Αφιερωμένο στον μακαριστό πατέρα μας, Δημήτριο Ξυδόπουλο
Ανάμεσα στους εκλεκτούς του Κυρίου,
για τη θεάρεστη προσφορά του στην ενορία
της Βαλύρας, συγκαταλέγεται και ο μακαριστός πατήρ Δημήτριος Ξυδόπουλος, τον
οποίο τιμά η Βαλύρα στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου ετησίως, στο άγιο
θυσιαστήριο όπου έχει εγκατασταθεί και παραμένει δεόμενη υπέρ ημών των
αμαρτωλών, η θεοπρόβλητη ψυχή του, από το 1973, που αποδήμησε εις
Κύριον. Ο άγιος ιερέας υπηρέτησε στη
Βαλύρα από το 1940, έως το 1969, όπου συνταξιοδοτήθηκε, όπως αναφέρει στο
βιβλίο του “Βαλύρα Ονομάτων Επίσκεψις”, ο καθ. Ιωάννης Λύρας (Λύρας, 2018, σελ.
18). Η παλιά εκκλησία του Αγίου Δημητρίου ήταν Μετόχι της Μονής των Αμυαλών,
αλλά μετά το κλείσιμο του Μοναστηριού
περιήλθε στην ενορία της Βαλύρας.
Ο παπά Ξύδης της Βαλύρας , ως ζωντανή εικόνα ενός αγίου, άξιος δούλος της Μητέρας του Φωτός και του Θείου Λόγου, εργάστηκε αγόγγυστα για την καλλιέργεια του νου μας, για τη ψυχική και σωματική μας ωφέλεια και τελειοποίησε την ανέγκλητο της ορθής ηθικής διδασκαλία, δρώντας ως πρότυπο για κάθε άνθρωπο που τον γνώρισε στη Βαλύρα. Τα αγκάθια και τα ζιζάνια των δικών μας αμαρτημάτων ήταν πολλά, αλλά εκείνος , με πνευματικές ελλάμψεις , με τις χάριτες του Αγίου Πνεύματος και με τον έλλογο κατά Θεόν νου του, μας οικοδόμησε και μας οδήγησε στην αληθινή εύρεση της αψευδούς ευδαιμονίας , κοντά στον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό.
Ήταν τόσο θεάρεστη η παρουσία του, ώστε ο Κύριος προβαλλόταν με την σεπτή , σεμνή , νηστευτική και αυστηρή μορφή του στους κατοίκους του χωριού, την περίοδο που λειτουργούσε ο παπά Ξύδης στις εκκλησίες της Βαλύρας , αλλά και μετά τον θάνατό του. Παρουσιάστηκε σε όνειρο στον παππού Ιωάννη Λινάρδο και τον ειδοποίησε για την ημερομηνία του θανάτου του, αφού τον μετέφερε με τη μορφή του ιερέα παπά Ξύδη, μέσα στον ιερό ναό του Αγίου Δημητρίου της Βαλύρας. Όντως, ο παππούς Λινάρδος απεβίωσε την ακριβή ημέρα που του ανακοίνωσε ο παπά Ξύδης -Χριστός στο ενύπνιο του, στις 20 Φεβρουαρίου ,1971.
Σε άλλες περιπτώσεις προβαλλόταν τη νύχτα στις οικίες των χωρικών, κρατώντας την ασημένια εικόνα της Θεοτόκου, αυτήν που εκείνος θύμιαζε και προσκυνούσε στην παλιά είσοδο του ναού , η οποία έχει αφαιρεθεί αδιάκριτα και αβίαστα από τη θέση της και είναι άγνωστο που πλέον βρίσκεται. Ομιλούσε πίσω από την εικόνα και βοηθούσε τους κατοίκους της φτώχειας και της προσμονής, σε δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια. Ανακοίνωσε σε όνειρο, σε ένα δεκάχρονο κορίτσι το 1968, ότι σε δεκαπέντε μέρες θα μάθουν ένα λυπηρό γεγονός, και όντως, έλαβαν επιστολή από τη Βοστόνη ότι πριν από δεκαπέντε μέρες αποδήμησε εις Κύριον μία αγία επίσης μορφή, η θεία Παναγιώτα, η οποία διέθεσε όλη της τη ζωή στην αγαθοεργία και προσφορά προς τον συνάνθρωπο ,στην Αμερική.
Οι πνευματικές ελλάμψεις του πατρός Δημητρίου ήταν τόσες πολλές, που αν ποτέ έσπαγε τη σιωπή του και ανακοίνωνε αυτά που έβλεπε, θα τον παρεξηγούσαν ως ψυχοπαθή οι αδαείς κάτοικοι του χωριού. Απλά δεν μιλούσε, αλλά με τις δεήσεις και τον λόγο του μορφοποιούσαν οι άκτιστες ενέργειες του Θεού τον χώρο γύρω του. Τρανό παράδειγμα είναι μία φωτογραφία, που τον έχει αποθανατίσει σε μία εθνική εορτή, την ώρα της δοξολογίας. Ενώ εκείνος βρισκόταν εμπρός σε ένα στολισμένο τραπέζι, τοποθετημένο δίπλα στο ηρώο, στο προαύλιο του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου ,και απέναντί του στέκονταν στρατιωτικοί και επίσημοι καλεσμένοι, ένα σπήλαιο άνοιξε μπροστά στα πόδια των στρατιωτικών και μία αναμμένη και στολισμένη λευκή λαμπάδα κινήθηκε στον χώρο, παράλληλα με δύο άσπρες νεφέλες, που παραπέμπουν σε παιδικές ψυχές, ή παιδιά που οι ψυχές τους έγιναν άγγελοι. Κανένας δεν μπόρεσε να δει το θαύμα, γιατί οι άνθρωποι είμαστε βυθισμένοι στην χονδροειδή ύλη. Ο πατήρ Δημήτριος αντιλαμβανόταν τα πάντα ,ευλογούσε τον Κύριο και Θεό του και ζούσε στον ουρανό, με μία βαριά άγκυρα που τον τραβούσε στη γη, που ήταν οι υποχρεώσεις του σε αυτή την πρόσκαιρη ζωή. Είναι πολύ δύσκολο να συνδιαλέγεται κάποιος σε κοσμικό επίπεδο, πάραυτα να παραμένει αλώβητος σε θείο. Ο αγώνας του παπά Ξύδη ήταν αδυσώπητος και άνισος, πάραυτα βγήκε τροπαιοφόρος και διπλοστεφανωμένος από αυτή τη ζωή. Διότι αν και δεν τον περιόρισε το επανωκαλλύμαυχο του μοναχισμού, με τον θεάρεστο βίο του ξεπέρασε κι αυτόν τον μοναχισμό. Περιορίστηκε με νηστεία, ταπείνωση και αυστηρότητα προς τον εαυτό του, “μελετώντας τας γραφάς” και συνδυάζοντας τη βαθιά του πίστη με έργα θεάρεστα σε θείο και ανθρώπινο επίπεδο. Οι θεολογικές του γνώσεις ήταν πολύ εμπεριστατωμένες και δείκνυαν άτομο με βαθιά κατανόηση των ψαλμών, των επιστολών του Αποστόλου Παύλου, του Ευαγγελίου , των Πράξεων των Αποστόλων, και των λειτουργικών βιβλίων της εκκλησίας, όπως γινόταν αντιληπτό μέσα από το Κήρυγμα της Κυριακής . Καθήλωνε το πλήθος των πιστών, που είχαν την τύχη και ευλογία να τον ακούσουν στον ιερό ναό του Αγίου Αθανασίου. Σήμερα, οι ιερείς όλο και πιο πολύ αποφεύγουν το κήρυγμα της Κυριακής, λες και είναι βαρετό και εμπόδιο. Τελειώνουν τυπικά τη θεία λειτουργία, για πολλούς και διάφορους λόγους. Ουδέποτε αυτό συνέβη στη Βαλύρα, ακόμη κι όταν ο παπά Ξύδης ήταν ασθενής , σε γεροντική ηλικία. Δεν μας άφησε ποτέ να αποχωρήσουμε χωρίς την ανάλυση του ευαγγελίου και τα ηθικά διδάγματα του θείου λόγου του.
Τον βασικό ψαλμό που γνώριζαν όλοι οι πιστοί, ήταν ο 50ος, τον οποίο είχαν ακούσει πολλές φορές και τον θυμόντουσαν. Ο συγκεκριμένος ψαλμός τους βοηθούσε να καθαρίσουν τον εαυτό τους σε ψυχικό επίπεδο με τον λόγο του Δαβίδ, “ραντιείς με υσσώπω και καθαρισθήσομαι” και σε σωματικό επίπεδο, αφού μάζευαν και καλλιεργούσαν τον ύσσωπο στις ραχούλες της Βαλύρας. Την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, στις Παρακλήσεις προς την Θεοτόκο ,άκουγαν και τον 142ο ψαλμό, αλλά δεν τον καταλάβαιναν. Γι αυτό, μετά από τη Μικρή Παράκληση στις 2 Αυγούστου το 1968, ο παπά Ξύδης δεν άφησε κανέναν να φύγει από την εκκλησία, προτού ακούσουν δυο λόγια για τον συγκεκριμένο ψαλμό.
Ο θεοσεβής και φιλόπονος πατήρ Δημήτριος , με απλά λόγια μετέδωσε και στην αγράμματη γριούλα τον λόγο του Δαβίδ, όπως αναγράφεται στον 142ο ψαλμό , και ευχαριστήθηκε η ψυχή της.
“Ακουσ,ε λέγει Κύριε την προσευχή και τη δέηση μου, μέσα από την δική σου αλήθεια, άκουσε με Κύριε, εσύ που είσαι δίκαιος και υποφέρεις όταν αδικούνται οι άνθρωποι. Θεέ μου , μη με κρίνεις ,γιατί είμαι άδικος και αμαρτωλός εμπρός στις ευεργεσίες και εντολές σου . Γιατί ο διάβολος με έριξε σε αμαρτίες , καμπούριασα από το βάρος των συμφορών και κάθομαι ξυπόλητος, με δάκρυα στα μάτια, όπως ο φευγάτος και διωγμένος άνθρωπος στα βουνά. Ο διάβολος με έριξε μέσα στο σκοτάδι της θλίψης και θόλωσε τον νου μου. Ολιγοψύχησα από τη πολλή θλίψη και μαζεύτηκε η καρδιά μου από τη στενοχώρια. Θυμήθηκα τους χρόνους εκείνους που οι πρόγονοί μας χαίρονταν κάτω από τη δική σου προστασία και το έλεος. Μελέτησα όλα τα θαυμάσια έργα σου Θεέ μου. Άνοιξα τα χέρια μου και δέομαι προς εσένα Πατέρα μου. Όπως η ξεραμένη γη που ζητάει τη βροχή , έτσι και η καμένη μου ψυχή από τους πειρασμούς και τα πάθη ,εκλιπαρεί για τη δική σου χάρη και βοήθεια. Άκουσε Κύριε γρήγορα τη προσευχή μου, γιατί αισθάνομαι ότι βγαίνει και με αφήνει νεκρό η ψυχή μου. Μη γυρίσεις το πρόσωπό σου από εμένα, γιατί θα γίνω όμοιος με τους νεκρούς που κατεβαίνουν στον λάκκο. Παρηγόρησε με Κύριε με την υπόσχεση του ελέους σου .Φανέρωσε μου την οδό της Σωτηρίας, και δίδαξε με για να κάνω το θέλημά σου. Γιατί μακάριος είναι εκείνος που όχι μόνο ξέρει, αλλά και κάνει το θέλημα του Θεού, όπως έλεγε ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος. Το αγαθό κι άγιο Πνεύμα Σου Κύριε να με οδηγήσει στον ίσιο δρόμο. Κράτησε με στη ζωή εσύ ο φιλάνθρωπος και ελεήμων. Με τη θεία σου δικαιοσύνη και την αλήθεια σου, το έλεός σου, εξολόθρευσε όλους τους εχθρούς του πνεύματος και της ψυχής μου. Κύριε, εμένα του δούλου σου, ελευθέρωσε τη ψυχή από τη θλίψη που προκαλούν τα πάθη και οι αμαρτίες μου, για να σε θεραπεύσω (μέσα μου που κατοικείς),γιατί σπουδάζω και φυλάσσω όλα τα δεσποτικά σου προστάγματα (Ν. Αγιορείτου, τομ. 3ος, ψαλ.142)”.
-Πώς παπά μου να σπουδάσω τα δεσποτικά προστάγματα, που είμαι γριά και αγράμματη;Ρώτησε μία γιαγιά.
-Με τη πίστη, προσευχή, τη νηστεία, τη ταπείνωση, την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, και τα θεάρεστα έργα της αγαθοεργίας, μπορείς να σπουδάσεις τα δεσποτικά προστάγματα, απάντησε ο παπά Ξύδης.
Ο παπά Ξύδης, ήταν το όξος της αυστηρότητας ,όσον αφορούσε εκείνους που ήθελαν να μεταλάβουν χωρίς νηστεία , συνευρισκόμενοι ελεύθερα. Κανένας δεν μπορούσε να υποκριθεί εμπρός του, γιατί είχε τον κατάλληλο τρόπο να εκμαιεύει όλες τις αμαρτίες κατά την εξομολόγηση και να καθοδηγεί ορθά προς τη σωτηρία. Έλεγε στον διάκονο να είναι προσεκτικός με τη γυναίκα του και καθαρός, να απέχει της συνευρέσεως, διαφορετικά να μην εισέρχεται στο άγιο θυσιαστήριο κατά την προετοιμασία της Θείας Κοινωνίας. Κάποτε ένας μαθητής Γυμνασίου είχε συνευρεθεί κατά το Σάββατο και ήταν εντός του θυσιαστηρίου τη Κυριακή. Ο Κύριος ειδοποίησε τον πατέρα Δημήτριο να τον βγάλει έξω από το ιερό . Ο μαθητής ,όταν έμαθε τον λόγο, μετά το πέρας της λειτουργίας, ,έκανε πολλές μετάνοιες , με καυτά δάκρυα στα μάτια και δεν επανέλαβε ξανά την ανίερη πράξη του, όταν ήθελε να παρευρίσκεται εντός του ιερού.
“Παπά Ξύδη”, ουσιαστικά, τον ονόμασαν όλοι οι τιμωρημένοι, που απείχαν της θείας κοινωνίας, μέχρι να ελέγξουν το πάθος τους, όπως μία χήρα, που είχε δεσμό με έναν παντρεμένο και διέφθειρε τα ήθη του χωριού , με τις προκλητικές πράξεις της.
“Αθώος χερσί και καθαρός τη καρδία” , των αρετών υφηγητής, αποδήμησε εις Κύριον ο παπά Ξύδης της Βαλύρας το 1973 ,και εγκαταστάθηκε η θεογενής ψυχή του στο θυσιαστήριο του ιερού ναού του Αγίου Δημητρίου . Με τους θείους οφθαλμούς του πρεσβεύει υπέρ ημών των αμαρτωλών και αδαών, και καθοδηγεί τα τέκνα του Χριστού , νουθετώντας στα ενύπνια μικρούς και τους μεγάλους στη Βαλύρα ,που γεννήθηκε και αγάπησε.
Η πορεία του ήταν φως που έλαμψε και όρισε τον δρόμο της σωτηρίας. Ως “σάλπιγξ θεόφθογγος”,
συνοδεύει τους αποθανόντας στην ύστερη κατοικία τους και παραλαμβάνει τις αγαθές ψυχές τους στον οίκο του Θεού, στον Άγιο Δημήτριο, ο οποίος φέγγει στη σκοτία των δύσκολων χρόνων που διανύουμε , ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, βουτηγμένοι στα πάθη και στις αμαρτίες του σύγχρονου κόσμου μας. Είθε η φωτεινή ψυχή του να φωτίζει τη πορεία μας.
Ο Θεός μαζί σας!
Ευθυμία Η. Κοντοπούλου
2/8/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου