-Κι
εγώ στην Ιατρική Αθηνών, Παναγία μου! Να φύγουμε από τη κλειστή κοινωνία του χωριού,να νοικιάσουμε ένα
φοιτητικό σπίτι μαζί και να περνάμε θαυμάσια, επιτέλους ,μακριά από την
επιτήρηση και τις παραξενιές των γονιών μας.
Εκείνες το ήθελαν πολύ και εργάζονταν σκληρά για δώδεκα ολόκληρα χρόνια,στο Δημοτικό Γυμνάσιο και Λύκειο, κάνοντας πολλές θυσίες για τη μελέτη των μαθημάτων τους, αλλά και ο Θεός δεν είχε καμία αντίρρηση. Γιατί, αν όντως είχε αντίρρηση ο Θεός, το ελάχιστο που θα μπορούσε να κάνει, είναι να μην θυμούνται τίποτα κατά την ώρα των Πανελληνίων διαγωνισμάτων και να μην γράψουν καλά. Επειδή όμως ο Κύριος είναι μακρόθυμος και αναγνωρίζει την προσπάθεια των μαθητών ,δεν τις εμπόδισε όσον αφορούσε την εκπλήρωση των ονείρων τους, και τις βοήθησε άμεσα ή έμμεσα, προκειμένου να ολοκληρωθούν επιτυχώς οι στόχοι τους. Άλλωστε , ο Θεός ευθυνόταν που εκείνες ήταν πολύ οξυδερκείς και αριστούχες.