Αφιερωμένο σε όσους θησαυρίζουν πνευματικούς θησαυρούς επί γης
Καλή Χρονιά, ευχόμαστε σε πνευματικό επίπεδο, αφού το έτος για τη σπορά και τα γεννήματα του νου και της ψυχής αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου, για τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Η εκκλησία ονόμασε αυτή την εναρκτήριο ημέρα Ίνδικτο, δηλαδή “ένδειξη”αρχής, των μαθημάτων και άθλων ενώπιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όσον αφορά τα έργα των ανθρώπων, τα οποία θα στεφανώσει Χριστός, εφ΄ όσον ο πνευματικός μας αγρός βλαστήσει τον Μάρτιο στάχυ και τον Αύγουστο , κατά το θέρος, φέρει πολύ καρπό στον αγρό του Θεού.
Ο ορισμός της Ινδίκτου
Η λέξη Ίνδικτος είναι λατινικής προελεύσεως και προέρχεται από το λατινικό ρήμα indico , το οποίο αντίστοιχα προήλθε από το Ελληνικό ρήμα ενδείκνυμι. Ένδειξις (Liddell an Scott,II,E-K) στην αρχαιότητα σήμαινε “φανέρωσις κατά των ατίμων και ποιούντων ά κωλύουσι οι νόμοι” (Δημ. 504,24).Το indictus εμπεριέχει και την έννοια του αρρήτου στα λατινικά. Ένδικοι είμαστε όλοι επί των πραγμάτων κατά το δίκαιον του Θεού. Ο Πίνδαρος λέγει (Πινδ. 0.7.107)” πριν γ΄αν ενδείξω τι δρω, πριν ποιήσω γνωστόν εις την πόλιν τι πράττω”. Στη Βυζαντινή αυτοκρατορία υπήρχαν τρία είδη Ινδικτιώνος, πρώτον η αυτοκρατορική ,Καισαρική και Κωνσταντινιακή που αρχή της ήταν η 24η Σεπτεμβρίου, δεύτερο η λεγόμενη Παπική, η οποία άρχεται την 1η Ιανουαρίου και τρίτο της Κων/πόλεως ,την οποία παρέλαβαν οι Πατριάρχες μετά την πτώση της Ανατολικής Αυτοκρατορίας.
Ο Σεπτέμβριος ορίστηκε πρώτος μήνας του ενιαυτού έκτοτε στα εκκλησιαστικά Μηνολόγια . Τάσσεται πρώτος σύμφωνα και προς τα αρχαία έθιμα της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, η οποία εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου την αρχή της Ινδίκτου (Μεγ. Συν. τομ.θ΄, σελ. 16-28).
Η εορτή της Ινδίκτου προ Χριστού , για τους Εβραίους
Μπορεί στην αρχαιότητα να μην είχε υιοθετηθεί η λέξη Ίνδικτος, αλλά η έναρξη του νέου πνευματικού έτους εορταζόταν από τους Εβραίους κατά τον μήνα Σεπτέμβριο. “Την πεντεκαιδεκάτη του μηνός του Εβδόμου τούτου (Σεπτεμβρίου) εορτή σκηνών επτά ημέρας τω Κυρίω και προσάξατε ολοκαυτώματα τω Κυρίω επτά ημέρας. Κάλλυνθρα φοινίκων λαβείν και κλάδους ξύλου δασείς και ιτέας και έγνω και ούτω τη εορτή επιφραίνεσθαι”, (Λευιτ. Κ΄, 34-44). Στις 15 Σεπτεμβρίου, για επτά συνεχείς ημέρες ,εόρταζαν οι Εβραίοι τον Κύριο και Θεό τους. Με αυτόν τον τρόπο έκλειναν το προηγούμενο έτος και άνοιγαν τον νέο ενιαυτό.
Η μυστηριακή παράδοση της Ελευσίνος κατά την έναρξη του νέου ενιαυτού
Πολλά έχουν λεχθεί για τα άρρητα μυστήρια της Ελευσίνος, ιδίως από αμύητους επιστήμονες στις μέρες μας, αλλά και στην αρχαιότητα, από αμύητους συγγραφείς. Αρκετοί τα ταύτισαν με τις τελετουργίες της Ίσιδος στην Αίγυπτο , ενώ άλλοι τα έκοψαν και τα έραψαν στα δικά τους μέτρα και σταθμά, όπως διευκόλυνε την αθεϊα , τον εθνικισμό και την προσωπική τους έπαρση. Μόνο που η ίδια η Ελευσίνα, με κάθε κόστος, κράτησε για αιώνες τώρα το στόμα της κλειστό, αναμένοντας να ωριμάσουμε, να φωτιστούμε εν Χριστώ, για να καταλάβουμε περί τίνος επρόκειτο και γιατί ο παππούς Προμηθέας, που έδωσε το άρρητον πυρ στους ανθρώπους, ήταν αρχαίος Χριστός, αλυσοδεμένος πάνω σε απρόσιτο βράχο και η Ίβις του έτρωγε το ήπαρ, όπως εμείς σήμερα κρατάμε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, τον Υιό και λόγο του Θεού επάνω στον Σταυρό, και πληρώνει για τις αμαρτίες μας. Τα Ελευσίνια μυστήρια υπήρξαν αντικείμενο ιδιαίτερου θαυμασμού (Κουρτίδου, 1998, σελ. 141). Αναφέρεται στα αρχαιοελληνικά κείμενα ως θεσμός θρησκευτικός κατά την έκτη π.Χ. εκατονταετηρίδα, από της καθιερώσεως του Ορφισμού. Προηγούνταν τα Μικρά εν Άγρα Μυστήρια, ήταν μυστική εορτή του Διονύσου και της Περσεφόνης ως συζύγου αυτού. Γινόταν κατ΄ αυτά οι καθαρμοί στον Ιλισσό ποταμό στην Αθήνα. Η Ελευσίνα απαιτούσε καθαρότητα σώματος και ψυχής, πίστη στον Θεό, απλότητα, κοσμιότητα, νηστεία ,ταπείνωση, υπακοή, παρθενία και εχεμύθεια. Απαιτούσε προεργασία για να προσεγγίσει κάποιος τα μεγάλα μυστήρια της Ελευσίνος. Γι αυτό προηγούνταν για ένα έτος τα μικρά εν Άγραις Μυστήρια. Ο μυστηριακός κύκλος της Ελευσίνος άρχιζε όταν έφθανε το θαλάσσιο ύδωρ υπογείως,( από τον ναό της Αφροδίτης που ήταν στην εκκλησία του Αγίου Κοσμά παραλιακά στο Φάληρο) και πάφλαζε στον υπόγειο χώρο της Αγλαύρου Πύλης , στην Ακρόπολη των Αθηνών ,κατά τον μήνα Σεπτέμβριο, κι αυτό συνέβαινε τον μήνα που ακολουθούσε, μετά την τελευταία πανσέληνο του μυστηριακού έτους (τον Αύγουστο). Ξεκινούσε ο εορτασμός αρχικά στη Αθήνα και στη συνέχεια στην Ελευσίνα, για εννέα συνεχείς ημέρες. Η Ελευσίνια μυσταγωγία ήταν άκρως Ελληνικής προελεύσεως, δοθείσα από τον Θείο Λόγο του Προμηθέα και δεν είχε ουδεμία ομοιότητα με τα μυστήρια της Αιγύπτου. Μελετώντας και συγκρίνοντας τα κείμενα του Διόδωρου Σικελιώτη και αντίστοιχα του Λουκιανού ,αντιλαμβανόμαστε ότι ο μεν Διόδωρος ήταν αμύητος και οι γραφές του δηλώνουν περισσότερο έναν σύγχρονο ιστορικό επιστήμονα, γιατί στηρίζονται στην ανθρώπινη λογική , ενώ ο Λουκιανός ήταν συνδεδεμένος με την ανώτερη θεία αρχή, όπως άλλωστε και ο Πλούταρχος, που ήταν αρχιερέας στους Δελφούς. Ο Διόδωρος αναφέρει ότι από την Αίγυπτο μεταφέρθηκαν τα Ελευσίνια μυστήρια στην Ελλάδα , αλλά οι μυημένοι συγγραφείς δεν παραθέτουν τέτοιου είδους στοιχεία στα έργα τους. Ο Λουκιανός σημειώνει: “Ενώ έπρεπε να παιδοποιήσει και να απολαύσει τον γάμο, καταμαραίνει μ΄αυτό τον τρόπο μία καλοκαμωμένη και αξιέραστο κόρη και την κρατεί κατάκλειστο και ισόβιο παρθένο των ιερειών της Θεσμοφόρου Δήμητρος. Οι ιέρειες ήταν αφιερωμένες στη διακονία των αγνών θεών και έπρεπε να φυλάξουν ισόβιο παρθενία, ανάλογα προς τον παρθενικό βίο των Χριστιανών καλογραιών σήμερα. Οι ιέρειες συνοδοί ήταν πεπλοφόροι. Ο Πλούταρχος λέγει ότι η πομπή των Ελευσινίων ήταν θέαμα σεμνό και θεοπρεπές ( Πλουτ. Αλκβ. 34). Η επιγραφή στις δύο αρχαίες στήλες που είναι εντοιχισμένες δεξιά και αριστερά του ιερού ναού του Αγίου Κων/νου ,στους Κωνσταντίνους του Δήμου Ανδανίας Μεσσηνίας ,περιέχουν 27 παραγράφους που στον καθένα δίνονται εντολές και οι υπηρεσίες σε κάθε αρμόδιο για τα καθήκοντά του στη διάρκεια των τελετών που διαρκούσαν εννέα ημέρες (Λύρας, 2010, σελ. 34). Στην έκτη παράγραφο περί πομπής, αναφέρονται λεπτομέρειες για την εμφάνιση των γυναικών στα μυστήρια, όπως να φορούν σεμνό μεσοφόρι και φόρεμα μακρύ που να μην είναι διαφανές , καθόλου ψυμίθιο (βαφή στα χείλη) πούδρα, φτιασίδια, κορδέλα στα μαλλιά και παπούτσια εκτός και είναι από τσόχα ή δέρμα θυσιασμένου ζώου και αν φορούσαν κάτι που απαγορευόταν μπορούσε να το αφαιρέσει με τη βία και να το κατάσχει ο γυναικονόμος. Τον κάλυπτε ο νόμος και ο θεσμός των μυστηρίων. Ήταν δηλαδή πιο αυστηρά τα μέτρα σε σύγκριση με σήμερα ,που οι γυναίκες εισέρχονται με μη κατάλληλες ενδυμασίες στην εκκλησία και ο ιερέας φρίττει ενώπιον του Εσταυρωμένου Κυρίου ,αλλά δεν μιλάει. Οι ιερείς ήταν οι μεσάζοντες μεταξύ ουρανού και γης , οδηγούσαν τη ψυχή σε μια καλύτερη ζωή και το πνεύμα στη γνώση των αιωνίων αληθειών. Μέσα από τα δεικνυόμενα, τα λεγόμενα και τα δρώμενα παριστανόταν συμβολικά η κάθοδος της ψυχής στην ύλη, ( η κάθοδος της Περσεφόνης, της κόρης της Δήμητρας στα σκοτεινά δώματα του Άδη) των παθημάτων της στα σκότη της λήθης και η ανάληψη και επιστροφή της στην αιώνια ζωή. Η ψυχή βλάσταινε την άνοιξη θείο τόκο, αφού πρώτα θαβόταν μέσα στη γη ο σπόρος του στάχεως, προκειμένου να φέρει πολύ αθάνατο καρπό κατά το θέρος. Υδρανός λέγει ο Ησύχιος λεγόταν ο αγνιστής των Ελευσινίων, όπου υδράνη σημαίνει το ακραιφνές και καθαρόν. Ο Ίακχος προσωποποιούσε την αθανασία της ψυχής και ο Βάκχος την άμπελο και τον οίνο, όπως το αίμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού σήμερα. Η Ελευσίνια μύηση ήταν δωδεκάμηνος, όσο και ο κύκλος του έτους και άρχιζε τον Σεπτέμβριο ,με την σπορά του αθάνατου κόκκου του σίτου , άλλωστε και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός , ο Υιός και Λόγος του Θεού είναι η άμπελος και ο στάχυς ο πέπειρος. Η Θεά Δήμητρα δίδαξε τον κυκεώνα, την ανάμειξη του άκρατου οίνου με ύδωρ και άλευρο, κατά την αρχαιότητα. Κοινωνούσαν του κυκεώνος της Δήμητρος οι Ελευσίνοι μυούμενοι( Ησυχ., Τομ Α΄, σελ.481).
Ο νέος ενιαυτός ξεκινούσε με την Φθινοπωρινή Ισημερία (21η Σεπτεμβρίου) στο ζώδιο του Ζυγού που ήταν στην αρχαιότητα η θεά Εστία. Σήμερα την πρώτη Σεπτεμβρίου εορτάζουμε τον Άγιο Αμούν με τις Σαράντα παρθένες . Στην αρχαιότητα οι μύστες βασίζονταν στο μέτρο του 40 , όπου σαράντα ήχοι-συλλαβές διάνυαν τον κύκλο του ζωδιακού τροχού , ως άρρητη ιαχή. Το μέτρο της Ελευσίνος ήταν ιαμβικό. Κόγξ ομ παξ (– υυ ) που σημαίνει πορεύσου εν ειρήνη. Κι όπως η εστία είναι το πυρ εντός του οίκου, ούτως και το θείον φως, ως λύχνος φέγγει εντός της ψυχής, για να βλαστήσει τόκο θείο, κατά την Εαρινή Ισημερία (21η Μαρτίου) στο ζώδιο του Κριού ,που ήταν η έδρα της θεάς Αθηνάς της Σοφίας (Ανεμογιάννης, 2000 ,διαλέξεις ).
Επειδή όμως η Σοφία είναι γνώσεις θείες και αυτές είναι ανεξέλεγκτες, έπρεπε κάποιος να εναρμονίσει τις έδρες της ψυχής, να αποκτήσει χαρίσματα ,όπως αυτά που αναφέρει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Μετά την εναρμόνιση με την Ουρανία Αφροδίτη που ήταν το ζώδιο του Ταύρου τον Απρίλη-Μάιο,(ο Ταύρος έχει μόνο ένα μάτι ενεργό και το άλλο βυθισμένο, όπως η απεικόνιση του Χριστού στις αγιογραφίες) γινόταν το πέρασμα , η Ανάσταση, ένα “πας γα” ,πέρασμα από τη Γη στα Ουράνια πεδία, στο ζώδιο των Διδύμων , στον Απόλλωνα ,όπου τον Ιούνιο , στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ο μύστης λάμβανε το φως των Δελφών, την περίοδο που εμείς περίπου εορτάζουμε την Πεντηκοστή. Ο δισυπόστατος θεάνθρωπος έπρεπε να διδαχτεί να λειτουργεί ενορατικά, να αντιλαμβάνεται και να επικοινωνεί διαισθητικά με τον θείο τέκνο εντός του, για να περάσει επιτυχώς από τις Δελφικές δοκιμασίες. Στη συνέχεια όδευε προς τα πεδία της θείας δικαιοσύνης , τα Ολύμπια, που είχαν σχέση με την άσκηση του έλλογου νου, τη θεία λογική, μετατρέποντας στο ζώδιο του Λέοντα , όπου κατοικοέδρευε ο Ζευς ,τη άκρατη θεία δύναμη του νου σε ταπεινή θεία μητέρα Δήμητρα-τροφό, μητέρα της αγάπης και της υπομονής ,στο ζώδιο της Παρθένου τον Σεπτέμβριο. Παρατηρώντας την ιέρεια της θεάς Δήμητρας, στο αντίστοιχο άγαλμα στο μουσείο της Ελευσίνας ,είναι ένθρονη, όπως η Παναγία, η οποία κρατεί το θείο βρέφος. Η ιέρεια, κάτω από το κέντρο στο στέρνο της φέρει ζώνη και δίσκο με το πρόσωπο του Υιού της ,του νοητού Ηλίου, επίσης περίτεχνη και σφραγισμένη κύστη επί της κεφαλής της. Το σώμα της από τη μέση και κάτω δεν είναι ενεργό, γιατί η μύηση υφίσταται άνωθεν της κοιλίας, σε ουράνια πεδία. Τα ώτα της είναι ενεργοποιημένα και φέρουν κόσμημα. Οι οφθαλμοί της είναι ανοιχτοί και κοιτάζει ευθυτενώς, με μητρικό ενδιαφέρον τον μύστη. Η θεά Δήμητρα έφερε πολλά ονόματα , όπως και η Παναγία μας. Ήταν η Παμπανώ, η τα πάντα ποιμένουσα, η Ιουλώ δηλαδή η κρατούσα δέσμη με στάχυα, η Αλωάς υπό του αλωνίου, η ελήγηρις, επειδή τα στάχυα υπό των ακτίνων του νοητού Ηλίου ωριμάζουν και χρυσίζουν, ήταν η γεωργός που φέρει και προάγει καρπούς (Κοντογόνης, σελ. 66) .Κι αν ποτέ αυτούς τους άθλους ολοκλήρωνε ο μύστης, σε μία Ινδικτιώνα συμβολικά, δηλαδή σε μία νοητή δεκαπενταετία, θα μπορούσε Θεού θέλοντος ο ψυχοπνευματικός εαυτός του να εξέλθει του κύκλου των γεννήσεων, δηλαδή της επώδυνης καθόδου στην χονδροειδή ύλη ,που είναι μεγάλη η δέσμευση και η φυλακή αβάσταχτη. Οι Ρωμαίοι δεν λάτρευαν τη θεά Δήμητρα όπως οι Έλληνες, ως τροφό και ευεργέτιδα των ανθρώπων, αλλά ως συνεργάτιδα και βοηθό στον πόλεμο. Της αφιέρωναν τον Απρίλιο τα Cerealia, τα οποία περιελάμβαναν πολλά σκωπτικά δρώμενα. Κατά την Ρωμαϊκή εποχή όλα είχαν σταματήσει να λειτουργούν εμπρός στις θηριωδίες των κατακτητών, οι λιγοστοί Έλληνες μύστες ήταν μία υπόδουλη μειονότητα και οι Ρωμαιολάτρες υπηρετούσαν τα έργα του Μαμωνά ,τη κραιπάλη, τον ξεπεσμό του ανθρωπίνου γένους. Γι αυτό και ο Παντοδύναμος Θεός έστειλε τον Υιό του τον Μονογενή στη γη της Ιουδαίας για να αροτριεί και να γεωργεί στους καμένους αγρούς του . Πολλά δεινά υπέστησαν οι Χριστιανοί για δύο συνεχείς χιλιετίες και ακόμη υφίστανται, προκειμένου να μεταφέρουν τον Λόγο του αληθινού Θεού. Πολλούς συνοδούς και προστάτες είχαν και έχουν εκ Θεού οι άνθρωποι στην πορεία τους, αγίους οι οποίοι τους χαρίζουν τα δώρα που οι ίδιοι κατέκτησαν με σκληρούς αγώνες, βοηθώντας τους να καταστούν πνευματικά τέκνα τους, ώστε ο Δεσπότης να θερίσει πλούσιο καρπό στους αγρούς του.
Η Ίνδικτος ,ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους των Ορθοδόξων Χριστιανών
Ίνδικτον ημίν ευλόγει νέου χρόνου Ω και παλαιέ, και δι΄ ανθρώπους νέε (ήτοι συ, ω Χριστέ).Ούτως ο άνθρωπος ου εστί παρά Θεού (Ιωάν. Θ΄,16) .Κατά αυτή την ημέρα ο Ιησούς Χριστός μετέβη στη Συναγωγή των Ιουδαίων και δόθηκε σε Αυτόν το βιβλίο του προφήτου Ησαϊου (Λουκ. Δ΄18-19) το οποίο καθώς άνοιξε βρήκε την αρχή του 61ου κεφαλαίου , στο οποίο είναι γραμμένα τα λόγια ταύτα: “Πνεύμα Κυρίου επ΄ εμέ ου είνεκεν εχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς ( αυτούς που παραδέχονται ότι είναι πτωχοί σε πνευματικούς θησαυρούς) απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτους άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν”.Η Ίνδικτος επομένως σηματοδοτεί τον πνευματικόν ενιαυτόν του κύκλου του πνευματικού έτους, στον οποίο προϊσταται ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο οποίος μέσα από την Αγία Γραφή και από τους αγίους αποφοίτους και ζώντες δασκάλους της εκκλησίας μας , προσφέρει σε εμάς τους μαθητευόμενους την ίαση. Όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, “ημείς εορτάζομεν θεία και παράδοξα πράγματα των μαρτύρων τους άθλους, των ταφέντων τας νίκας, των μη ορωμένων τα δίκτυα, των διαλυθέντων την ιατρείαν ( Μεγ. Συν. τομ. θ΄, σελ. 22).Κι όπως τα παιδιά προετοιμάζονται για τις γυμναστικές τους επιδείξεις καθ΄ όλο το σχολικό έτος, έτσι και εμείς καλλιεργούμε σε πρόσφορο έδαφος τον σπόρο του Χριστού για να λάμψει στο ανώτατο δικαστήριο το έργο μας, το οποίο είναι ουσιαστικά ο φωτισμός του νου και της ψυχής μας, δηλαδή το θείο μας ένδυμα.
Στον λόγο του “εις αρχήν της Ινδίκτου” , ο άγιος Γρηγόριος , Αρχιεπίσκοπος Ταυρομενίας, λέγει:Εάν είναι καλής ποιότητας τα σταφύλια, όταν θα πατηθούν θα δώσουν γλυκύ και εύοσμο οίνο, αν όμως ο οίνος προέλθει από σάπια σταφύλια μη πόσιμος γίνεται ,διακρίνεται από δυσωδία , όξινη ποιότητα , αλλοιώνεται και φθείρεται από τα σκουλήκια. Στα πλαίσια του νόμου της παλιγγενεσίας των έργων μας , όπως και με τα σταφύλια στο πατητήρι, κατάδηλος εκάστου η γεωργία γίνεται (Μεγ. Συν.Τομ. θ΄, σελ. 25).Σχετικά με τα θεία δώρα του μηνός Σεπτεμβρίου αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος τα εξής:
α. Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τον στέφανο του νέου εκκλησιαστικού χρόνου (ενιαυτού).
β. Η δια της σεπτής εικόνας Της τιμώμενη Πάναγνος Δέσποινα, μεσίτις προς τον Θεόν ημών γίνεται.
γ. Ο Ιησούς του Ναυή κατ ΄ίχνη ακολουθείν διδάσκει τον αληθινόν Ιησούν εις τα τείχη της αμαρτίας.
δ. Οι επτά παίδες τον της εβδομάδος αριθμούμενον χρόνον καθαγιάζουσι δεικνύοντες της αναστάσεως το μυστήριον, ης αυτοί μακρόν υπνώσαντες χρόνον ανέστησαν( κλείστηκαν επί Δεκίου σε σπήλαιο και ξύπνησαν μετά από 184 χρόνια επί Θεοδοσίου του μικρού, που υπήρχε μία αίρεση ότι δεν υπάρχει Ανάστασις και κοιμήθηκαν πάλι, παραδίνοντας τη ψυχή τους στον Κύριο).
ε. Ο πάμμεγας Συμεών τον εαυτού στύλον υποδεικνύς, από των γήινων ημάς δι΄αρετάς κελεύει κουφίζεσθαι και τα άνω φρονείν.
στ.Καλλίστην, Εύοδον και Ερμογένην κάλλιστα ημάς ευοδούσιν την προς τον Θεόν αρμονίαν θηρούντες, ου γένος εσμέν(είμαστε γένος της θείας αρμονίας).
Είθε ο Υιός και Λόγος του Θεού και οι θεόπτες πατέρες μας να μας βοηθήσουν τον νέο ενιαυτό ώστε να ελέγξουμε τα κακότροπα και πονηρά έργα με ευσέβεια και ενάρετο βίο, με υπομονή, μακροθυμία, ακακία, σωφροσύνη, βαθειά πίστη, νηστεία, προσευχή και αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον. Ας έχουμε ως πρότυπο τον βίο των αγίων που αξιώθηκαν δόξης και μακαριότητας ώστε να συμμακαριστούμε και συνδοξασθούμε με αυτούς και όχι να είμαστε μέτοχοι στων αντιθέτων ουσιαστικά προς εμάς, τα λανθασμένα επιτηδεύματα.
Το απολυτίκιον, Ήχος δ΄ της Ινδίκτου:
“ Ο των αιώνων Ποιητής και Δεσπότης, Θεέ των όλων Υπεριούσιε όντως, την ενιαύσιον ευλόγησον περίοδον, σώζων τω ελέει σου, τω απείρω Οικτίρμον, πάντας τους λατρεύοντας, σοι τω μόνω Δεσπότη, και εκβοώντας φόβω Λυτρωτά, εύφορον πάσι, το έτος χορήγησον.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
26/8/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου