«Η
αλήθεια είναι ότι σ’ αυτή τη γη ήρθαμε για να ευημερήσουμε και να
προκόψουμε όλοι, για να βιώσουμε τούτη την υπέρτατη ανθρώπινη εμπειρία
με καρδιά χαρούμενη κι ανάλαφρη, χωρίς να πασχίζουμε διαρκώς και να
τραβάμε τα μύρια όσα.
Ήρθαμε εδώ για να μαθαίνουμε ψυχαγωγούμενοι, για να μεγαλώνουμε χωρίς βάσανα και να δρέπουμε αυτά που επιθυμούμε υπό το φως της απόλυτης επίγνωσης ότι μπορούμε να έχουμε τα πάντα, αρκεί να μάθουμε πώς να ελέγχουμε τις ενέργειές μας… Δηλαδή… τα συναισθήματά μας».
Lynn Grabhorn,«Ξεκίνα! Η Ζωή σε Περιμένει!», εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 40
Εμείς οι Έλληνες γεννήσαμε την τραγωδία, η οποία είναι μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας. Και η εποχή μας κόλλησε σε μια «τραγωδία» δίχως τον ηδυσμένο λόγο, δίχως το πρέπον μέγεθος. Χωρίς την «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Από τον περίφημο ορισμό του Αριστοτέλη κρατήσαμε μόνο τη λέξη «τραγωδία», της οποίας παραλλάξαμε το νόημα.
Επικεντρωθήκαμε στην κορύφωση του σπαραγμού, όχι στην αρμονική ανάπτυξη και ολοκλήρωση του δράματος της ζωής μας – συλλογικής και ατομικής. Και στη λέξη «δράμα» παραχαράξαμε…τη σημασία. Και σ’ αυτήν βάλαμε ως κλειδοκράτορα τον θρήνο, όχι την δράση που ταυτίζεται με την πεμπτουσία της λέξεως «δράμα». Όλα είναι οδυρμός στην πατρίδα της χαράς.
Ήρθαμε εδώ για να μαθαίνουμε ψυχαγωγούμενοι, για να μεγαλώνουμε χωρίς βάσανα και να δρέπουμε αυτά που επιθυμούμε υπό το φως της απόλυτης επίγνωσης ότι μπορούμε να έχουμε τα πάντα, αρκεί να μάθουμε πώς να ελέγχουμε τις ενέργειές μας… Δηλαδή… τα συναισθήματά μας».
Lynn Grabhorn,«Ξεκίνα! Η Ζωή σε Περιμένει!», εκδόσεις Διόπτρα, σελ. 40
Εμείς οι Έλληνες γεννήσαμε την τραγωδία, η οποία είναι μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας. Και η εποχή μας κόλλησε σε μια «τραγωδία» δίχως τον ηδυσμένο λόγο, δίχως το πρέπον μέγεθος. Χωρίς την «των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Από τον περίφημο ορισμό του Αριστοτέλη κρατήσαμε μόνο τη λέξη «τραγωδία», της οποίας παραλλάξαμε το νόημα.
Επικεντρωθήκαμε στην κορύφωση του σπαραγμού, όχι στην αρμονική ανάπτυξη και ολοκλήρωση του δράματος της ζωής μας – συλλογικής και ατομικής. Και στη λέξη «δράμα» παραχαράξαμε…τη σημασία. Και σ’ αυτήν βάλαμε ως κλειδοκράτορα τον θρήνο, όχι την δράση που ταυτίζεται με την πεμπτουσία της λέξεως «δράμα». Όλα είναι οδυρμός στην πατρίδα της χαράς.
Όλα τα ύδατα είναι δακρυσμένα στον τόπο που λάτρεψε τον Διόνυσο και τον υπομειδιούντα Απόλλωνα. Είναι η Άλωση της Πόλης; Είναι το τραύμα της Σμύρνης;
Είναι η πίκρα της χαμένης αυτοκρατορίας που κάποιοι μας έπεισαν πως
δεν ξανάρχεται; Είναι η πένθιμη νοσταλγία της πνευματικής μονοκρατορίας
που απωλέσαμε επειδή την προδώσαμε εκλέγοντας τους ανελλήνιστους, τους
υφέλληνες, τους ελληνόφωνους; Είναι οι χιλιετίες που βαραίνουν στην πλάτη μας και δεν μπορούμε πια να τις σηκώσουμε τόσο εύκολα;
Είναι ο αποτρόπαιος εγκλεισμός στον οθωμανικό τάφο των Σουλεϊμάν και
των Μουράτ; Μπορεί και να είναι όλα αυτά μαζί, αλλά και πάλι
αδικαιολόγητοι είμαστε. Μπορούμε να ευτυχήσουμε και επιμένουμε να μην το
βλέπουμε.
Έφοδος στον ουρανό
Το απόσπασμα από το βιβλίο που παρατέθηκε προηγουμένως, σε όλους όσοι έχουν τσαλαβουτήσει –έστω μέχρι τα γόνατα- στην ελληνική γραμματεία μπορεί να φαίνεται σαν τα… κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ.
Φτηνό, γρήγορο φαγητό με ωραία γεύση και άδηλη προέλευση. Περίεργο μείγμα που καταπίνουν οι πολλοί χωρίς να ρωτούν πολλά-πολλά. Κάτι αντίστοιχο σε ίχνη Επίκουρου που αναδεύτηκαν (στο μπλέντερ της αμερικανικής πρακτικής σκέψης) μαζί με ολίγο από Πλάτωνα και με επικάλυψη από τρίμματα Πυθαγόρα. Δεν αποκλείεται, για να σωθούμε άπαντες από την υποχρεωτική δυστυχία που ντελαλίζουν οι υπάρχοντες άρχοντες, να χρειαστεί να δούμε τους αρχαίους με αμερικάνικα γυαλιά.
Αφού δεν καταφέραμε να ξεστραβωθούμε ιδίοις αναλώμασι, μόνο μια υπερδύναμη μπορεί να μας ξεκουνήσει από το τέλμα. Ακόμα και μέσω ενός ευπώλητου –και σε πολλά σοφού, μην το γελάτε- βιβλίου «αυτοβελτίωσης». Αυτό το πόνημα, της κ. Γκράμπχορν δεν είναι και τόσο τυχαίο, όσο μπορεί να δείχνει με την πρώτη ματιά. Διαβάζοντάς το συνειδητοποιείς ότι δεν γεννήθηκες για να είσαι δυστυχισμένος. Ότι η ευτυχία δεν είναι μια παραχώρηση όπως η πενθήμερη «άδεια» στους δεσμώτες τούτης της γης. Είναι αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και το οποίο ΜΠΟΡΟΥΜΕ να βιώνουμε. Αυτός είναι ο προορισμός μας στη γη, όχι η ήπια ή η έντονη δυστυχία που συνοδεύει τις μάζες από το λίκνο μέχρι τον τάφο.
Έφοδος στον ουρανό
Το απόσπασμα από το βιβλίο που παρατέθηκε προηγουμένως, σε όλους όσοι έχουν τσαλαβουτήσει –έστω μέχρι τα γόνατα- στην ελληνική γραμματεία μπορεί να φαίνεται σαν τα… κεφτεδάκια του ΙΚΕΑ.
Φτηνό, γρήγορο φαγητό με ωραία γεύση και άδηλη προέλευση. Περίεργο μείγμα που καταπίνουν οι πολλοί χωρίς να ρωτούν πολλά-πολλά. Κάτι αντίστοιχο σε ίχνη Επίκουρου που αναδεύτηκαν (στο μπλέντερ της αμερικανικής πρακτικής σκέψης) μαζί με ολίγο από Πλάτωνα και με επικάλυψη από τρίμματα Πυθαγόρα. Δεν αποκλείεται, για να σωθούμε άπαντες από την υποχρεωτική δυστυχία που ντελαλίζουν οι υπάρχοντες άρχοντες, να χρειαστεί να δούμε τους αρχαίους με αμερικάνικα γυαλιά.
Αφού δεν καταφέραμε να ξεστραβωθούμε ιδίοις αναλώμασι, μόνο μια υπερδύναμη μπορεί να μας ξεκουνήσει από το τέλμα. Ακόμα και μέσω ενός ευπώλητου –και σε πολλά σοφού, μην το γελάτε- βιβλίου «αυτοβελτίωσης». Αυτό το πόνημα, της κ. Γκράμπχορν δεν είναι και τόσο τυχαίο, όσο μπορεί να δείχνει με την πρώτη ματιά. Διαβάζοντάς το συνειδητοποιείς ότι δεν γεννήθηκες για να είσαι δυστυχισμένος. Ότι η ευτυχία δεν είναι μια παραχώρηση όπως η πενθήμερη «άδεια» στους δεσμώτες τούτης της γης. Είναι αυτό για το οποίο γεννηθήκαμε και το οποίο ΜΠΟΡΟΥΜΕ να βιώνουμε. Αυτός είναι ο προορισμός μας στη γη, όχι η ήπια ή η έντονη δυστυχία που συνοδεύει τις μάζες από το λίκνο μέχρι τον τάφο.
Οι ηγέτες δεν επιτρέπεται να ομιλούν, να σκέφτονται, να νιώθουν και να δρουν ως διαχειριστές της κατήφειας ως συνθέτες των πένθιμων εμβατηρίων κοινωνιών που οδεύουν στα κοιμητήρια της Ιστορίας. Το συνηθίσαμε αυτό και έχουμε την ιερή υποχρέωση στους εαυτούς μας και προς όλους όσοι είναι οι αγαπημένοι μας να απαλλαγούμε από το έθος της συμφιλίωσης με την απώλεια του οράματος. Σ’ εμάς τους επιγόνους του Αλεξάνδρου τίποτα λιγότερο από την «έφοδο στον ουρανό» δεν μας πρέπει.
Η μεγαλύτερη νίκη του μισελληνισμού είναι πως μας έχει πείσει ότι δεν μπορούμε να πολεμήσουμε για ό,τι είναι δικό μας. Ο απόλυτος θρίαμβός τους συνοψίζεται στην αγωνία με την οποία παρακολουθούμε τα παρανοϊκά ψελλίσματα γκρίζων οντοτήτων που πολλαπλασιάζουν τη λύπη και το θανατικό στη Δήλο της ανθρωπότητας.
Μα, σκεφτείτε το για λίγο σοβαρά: δίπλα στη λέξη «Ελληνισμός» μπορούν να χωρέσουν ονοματεπώνυμα τύπου Άγκελα Μέρκελ, Όλι Ρεν και Γκίντο Βεστερβέλε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου