Αφιερωμένο σε όλα τα μουλάρια που υπηρέτησαν στη Βαλύρα
Στη Βαλύρα, πριν τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και τρεις δεκαετίες μετά , οι νέοι του χωριού ονειρεύονταν αυτοκίνητα, οι μεγαλύτεροι όμως στηρίζονταν παραδοσιακά στα κάρα με τα άλογα , στα γαϊδούρια και στα εργατικά μουλάρια τους. Ιδίως για τη μεταφορά στο Μοναστήρι του Βουλκάνου στην Ιθώμη , όπου ο δρόμος δεν ήταν κατάλληλος για μηχανικά μέσα μεταφοράς και σε ορισμένα σημεία ήταν γεμάτος πέτρες και ψηλά χορτάρια, το μουλάρι ήταν η ιδανική λύση .Αυτό όμως που έχει ιδιαίτερο λαογραφικό ενδιαφέρον είναι το μουλάρι του Κώστα Σκαμπίλη , το οποίο γεννήθηκε λιγότερο από δέκα χρόνια ,πριν το 1940.
Ο Κώστας Σκαμπίλης ήταν ένας πράος, μετρίου αναστήματος γεωργός , πολύ συμπαθής σε όλους τους κατοίκους του χωριού ,γιατί ήταν έντιμος και εργατικός, παράλληλα όμως ήταν ο “υποτακτικός “ της δυναμικής γυναίκας του Μαρίας, που έκλεινε μέσα της δέκα στρατηγούς και πενήντα αφέντες, με τη σημαία σε έπαρση. Επειδή ο Κώστας δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει εύκολα οικονομικά ως οικογενειάρχης και άκουγε συχνά τα σχολιανά του, εκτός από τη καλλιέργεια των κτημάτων, την κατασκευή σαρωματίνων (σκούπες με αφάνες) εργαζόταν και ως μεταφορέας επισκεπτών στη Μονή του Βουλκάνου , με το προπολεμικό μουλάρι του , όπως και με εκείνα που απέκτησε σταδιακά μετά τον πόλεμο, μέχρι το σωτήριον έτος 1970.