Αφιερωμένο σε όσους υπερασπίστηκαν τα άγια με την ίδια τη ζωή τους
Η εορτή της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου, στις 31 Αυγούστου, ήταν ανέκαθεν ημέρα αργίας για τους εργαζόμενους αγρότες της Βαλύρας, αλλά και για τις νοικοκυρές, οι οποίες δεν έπιαναν βελόνα και κλωστή στα χέρια τους, ακόμη και τα βασικά φαγητά τα είχαν ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα. Όλοι εκκλησιάζονταν και όσες είχαν την τύχη να έχουν μία υφαντή άσπρη ταινία από το Άγιο Όρος, ευλογημένη πάνω στην Αγία Ζώνη, την δάνειζαν σε εκείνες που ήταν στείρες για να την φορούν μέχρι να συλλάβουν. Επίσης, τη χρησιμοποιούσαν για αρρώστους, που έπασχαν από ανίατες και /ή σοβαρές ασθένειες.
Είναι πολλά τα θαύματα της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου, αλλά και οι περιπέτειες που υπέστη κατά την περίοδο του 1820-1830, με κόστος τη ζωή πέντε αγίων μοναχών του Βατοπαιδίου. Θα προσπαθήσουμε να διεισδύσουμε σε συγκλονιστικά γεγονότα, με τη βοήθεια σχετικής μελέτης του Μηνδρινού Ματθαίου (1997) Γυμνασιάρχη Άνδρου, και τις μαρτυρίες του Αντωνίου Ν. Σιγάλα, αστυνόμου του Δήμου Καλλίστης στη Σαντορίνη, στο νησί της Αγίας Ειρήνης, όπως τις κατέγραψε στο προσωπικό του ημερολόγιο το 1830-1840. Παράλληλα, θα αναφερθούμε σε αντίστοιχο έγγραφο της Μονής Βατοπαιδίου, και σε σχετικές ιστορικές πηγές. Τέλος, θα παραθέσουμε τι έχει διασώσει η λαϊκή παράδοση στη Βαλύρα Μεσσηνίας για την Τιμία Ζώνη κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης , το 1821.
Ιστορικές μαρτυρίες για την ανεύρεση της Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου
Μετά την κοίμηση της Θεοτόκου το έτος 47μ.Χ. σε ηλικία 59 ετών στη Γεθσημανή, στην οικία του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στον οποίο την είχε εμπιστευθεί ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός από τον Σταυρό Του, διασώθηκαν ,εκτός από τα σπάργανα του τάφου Της, δύο από τα Θεομητορικά Της άμφια, η Εσθήτα και η Ζώνη. Η Εσθήτα έφθανε μέχρι τους αστραγάλους (καρπούς) και γι αυτό λεγόταν”καρπωτός χιτώνας”. Κυρίως την φορούσαν οι παρθένες γυναίκες για λόγους σεμνότητας. Οι Βυζαντινοί την ονόμασαν μανοφόριο και κατά συγκοπή μαφόριο, δηλαδή ωμοφόριο, επειδή κάλυπτε τους ώμους και την κεφαλή. Η ζώνη ή ζωστήρας ήταν αρχαίο ένδυμα των ιερέων της Παλαιάς Διαθήκης και μέρος της ενδυμασίας των γυναικών της Καινής Διαθήκης. Ήταν δερματίνη, από λευκή βύσσο ,κυανή ή ερυθρή, με τα δύο άκρα εμπρός. Σήμερα η ζώνη αποτελεί ένα από τα ιερά άμφια του επισκόπου ή του ιερέως. Κατά την παράδοση η Παναγία έφτιαξε μόνη της τη ζώνη με τρίχες καμήλου την οποία πριν από τη μετάσταση της στους ουρανούς παρέδωσε στον Απόστολο Θωμά, όπου στη Γεθσημανή συνάντησε τη Θεοτόκο και την είδε να ανεβαίνει στους ουρανούς. Έκπληκτος, βλέποντας το όραμα φώναξε: Παναγία πού υπάγεις; Τότε εκείνη απεζώθη την Ζώνη της και την έριξε, ως ευλογία, προς διαπίστωση της μεταβάσεως Της . Μετά τον θάνατο του Θωμά, τα δύο θεομητορικά άμφια, η Εσθήτα και η Ζώνη φυλάσσονταν στα Ιεροσόλυμα από Εβραία ευλαβεστάτη, παρθένο γυναίκα, άγνωστο για πόσο χρονικό διάστημα. Με τη καταστροφή των Ιεροσολύμων από τις ρωμαϊκές λεγεώνες του Τίτου στις 10 Αυγούστου 70μ.Χ. τα άγια άμφια της Θεοτόκου μεταφέρθηκαν στην επισκοπή Ζήλα της Καππαδοκίας, ανατολικά της Μικράς Ασίας. Υπάρχουν τρεις διηγήσεις για το πώς μεταφέρθηκαν στην Κων/πολη , η επικρατέστερη είναι ότι ο αυτοκράτορας Αρκάδιος (395-408) υιός του Θεοδοσίου έφερε στη Βασιλεύουσα τη Τιμία Ζώνη, την οποία κατέθεσε σε χρυσή θήκη και την κάλεσε Αγία Σορό. Η κόρη του Αρκαδίου Πουλχερία, από ευλάβεια πέρασε ιδιοχείρως στη Ζώνη χρυσές κλωστές και με τον συνάρχοντά της Μαρκιανό την κατέθεσαν στον εν Βλαχέρναις ναό, όπου ήταν τα ανάκτορα των Βυζαντινών αυτοκρατόρων. Ο Μαρκιανός έκτισε τον πρώτο ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου επί του τάφου Της στη Γεθσημανή, όπου κατά την παράδοση υπήρχαν οι τάφοι των προγόνων Της από τον Δαυϊδ, μέχρι των γονέων Της και του μνηστήρα Ιωσήφ. Ο ναός των Βλαχερνών κτίστηκε από την Πουλχερία στα μέσα του Ε΄αιώνα. Η αυτοκράτειρα , στη νότια πλευρά του ναού ίδρυσε κυκλοτερές παρεκκλήσιο της Αγίας Σορού, με το όνομα Παναγία η Αγιοσορίτισσα και σε αυτό είχε καταθέσει την πολύτιμη θήκη του πατέρα της Αρκαδίου ,όπου ήταν τοποθετημένη η Αγία Ζώνη. Κάθε Τετάρτη τελούσαν “Λιτή” (ακολουθία μεγάλης δεήσεως) και κάθε Παρασκευή στον εσπερινό “Πρεσβεία” (εσπερινός και ολονυχτία).Τον 9ο αιώνα, κατά προσταγή του αυτοκράτορα Λέοντος ΣΤ΄ Σοφού, ανοίχτηκε η Ζώνη, επειδή η γυναίκα του υπέφερε από δαιμονικές ενοχλήσεις. Ο Πατριάρχης Νικόλαος Α΄ ο Μυστικός ,την άπλωσε πάνω στην αυτοκράτειρα και ελευθερώθηκε από το δαιμόνιο. Στο εσωτερικό της θήκης είδαν όλα τα μαρτυρικά στοιχεία, όπως τη χρυσή βούλα, τον χρόνο και την ημέρα που την έφερε στη Πόλη ο αυτοκράτορας Αρκάδιος. Κατά τη μαρτυρία του Ιωσήφ Βρυεννίου , τελευταίου, προ της αλώσεως της Βασιλεύουσας ,διδασκάλου της εκκλησίας, η Αγία Ζώνη και η Εσθήτα της Θεοτόκου διασώζονταν μέχρι το 1415 μ.Χ. στην Αγία Σοφία. Ο ιστορικός Νικήτας Χωνιάτης (1205) αναφέρει ότι από το μέγεθος της ανοσιουργίας των Σταυροφόρων μέσα στον ιερό ναό της Αγίας Σοφίας “το θείον αυτής εμολύνθη δάπεδον”.Παρά το γεγονός ότι η λεηλασία των Λατίνων βεβήλωσε κάθε ιερό και όσιο μέσα στην Αγία Σοφία και δεν δίστασαν να πάρουν τα περισσότερα από τα πολύτιμα κειμήλια του ναού, με την βοήθεια της Παναγίας των Βλαχερνών, προστάτιδας της Πόλης, διασώθηκε η Αγία Ζώνη. Παραμένει άγνωστο πού και πώς η πίστη τη διαφύλαξε μέχρι την εποχή του αυτοκράτορα Ιωάννου ΣΤ ΄Καντακουζηνού (1347-1355), ο οποίος μετά την ενθέωσή του σε μοναχό στη Μονή Μαγγάνου κοντά στη Πόλη , με το όνομα Ιωάσαφ, επισκέφθηκε το 1356 το Άγιον Όρος και έφερε στη Μονή Βατοπαιδίου τη θήκη που περιείχε άφθαρτη την Αγία Ζώνη.
Η Τιμία Ζώνη στη Μονή Βατοπαιδίου
Στη Μονή Βατοπαιδίου διαφυλάσσονται τρία άνισα τμήματα της Αγίας Ζώνης σε τρεις αργυρόχρυσες θήκες, χωρίς όμως και τα τρία να απαρτίζουν την αρχική της έκταση. Το πρώτο, το μεγαλύτερο κομμάτι παραμένει πάντοτε στη Μονή προς αγιασμό. Το δεύτερο περιέρχεται εκτός της Μονής για λόγους εξαγνιστικούς των χριστιανών από λοιμικά νοσήματα, με συνοδεία Πατέρων της Μονής. Το τρίτο, το μικρότερο , είχε χαθεί όταν κάποτε απεστάλη προς αγιασμό στη Χαλκιδική. Τον ιερομόναχο που το συνόδευε συνέλαβαν ληστές, οι οποίοι, αφού πήραν την θήκη, άφησαν το περιεχόμενο στο δάσος, χωρίς να δώσουν σημασία. Το βρήκε ένας βοσκός, βλέποντας λάμψη σε εκείνη τη θέση, και το απέδωσε στη Μονή. Δύο ακόμη τεμάχια της Τιμίας Ζώνης υπάρχουν στο εξωτερικό, το ένα στο Βατικανό και το άλλο στη πόλη Τρέβηρα (Trier) της Γερμανίας. Ιδρύθηκε μεταβυζαντινό παρεκκλήσιο της Αγίας Ζώνης στον περίβολο της Μονής Βατοπαιδίου το έτος 1794. Σε αυτό τελείται σειρά ιερών ακολουθιών και η εορτή ευρέσεως της Σεπτής Ζώνης κατά την 10η Οκτωβρίου 1830 στη Σαντορίνη, και την επάνοδό της στη Μονή Βατοπαιδίου. Η ζώνη-ταινία που λαμβάνουν δωρεάν οι Χριστιανοί ,όταν περιφέρεται για λαϊκό προσκύνημα η θήκη με την Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου είναι μήκους 1,55 μ. και πλάτους 1 εκ. Είναι υφασμένη με εκρού βαμβακερό νήμα σε διχαλωτή ύφανση, σαν ψαροκόκαλο. Ο αριθμός πέντε είναι ευλογημένος και συμβολίζει τον Θείο Λόγο. Η Υπεραγία Θεοτόκος πρεσβεύει υπέρ ημών των αμαρτωλών και ο Υιός και Λόγος του Θεού μας θεραπεύει. Όσοι τη φορούν με ευλάβεια και πίστη, νηστεύουν, αγαπούν τον Θεό και τον πλησίον, κοινωνούν τακτικά των αχράντων μυστηρίων και προσεύχονται με ταπείνωση ,γίνονται μάρτυρες των θαυμάτων της Τιμίας Ζώνης .
Η Τιμία Ζώνη κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης 1820-1830
Κατά την περίοδο 1820 η Κρήτη, μάλιστα το Ηράκλειο μαστιζόταν από φοβερή πανώλη .Προκειμένου να φύγει η λοιμική ασθένεια ιερωμένοι , προεστώτες και λαϊκοί Κρήτες πήγαν στο Άγιον Όρος και ζήτησαν από τη Μονή Βατοπαιδίου να τους αποσταλεί η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Η Μονή, με συνοδεία πέντε μοναχών απέστειλε τον Ιούνιο 1820 με το καράβι Castellodi Mare στο Ηράκλειο τρία ιερά λείψανα, με σκοπό η επενέργεια τους να διώξει το θανατικό από τη μεγαλόνησο. Τα λείψανα αυτά ήταν:
1. Τμήμα της Τιμίας Ζώνης σε θήκη.
2. Ένας σταυρός, διακοσμημένος με υάλινους λίθους που περιείχε 7εκ. επί 1,5 εκ. Τίμιο Ξύλο και οι τέσσερις πλευρές του σταυρού ήταν 40 εκ εκάστη.
2. Η κάρα του Αγίου Ανδρέου, Επισκόπου Κρήτης, του Ιεροσολυμίτου.
Μετά από 15 μέρες έφθασε το καράβι στη Κρήτη.
Οι πατέρες άρχισαν τους αγιασμούς προς ανακούφιση των ασθενών και πιστών, οι οποίοι τους έδιναν και συγκέντρωσαν διάφορα φιλοδωρήματα. Οι ντόπιοι Τούρκοι που κυριαρχούσαν στην περιοχή προξενούσαν λεηλασίες και σφαγές κατά των Χριστιανών και οι Τουρκικές αρχές αδυνατούσαν να τους συγκρατήσουν. Με την έναρξη της Επανάστασης το 1821 οι διωγμοί ήταν φοβερότεροι και οι τρεις από τους πέντε πατέρες, οι ιερομόναχοι Νεόφυτος, Αμβρόσιος και ο μοναχός Μακάριος θανατώθηκαν, μετά από βασανιστήρια, το ίδιο και ο Μητροπολίτης της Κρήτης.
Οι εναπομείναντες μοναχοί Διονύσιος και Δωρόθεος πήδησαν από το τείχος της Μητροπόλεως και κατέφυγαν σε σπίτι Τούρκων κρυπτοχριστιανών, των Κουρμούληδων. Οι Τούρκοι τους κατεδίωξαν, τους πήραν το κιβώτιο με τα ιερά κειμήλια και το έφεραν στον Βεζύρη του Ηρακλείου. Μετά από τρεις μήνες , όταν έπαψαν οι διωγμοί ,πήγαν και ζήτησαν τα άγια κειμήλια, αλλά ο Βεζύρης τα παρέδωσε στον Άγγλο Πρόξενο Δομήνικο Σανταντώνιο, επειδή ο ίδιος του έστειλε σφραγισμένο μαρτυρικό γράμμα για την παραλαβή των κειμηλίων για δική του ασφάλεια. Οι πατέρες βρήκαν τον Άγγλο Πρόξενο και του ζήτησαν προστασία. Του έδωσαν και 10.000 γρόσια για να πάρει πίσω τα κειμήλια και να τα παραδώσει στη Μονή Βατοπαιδίου. Εκείνος, αφού κράτησε όχι μόνο τα κειμήλια, αλλά και όλα τα φιλοδωρήματα , επίσης ό,τι άλλο είχαν δώσει οι χριστιανοί στους μοναχούς, τους φυγάδευσε με τη γυναίκα του και τον αδελφό του σε καράβι με Γαλλική σημαία για να επιστρέψουν στη Μονή τους. Το καράβι συνάντησε πολλά εμπόδια στο ταξίδι και γύρισε πίσω στο Ηράκλειο. Οι επαναστατημένοι Τούρκοι έπιασαν τον Δωρόθεο και τον Διονύσιο. Ο Δωρόθεος πουλήθηκε από τον ηγεμόνα ως δούλος σε κάποιο Τούρκο και ο Διονύσιος μαρτύρησε με πυρακτωμένη σούβλα στα μηνίγγια του και το πρωί της Καθαράς Δευτέρας τον κρέμασαν.
Ο Άγγλος Πρόξενος εγκατέλειψε την Κρήτη με την οικογένεια του για την Ευρώπη. Πριν αποβιβαστεί στο καράβι στο λιμάνι της Δίας, Βόρεια του Ηρακλείου, συνυπέγραψε με τέσσερις ορθοδόξους καπετάνιους από τη Σκλαβουνία, δηλαδή Ανατολική Μακεδονία, γράμμα παραλαβής των ιερών κειμηλίων. Ένας από αυτούς τους καπετάνιους στη συνέχεια επισκέφθηκε τη Μονή Βατοπαιδίου και ενημέρωσε ποιος κρατεί τα κειμήλια. Το καράβι κατευθυνόταν προς Μάλτα και από εκεί προς Σικελία, αλλά έπνευσαν δυνατοί άνεμοι και ελλιμενίστηκε στη Σαντορίνη. Όταν ο Σανταντώνιος πάτησε στη Σαντορίνη, ενημέρωσε το Αγγλικό Θηραϊκό Προξενείο περί του σκοπού της άφιξης του. Φιλοξένησαν αυτόν και την οικογένεια του αρχικά οι καθολικοί στα Φηρά και στη συνέχεια δικτυώθηκε και ως γιατρός που ήταν προσέφερε με αμοιβή τις υπηρεσίες του στους κατοίκους του νησιού, που είχαν έλλειψη από γιατρούς εκείνη την χρονική περίοδο, και ήταν συνολικά 17.000 χιλιάδες. Η κήρυξη της Επανάστασης στη Σαντορίνη στις 5 Μαϊου, 1821 έδωσε στον Σανταντώνιο την ευκαιρία να παραμείνει στο νησί, αφού διέθετε κατάλληλο χώρο για να κρύψει τα κειμήλια, ώστε λησμονημένα από τόπο και χρόνο να μην επανέλθουν στα χέρια των Ορθοδόξων. Με την άριστη ιατρική φροντίδα που παρείχε ,τον θεωρούσαν υπεράνω υποψίας.
Το 1829 παρουσιάστηκε το ζήτημα των ιερών κειμηλίων. Διάφορες πληροφορίες που διέρρευσαν από τις καθολικές οικογένειες συνδυαστικά με το έγγραφο που είχε υπογράψει ο Σανταντώνιος όταν επιβιβάστηκε στο καράβι στη Δία, Βόρεια του Ηρακλείου, έκαναν του πατέρες της Μονής Βατοπαιδίου να του αποστείλουν επιστολές, ζητώντας την παράδοση των ιερών κειμηλίων. Παράλληλα παρακάλεσαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Αγαθάγγελο (1826-1830) και τον Θηραίο Πρόξενο της Ρωσίας Βασίλειο Σ. Μαρκεζίνη να παρέμβουν επί του θέματος. Ο Σανταντώνιος ήταν αρνητικός. Η Μονή Βατοπεδίου απέστειλε στη Σαντορίνη τον ιερομόναχο-προηγούμενο Διονύσιο και τον μοναχό Στέφανο , οι οποίοι από Σκόπελο, Σύρο έφτασαν στο νησί και συναντήθηκαν δύο φορές με τον Σανταντώνιο. Εκείνος τους απέπεμψε με κατάρες, λέγοντας ¨εγώ δεν έχω τίποτα, τα άγια τα πήρε ο πασάς της Κρήτης”.Οι μοναχοί με θλίψη επέστρεψαν στον Πύργο στη Σαντορίνη και άφησαν το έργο στα χέρια της Θεοτόκου και του επισκόπου Ζαχαρία. Ο Σανταντώνιος ,από τον Ιούνιο έως τον Σεπτέμβριο βρισκόταν σε άσχημη ψυχική κατάσταση. Για να ηρεμήσει έκρυψε τα άγια στη Μονή Δομηνικανίδων, που ήταν κοντά στη κατοικία του. Στη συνέχεια κάλεσε τον επίσκοπο στο σπίτι του σε δείπνο για να δείξει ότι δεν έχει τίποτα στην κατοχή του. Ο πανιερώτατος Ζαχαρίας παρευρέθηκε στο δείπνο με τη συνοδεία του αρχιδιακόνου Σεραφείμ Καϊρη και του αστυνόμου του Δήμου Καλλίστης Αντωνίου Ν. Σιγάλα. Κατόρθωσε ο επίσκοπος με τη δύναμη της Θεοτόκου να σπάσει τις εσωτερικές αντιστάσεις του Σανταντωνίου και να παραδεχτεί ότι έχει στη κατοχή του τα ιερά κειμήλια. Είπε βέβαια ότι εμποδίζεται να τα παραδώσει, λόγω του δαίμονος της συζύγου του! Τότε ο αστυνόμος αποχώρησε τάχιστα , πήγε και ενημέρωσε τις αρχές και τον λαό. Πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε απέξω από την κατοικία του Σανταντωνίου , ο οποίος αναγκάστηκε με τη γυναίκα του να φέρουν και να παραδώσουν τα άγια στον επίσκοπο στις 2:00 π.μ., ξημερώνοντας 10η Οκτωβρίου 1830 . Ο Σανταντώνιος ,αφού άνοιξε το κιβώτιο και άπλωσε ένα χρυσό κάλυμμα πάνω στο τραπέζι, άναψε σε 20 κηροπήγια κεριά και έδωσε τα κειμήλια στον επίσκοπο, ο οποίος τα καταφίλησε με δάκρυα (Α΄ Αγιορείτικο έγγραφο, φυλ.14).Ο αρχιδιάκονος Σεραφείμ ειδοποίησε τους Βατοπαιδινούς μοναχούς που ενίσχυαν το πλήθος. Έκτοτε, η 10η Οκτωβρίου εορτάζεται τόσο στη Σαντορίνη, όσο και στη Μονή Βατοπαιδίου.
Οι μοναχοί ευλόγησαν με τα ιερά κειμήλια σχεδόν όλους του κατοίκους του νησιού και έλαβαν πολλά φιλοδωρήματα, ύψους 35.000 χιλιάδων γροσίων , 15.000 χιλιάδες δόθηκαν ως αμοιβή στον Σανταντώνιο , 2.000 στη κάσα της Διοίκησης και 800 γρόσια για νέο σταυρό να βάλουν μέσα το τίμιο ξύλο. Τον Ιανουάριο του 1831, διοικητής Σαντορίνης και Ανάφης ανέλαβε ο Ι. Λάτρης, ο οποίος ήταν πολέμιος και κινήθηκε υπό φθόνου για την αφοσίωση των χριστιανών στα θεία. Ήταν κατά την περίοδο της αντιβασιλείας. Εξέδωσε εντολή να αποχωρήσουν τάχιστα οι μοναχοί του Βατοπαιδίου και τα άγια να διαφυλαχθούν στο Πολιταρχείο και όχι στον Μητροπολιτικό ναό. Με τη διαμεσολάβηση του Ρώσου Προξένου Βασιλείου Σ. Μαρκεζίνη κατάφεραν να αποχωρήσουν οι μοναχοί, μετά από μεγάλο αγώνα , για το Άγιον Όρος ,μαζί με τα ιερά κειμήλια.
Το έτος 1938 κι ενώ είχε αποθάνει ο Σανταντώνιος, η χήρα του Στεφανία Γιαμαλακενοπούλα
επειδή ήταν βαριά άρρωστες η μητέρα και η αδελφή της, έστειλε επιστολή στη Μονή Βατοπαιδίου να πάνε να παραλάβουν ένα κομμάτι που είχε κόψει κρυφά από την Τιμία Ζώνη. Σε έρευνα που έκανε ο αστυνόμος Σιγάλας στο σπίτι του Σανταντωνίου βρέθηκε και μία εικόνα του Βατοπαιδίου Ρωσικής προέλευσης . Επίσης , διαπιστώθηκε ότι η ίδια είχε αφαιρέσει μέρος από τον διάκοσμο από το κειμήλιο του Σταυρού με το Τίμιο Ξύλο και είχε ουσιαστικά καταστρέψει το ξύλο. Είχε βγάλει πολλές γυάλινες λίθους , κάποιες τις δώρησε σε φίλες της καθολικές και τις υπόλοιπες τις εξεποίησε προς χρήση της. Ο Σταυρός αντικαταστάθηκε με τα χρήματα που μάζεψαν οι μοναχοί στη Σαντορίνη, και τοποθετήθηκε εκ νέου το Τίμιο Ξύλο. Στο καθολικό της Μονής Βατοπαιδίου, εμπρός στην εικόνα της Παναγίας της Βηματαρίσσης φέγγει από εκείνη την εποχή πεντάφωτος ολόχρυση κανδήλα, η οποία φέρει το όνομα Θήρα και όπως λέγεται αποκτήθηκε από τα χρυσά κοσμήματα των γυναικών της Σαντορίνης, που έδωσαν στους μοναχούς του Βατοπαιδίου ,συν τα φιλοδωρήματα.
Τα θαύματα της Τιμίας Ζώνης στη Βαλύρα του 1821
Έχει διασώσει η λαϊκή παράδοση ότι μία ανύπαντρη κόρη φορούσε μία ζώνη, ευλογημένη πάνω στη Τιμία Ζώνη, που την είχε τουλάχιστον 300 χρόνια η οικογένεια της. Η συγκεκριμένη γυναίκα νήστευε, κοινωνούσε και βοηθούσε τους φτωχούς. Θάφτηκε μαζί με τη ζώνη της. Σε όσους την θυμόντουσαν ερχόταν στον ύπνο τους η Παναγία με τη μορφή της συγκεκριμένης γυναίκας, σε νεαρή ηλικία ,και τους βοηθούσε.
Μία γριούλα κάποτε ήθελε να μαζέψει ξύλα ανήμερα της 31ης Αυγούστου. Όμως δεν μπόρεσε να πάει στο κτήμα της. Ζαλίστηκε, και καθώς ξάπλωσε στο κρεβάτι της, είδε σε όραμα τον Κύριο να της δένει τα πόδια με τη Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου. Την επόμενη μέρα έμαθε ότι πέρασαν αγριεμένοι Τούρκοι από το κτήμα της και έκαναν λεηλασίες.
Ένας χωριανός ήταν κοιλιόδουλος, σαν τον Αγά της Τζεφερεμίνης (Βαλύρας). Η κοιλιά του κόντευε να τον πνίξει και του έκοβε την ανάσα. Στις 31 Αυγούστου 1820 ονειρεύτηκε ότι η Παναγία τον έδεσε με τη ζώνη της στη μέση και του είπε να ακολουθεί το πρόγραμμα νηστείας της εκκλησίας και να δίνει το φαγητό του στους φτωχούς, αντί να το τρώει αυτός. Έκτοτε αποκαταστάθηκε σταδιακά η υγεία του.
Μία νεαρή κοπέλα ήθελε για προστασία να φορεί μία Τίμια Ζώνη, αλλά δεν είχε την αντίστοιχη ευλογημένη ζώνη από το Άγιον Όρος. Ο αδελφός της ήταν ιερέας. Αφού της έδωσε τις διαστάσεις της ζώνης, εκείνη ύφανε μία δική της ζώνη με μικρές ξύλινες καρτέλες,ή σε αργαλειό της εποχής για ζώνες (είναι άγνωστο) πώς και την έδωσε στον αδελφό της. Ο ιερέας την ευλόγησε την ημέρα της εορτής της Τιμίας Ζώνης και της την έδωσε να την φορέσει. Κάποτε, που ήταν στο πηγάδι και προσπαθούσε να βγάλει νερό, όρμησε πίσω της ένας Τούρκος και θα την βίαζε, αν δεν του έδειχνε την ζώνη, λέγοντάς του ότι ο Θεός θα τον κάψει. Εκείνος έφτυσε μπροστά της και έφυγε θολωμένος.
Επίσης, μία μητέρα στο χωριό είχε μόνο μία κόρη και ήταν πεπεισμένη ότι δεν θα αποκτούσε άλλο παιδί, ήταν ήδη η κόρη της 15 ετών το έτος 1820. Αφού της έδωσε μία γειτόνισσα την ευλογημένη ζώνη και τη φόρεσε, απέκτησε και δεύτερη κόρη σε έναν χρόνο.
Υπήρχε στο χωριό ένα αιωνόβιο κυπαρίσσι που επάνω του, κατά την επανάσταση του 1821 ,οι παππούδες μας είχαν δέσει μία κόκκινη ευλογημένη Τιμία Ζώνη, ως σύμβολο της ελευθερίας , η οποία αποκτιέται με το αίμα των Ελλήνων το ιερό.
Την ευλογημένη γη της Βαλύρας φυλάσσει η Παναγία Βουλκανιώτισσα με το Μαφόριο και την Τιμία Ζώνη της. Αρκεί εμείς να τιμούμε τις εορτές της Θεοτόκου , να νηστεύουμε, ακολουθώντας το πρόγραμμα της εκκλησίας ,με ταπείνωση να κοινωνούμε των αχράντων μυστηρίων, και να αγαπάμε ειλικρινά τον Θεό και τον πλησίον.
Κατάθεσις Τιμίας Ζώνης της Θεοτόκου:
Απολυτίκιον. Ήχος πλ.δ΄
Θεοτόκε αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη. Εσθήτα και Ζώνην του αχράντου σου σώματος, κραταιάν τη Πόλει σου περιβολήν εδωρήσω, τω ασπόρω τόκω σου άφθαρτα διαμείναντα, επί σοι γαρ και φύσις, καινοτομείται και χρόνος. Διο δυσωπούμεν σε, ειρήνην τη πολιτεία σου δώρησαι, κια ταις ψυχαίς ημών το μέγα έλεος.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
29/8/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου