ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ
Την εποχή του ΄50-60, ο αγώνας
γινόταν για ένα πιάτο φαΐ, για ένα τρύπιο παντελόνι ή φουστάνι, για ένα ζευγάρι παπούτσια, που είχαν βαρεθεί να πηγαινοέρχονται στον τσαγκάρη.
Για να βρεθούν όμως κι αυτά, ο αγώνας γινόταν κυρίως για τη δουλειά, για το μεροκάματο.
Τα τεφτέρια των τσαγκάρηδων, των ραφτάδων και πιο πολύ των μπακάληδων, έπαιρναν κάθε μέρα φωτιά.

«Βερεσέ
μισή οκά ζάχαρη, μισή ρύζι, ψωμί και … γράφτα!».Οι συνθήκες διαβίωσης
ήταν ανθρωποι και ζώα μαζί, και όταν έβρεχε τα κεραμίδια έμπαζαν από
παντού.
Οι
δρόμοι τότε ήταν χωμάτινοι, νερό από πηγάδια ή βρύσες , και το ηλεκτρικό ρεύμα, ήταν μόνο για το ένα τρίτο των
Ελλήνων!