναν καταπλάσματα για πόνους χρόνιων ρευματισμών και αρθρίτιδας. Στην Αυστραλία οι έρημοι που έχουν ευκαλύπτους είναι υγιεινότερες από αυτέςς που δεν έχουν. Εκεί φύεται κι ένας θαμνώδης ευκάλυπτος, που το καλοκαίρι προσβάλλεται από ένα ημίπτερο και καλύπτεται από άφθονη σακχαρώδη ουσία, την οποία αποκαλούν οι Αυστραλοί “μάννα”.
Το σωτήριον έτος 1958, ο Κώστας Σκαμπίλης ήταν νιος και δυνατός και έκανε χρυσές δουλειές ,ως μεταφορέας επισκεπτών ,στην ιερά Μονή του Βουλκάνου, με το όμορφο και δυνατό μουλάρι του.
Η Μαρία ,η γυναίκα του, είχε υφάνει ένα κιλίμι με κεντίδια , το οποίο έστρωνε στο σαμάρι και είχε κρεμάσει μία μεγάλη γαλάζια χάντρα, κι έναν ξύλινο σταυρό μπροστά, για να μη ματιάζουν το “στερνοπαίδι”, έτσι αποκαλούσαν το μουλάρι τους.
Ένας σταθερός πελάτης του Κώστα Σκαμπίλη, μέχρι τα γεράματά του, ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας, κ. Χρυσόστομος Δασκαλάκης, ο οποίος κατέβαινε με το τραίνο από τη Καλαμάτα στη Βαλύρα και με το μουλάρι ανέβαινε στον Βουλκάνο , επισκεπτόταν τους αδελφούς μοναχούς , διανυκτέρευαν με τον Σκαμπίλη στη Μονή και την επόμενη ή μεθεπόμενη μέρα επέστρεφαν στη Βαλύρα. Ο Δεσπότης ήταν πολύ αγαπητός τόσο στη Βαλύρα, όσο και σε ολόκληρη τη Μεσσηνία. Οι δε μοναχοί στο Μοναστήρι τον περίμεναν πώς και πώς, γιατί τους εκπαίδευε και τους οικοδομούσε κατά Χριστόν. Η δε παρουσία του ήταν τόσο λουσμένη στο φως, που έλεγαν χαριτολογώντας ότι εκεί που πατεί τα ξερά λουλούδια ανασταίνονται και ανθίζουν. Σίγουρα ανασταίνονταν και άνθιζαν πνευματικά, όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον άγιο Μητροπολίτη της Μεσσηνίας.
Δυο μέρες πριν τον Δεκαπενταύγουστο, ο Δεσπότης έφτασε με το πρωινό τραίνο στη Βαλύρα και ξεκίνησαν τη διαδρομή για την ανάβαση στην Ιθώμη. Μόλις πέρασαν τη γέφυρα στο ποτάμι της Βαλύρας, ξεπέζεψαν για λίγο στο εκκλησάκι της Παναϊτσας , άναψαν το καντηλάκι, θύμιασαν, ο Δεσπότης είπε μία ευχή, προσκύνησαν και συνέχισαν την ανάβαση.
Η διαδρομή ήταν ευχάριστη, αν και είχε αρχίσει να δυναμώνει η ζέστη. Ο Κώστας Σκαμπίλης είχε ασκηθεί κατάλληλα και δεν κουραζόταν ιδιαίτερα στην ορειβασία , τραβώντας το μουλάρι του με τον αναβάτη. Όμως, εκείνη τη μέρα βρισκόταν σε μία κατάσταση χαρμολύπης, χαράς γιατί εξυπηρετούσε τον αγαπημένο του Δεσπότη και λύπης, γιατί του είχε κατέβει λιγάκι η πίεση από την αυστηρή νηστεία για δεκατρείς συνεχείς ημέρες και ζαλιζόταν ελαφρά, αλλά δεν φανέρωσε τίποτα, για να μην αναβληθεί η δουλειά. Μόλις έφτασαν στου Τζούμη τη βρύση πλύθηκε, ήπιε κρύο νερό και συνήλθε λιγάκι, τόσο όσο για να αντέξει να φτάσουν μέχρι το Μοναστήρι. Μόλις ξεπέζεψαν στη Μονή, βοήθησε τον Δεσπότη με τα πράγματά του και του είπε:
-Προχωρήστε εσείς Δέσποτα μου, θα ταϊσω το μουλάρι, θα πάω να το δέσω στο κτήμα και θα έρθω σε λίγο.
Ο Δεσπότης τον είδε χλωμό και τον ρώτησε:
-Είσαι καλά;Σε βλέπω λίγο χλωμό.
-Καλά είμαι, είπε, μου έχει πέσει λίγο η πίεση σήμερα, αλλά σε λίγο θα συνέλθω.
Μόλις ο Δεσπότης μπήκε μέσα στη Μονή, ο μπάρμπα Σκαμπίλης σωριάστηκε λιπόθυμος μπροστά σε έναν από τους τρεις ευκαλύπτους, έξω στον περίβολο. Το δε μουλάρι, άρχισε να τρέχει πέρα δώθε ανεξέλεγκτα και να γκαρίζει δυνατά, καλώντας όλους να βοηθήσουν το αφεντικό του.
Μετά δεν θυμόταν ο Κώστας πώς ακριβώς συνέβη, γιατί βρέθηκε ξαπλωμένος σε κρεβάτι με καθαρά σεντόνια , με δύο μοναχούς και τον Δεσπότη να τον φροντίζουν, σε ένα από τα κελιά της Μονής. Αφού ήπιε αγιασμό και εισέπνευσε μύρο, άρχισε να συνέρχεται. Ακούμπησε στο μαξιλάρι και είπε στον Δεσπότη:
-Νομίζω Δέσποτα μου ότι πέθανα και οι γιατρίνες με τη μάνα του ηγούμενου με ανέστησαν.
-Ποιες γιατρίνες και ποια μάνα; Τον ρώτησε ο Δεσπότης.
Αυτές που η γιαγιά τους ήταν από την Αυστραλία, που είναι πνευμονολόγοι; Οι Αγίες αυτές που ο Θεός τις έχει ντύσει με φύλλα από ευκάλυπτο; Δεν τις ξέρετε;
Μόλις το άκουσαν αυτό οι μοναχοί σταυροκοπήθηκαν και ο Δεσπότης τον σταύρωσε.
-Για να μας πεις σιγά σιγά ,του είπε ο άγιος Μητροπολίτης, τι ακριβώς σου συνέβη.
Η Πίστη, η κοπέλα δεξιά, η Ελπίδα στη μέση και η Αγάπη αριστερά είναι αδελφές αυτές , είναι τρεις γιατρίνες, πνευμονολόγοι. Επειδή ήταν πολύ καλές, ο Θεός τους έδωσε ένα ρούχο, να μην είναι γυμνές , γιατί είναι γυναίκες και δεν κάνει να μένουν μέσα σε ανδρικό Μοναστήρι. Μόνο η Παναγία μπορεί να μένει μέσα στη Μονή!
- Και τι συνέβη μετά; Τον ρώτησε χαμηλόφωνα ο Δεσπότης.
-Με κρατούσε στην αγκαλιά της η Αγάπη και οι άλλες δύο μου παρέστεκαν. Μετά ήρθε από πάνω και η μάνα του ηγούμενου μαυροφορεμένη, μόνο το πρόσωπο της φαινόταν που έλαμπε ολόκληρο, και μου είπε να μην φοβάμαι, σε λίγο θα συνέλθω!
-Η Παναγία ήταν, απάντησαν οι μοναχοί, αυτή είναι η μάνα μας!
Ο Κώστας Σκαμπίλης μόλις το άκουσε, πετάχτηκε από το κρεβάτι, γονάτισε και έκανε τον σταυρό του μπροστά στα πόδια του Δεσπότη.
Ο Δεσπότης τον ευλόγησε και του είπε:
-Λιποθύμησες και φανερώθηκε η Χάρις της Θεοτόκου, της μητέρας του Φωτός και η Σοφία του Τριαδικού Θεού.
-Ξεκουράσου, ξάπλωσε για να συνέλθεις καλά, και να φας κάτι, για να είσαι δυνατός στον Εσπερινό. Να ευχαριστήσεις την Παναγία μας που σε βοήθησε και σου έδωσε την υγεία σου.
Ο Κώστας Σκαμπίλης άρχισε να κλαίει με αναφιλητά από τη συγκίνησή του. Ο Δεσπότης είπε να του ετοιμάσουν κάτι δυναμωτικό, αλλά νηστίσιμο, και λίγο ψωμί, για να τον κοινωνήσει της Παναγίας, και αν μπορέσει να καθίσει στη τραπεζαρία να φάει το μεσημέρι μαζί τους, διαφορετικά να γευματίσει στο κελί μόνος του.
Έκτοτε και για όσο ζούσε ο Κώστα Σκαμπίλης χαιρετούσε τις “κοπέλες” και δόξαζε τον Θεό που τον αξίωσε και είδε ολοζώντανη τη Παναγία.
Μία άλλη συγκλονιστική μαρτυρία προέρχεται από τον Ιωάννη Ε. Λινάρδο,Οικονομολόγο, Δημοσιογράφο, ο οποίος επισκέφτηκε τον πατέρα Πορφύριο, όταν είχε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Παραθέτουμε μέρος της μαρτυρίας του, όπως την κατέγραψε παραστατικά ο ίδιος.
“ Ένα απόγευμα του χειμώνα του ’89 κίνησα για να βρω τον Άγιο γέροντα Πορφύριο στο μοναστήρι του ΄΄Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος ΄΄, στον Ωρωπό Αττικής. Όταν έφθασα εκεί είδα μια μεγάλη ουρά πιστών που περίμεναν καρτερικά να μπουν στο κελί του. Στήθηκα κι εγώ και περίμενα να έλθει η σειρά μου. Όταν μπήκα μέσα ,είπε:
- Εσύ μείνε εδώ οι άλλοι να βγουν για λίγο έξω.
-Πάτερ, με λένε Γιάννη, είμαι από ένα χωριό της Μεσσηνίας και είμαι άρρωστος πολύ, του είπα.
- Πάνω από το χωριό σου είναι ένα μοναστήρι της Παναγίας που σας προστατεύει. Έχει απέξω κάτι μεγάλους ευκαλύπτους ,μου είπε.
-Έχεις πάει πάτερ; Τον ρώτησα.
- Όχι, αλλά βλέπω με τα μάτια της ψυχής. Σημειωτέον ότι ήταν τυφλός”.
Οι ευκάλυπτοι στην Ιθώμη, καλοδέχονται τους πιστούς προσκυνητές της Μεγαλόχαρης, στην ιερά Μονή του Βουλκάνου. Όταν έχετε την ευκαιρία να επισκεφτείτε το Μοναστήρι θα τους καμαρώσετε όρθιους στη θέση τους, σε κατάσταση θείας ετοιμότητας. Μόνο μην τους φωτογραφίσετε, γιατί ντρέπονται. Είναι ταπεινοί και υμνούν τη Θεοτόκο , προσκυνώντας με τα εύοσμα φύλλα τους. Μας θεραπεύουν και εξυγιαίνουν το περιβάλλον, ιδιαίτερα αυτή τη δύσκολη περίοδο που η ανθρωπότητα ταλανίζεται από τον επάρατο ιό και τόσες άλλες ασθένειες. Μήπως να αρχίσουμε να φυτεύουμε ευκαλύπτους στις γλάστρες μας; Πάντως, χωρίς νηστεία και πίστη στον Θεό ,ταπείνωση και υπακοή στον Κύριο , κανένας ευκάλυπτος δεν θα θελήσει ειλικρινά να μας βοηθήσει.
Καλό Δεκαπενταύγουστο!
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
20/7/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου