ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.
1. Μάχη Δραμπάλας (5-7 Ιουνίου 1825) - Μάχη Τρικόρφων (23-24 Ιουνίου 1825) - Θάνατος Δημητρίου Παπατσώνη (24 Ιουνίου 1825)***
Το φθινόπωρο του 1824 η εμφύλια διαμάχη συνεχιζόταν αμείωτη. Τον Οκτώβριο του 1824 ο Παπαφλέσσας ως μέλος της κυβέρνησης Κουντουριώτη (υπουργός Εσωτερικών), ηγείται ισχυρού στρατιωτικού σώματος από Ρουμελιώτες, Θεσσαλούς, Μακεδόνες και άλλους μισθοφόρους και πραγματοποιεί κάθοδο στη Μεσσηνία εναντίον της επαρχίας Αρκαδιάς (Τριφυλίας) η οποία ελεγχόμενη από τον Μητροπέτροβα, Γκρίντζαλη και άλλους αντικυβερνητικούς, αρνιόταν να πληρώσει φόρους στην κυβέρνηση Κουντουριώτη. Αρχικά ο Παπαφλέσσας και οι υπ`αυτόν κυβερνητικοί νίκησαν τα στρατεύματα του Ιωάννη Γκρίτζαλη και των Ντρέδων σε μάχη στην περιοχή του Μελιγαλά και της Οιχαλίας (Λάκους) και εισήλθαν στην Κυπαρισσία. Αναγκάστηκαν όμως να εγκαταλείψουν τη Μεσσηνία όταν ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο Πάνος Κολοκοτρώνης και ο Δημήτριος Παπατσώνης κινήθηκαν με τα δικά τους στρατεύματα εναντίον τους στις 22 Οκτωβρίου 1824
. Σε αναφοράπροβούλευμα του Εκτελεστικού προς το Βουλευτικό στις 12 Νοεμβρίου 1824, αναφέρεται η αποτυχία της εκστρατείας του Παπαφλέσσα σε Λεοντάρι και Αρκαδιά και αναφέρεται πώς οι «αντιφρονούντες» Κανέλλος Δεληγιάννης και Δημήτριος Παπατσώνης τον εμπόδισαν να κυριαρχήσει στη Μεσσηνία. 118 Επιστρέφοντας ο Πάνος Κολοκοτρώνης από την Μεσσηνία-Αρκαδιά στην Τρίπολη, δολοφονείται από κυβερνητικό στρατιωτικό σώμα Ρουμελιωτών οπλαρχηγών λίγο έξω από το χωριό Σιλίμνα κοντά στην Τρίπολη. Τους δολοφόνους του Πάνου Κολοκοτρώνη καταδίωξε ο Κανέλλος Δεληγιάννης μαζί με τον Ιωάννη Παπατσώνη από την Τρίπολη έως την Αργολίδα όπου και διασκορπίστηκαν. Ο πατέρας του Πάνου Κολοκοτρώνη, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απογοητευμένος από την τροπή που είχε πάρει η εμφύλια σύγκρουση και τη δολοφονία του πρωτότοκου γιού του άρχισε να αναζητά έναν συμβιβασμό με την κυβέρνηση Κουντουριώτη.119 Τελικά ο Θ. Κολοκοτρώνης αποφάσισε να μεταβεί στο Ναύπλιο και ετέθη οικειοθελώς στη διάθεση της κυβέρνησης Κουντουριώτη. Το ίδιο έπραξαν και οι Δεληγιάννηδες και τους ακολούθησαν ο Δημήτριος Παπατσώνης, ο Μητροπέτροβας,ο Ιωάννης Γκρίτζαλης, ο Σισίνης, ο Ιωάννης Νοταράς και άλλοι αντικυβερνητικοί Πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί και πολιτικοί. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη στο Ναύπλιο, τους αφόπλισε και τους περιόρισε σε ένα οίκημα μη επιτρέποντας τους την επικοινωνία με τους οικείους τους ή τους γνωστούς τους. Οι έγκλειστοι οπλαρχηγοί Χρύσανθος Σισίνης, Α. Κατσαρός, Δ. Αναστασόπουλος, Δ. Παπατσώνης, Μητροπέτροβας και Ι. Γκρίτζαλης διαμαρτυρήθηκαν με αναφορά τους στο Βουλευτικό.120 Η κυβέρνηση Κουντουριώτη θέλοντας να «τιμωρήσει»τους αντικυβερνητικούς Πελοποννήσιους πολιτικούς και στρατιωτικούς αντιπάλους της, αλλά κυρίως να απαλλαγεί από την ισχυρή αντιπολίτευση στον τρόπο οργάνωσης του αγώνα και στη διαχείριση του αγγλικού δανείου, συνέλαβε τους παραδοθέντες οπλαρχηγούς και τους εκτόπισε-φυλάκισε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Μάλιστα η πρόταση των περισσότερων να δραπετεύσουν κατά τη μεταφορά τους με το καΐκι στην Ύδρα, την απέρριψε ο Αναγνώστης Δεληγιάννης και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προβλέποντας ότι γρήγορα η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να τους ελευθερώσει. Έτσι από τις 6 Φεβρουαρίου 1825 θα βρεθούν απομονωμένοιφυλακισμένοι στην Ύδρα έως το τέλος Μαΐου 1825.
4.9. Ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο (Φεβρ. 1825) - Απελευθέρωση οπλαρχηγών (Μάϊ.1825).
Λίγες μέρες μετά τον εγκλεισμό των Πελοποννήσιων οπλαρχηγών και προεστών στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα, ο Ιμπραήμ πασάς αποβίβαζε στη Μεθώνη τα πρώτα στρατεύματά του (12 Φεβρουαρίου 1825). Μετά την άφιξη όλου του στόλου και την οργάνωση του στρατού του στη Μεθώνη, κινήθηκε προς το Νιόκαστρο της Πύλου το οποίο άρχισε να πολιορκεί συστηματικά από τις 15 Μαρτίου. Το Νιόκαστρο υπερασπιζόταν ελληνική στρατιωτική δύναμη υπό τον Γεώργιο Γιατράκο και Ιωάννη Μαυρομιχάλη. Εκεί προσήλθαν αυτοβούλως ο Ιωάννης Παπατσώνης και ο Γαρδικιώτης Γρίβας με λίγους στρατιώτες και ενίσχυσαν την άμυνά του, ενώ τα αδέλφια τους Δημήτριος Παπατσώνης και Θεόδωρος Γρίβας ήταν φυλακισμένοι στην Ύδρα. Οι Έλληνες που υπερασπίζονταν το κάστρο του Παλαιού Ναβαρίνου και το νησί της Σφακτηρίας προσπάθησαν να εμποδίσουν την απόβαση του αιγυπτιακού στρατού σε αυτά, αλλά παρά τη γενναία τους αντίσταση έπαθαν μεγάλη ήττα στις 26 Απριλίου με παραπάνω από 300 νεκρούς ανάμεσα στους οποίους ο Αναγνωσταράς, ο Τσαμαδός και ο Ιταλός φιλέλληνας Σανταρόζα. Χωρίς ουσιαστική φρουρά το κάστρο του Παλαιοναβαρίνου παραδόθηκε στις 30 Απριλίου 1825 και οι Έλληνες υπερασπιστές του Νιόκαστρου με αρχηγούς τους Γιάννη Μακρυγιάννη, Γεώργιο Μαυρομιχάλη και Παναγιώτη Γιατράκο μη έχοντας βοήθεια από πουθενά αναγκάζονται να το παραδώσουν στον Ιμπραήμ με συμφωνία, στις 11 Μαΐου 1825. Μαθαίνοντας τα άσχημα νέα οι φυλακισμένοι οπλαρχηγοί στην Ύδρα στις 15 Μαΐου 1825, απευθύνονται με αναφορές τους στο Βουλευτικό και στην κυβέρνηση και ζητούν να αποφυλακιστούν «…για να εξέλθωσιν και να τρέξωσιν εναντίον του εχθρού εις την παρούσαν κρίσιμον περίστασιν.... όπου ο κίνδυνος της Πατρίδος…» 122 Στις αρχές Μαΐου ο υπουργός εσωτερικών της κυβέρνησης Κουντουριώτη και αντίπαλος των φυλακισμένων οπλαρχηγών, Γρηγόριος Παπαφλέσσας αναλαμβάνει εκστρατεία στην Πελοπόννησο κατά του Ιμπραήμ. Απομονωμένος όμως από τους οπλαρχηγούς της κυβέρνησης και τους εχθρούς του Πελοποννήσιους οπλαρχηγούς, συνειδητοποιεί τον κίνδυνο και ζητά την απελευθέρωση των φυλακισμένων οπλαρχηγών από την Ύδρα. Στις 20 Μαΐου 1825, με ελάχιστους πολεμιστές χωρίς καμμιά βοήθεια, πολεμά στο Μανιάκι μέχρι θανάτου θυσιαζόμενος, προσπαθώντας να ανακόψει την ορμή του Ιμπραήμ και να αφυπνίσει τους διχασμένους Έλληνες. Δύο μέρες γρηγορότερα κάτω από την πίεση των γεγονότων, τη λαϊκή οργή και την ανικανότητά της, η κυβέρνηση Κουντουριώτη χορηγεί αμνηστία, απελευθερώνει τους φυλακισμένους οπλαρχηγούς από την Ύδρα και αναθέτει στον Κολοκοτρώνη και τον Πετρόμπεη τη στρατολογία και αντιμετώπιση του Ιμπραήμ.123
4.10. Μάχη Δραμπάλας (5-7 Ιουνίου 1825) - Μάχη Τρικόρφων (23-24 Ιουνίου 1825) - Θάνατος Δημητρίου Παπατσώνη (24 Ιουνίου 1825).
Μετά την απελευθέρωσή τους από την Ύδρα, οι αποφυλακισμένοι οπλαρχηγοί αναχώρησαν για να κάνουν στρατολογία στις επαρχίες τους. Στις 28-29 Μαΐου άρχισαν να συγκεντρώνονται περίπου 8.000 Έλληνες πολεμιστές στο Δερβένι του Λεονταρίου. Ο Κολοκοτρώνης πίστευε πώς μετά την επιδρομή του Ιμπραήμ και την πυρπόληση του Νησιού και της Καλαμάτας ο στρατός του Αιγύπτιου πασά θα κινηθεί προς την Αρκαδία μέσω της φυσικής οδού στο Δερβένι. Στις 4 Ιουνίου ο αιγυπτιακός στρατός είχε φτάσει στο Μελιγαλά. Ο Ιμπραήμ μαθαίνει για το ισχυρό ελληνικό στράτευμα και την οχυρή θέση που έχει καταλάβει στο Δερβένι και αλλάζει πορεία. Καθοδηγούμενος από παλιούς ντόπιους Τούρκους που είχε στο στράτευμά του επιχειρεί μέσω Αγρίλου και Πολιανής να διαβεί τη δύσκολη ορεινή διάβαση της Σιρόκας για να φτάσει στο Λεοντάρι. Η διάβαση ήταν αφύλακτη από τους Έλληνες και πάρα τις ενέργειες του Δημητρίου Παπατσώνη που ζητούσε έγκαιρα στρατεύματα για τη φύλαξή της, η ομπροσθοφυλακή των Αιγυπτίων κατόρθωσε να φτάσει στην Πολιανή στις 5 Ιουνίου 1825. Με ταχύτατες ενέργειες οι Έλληνες οχυρώθηκαν στην περιοχή της Δραμπάλας έξω από το χωριό Άκοβος. Εκεί παρατάχθηκαν περίπου 3.000 Έλληνες με τους Γεωργάκη Γιατράκο, Κανέλλο Δεληγιάννη, Γενναίο Κολοκοτρώνη, Δημήτριο και Ιωάννη Παπατσώνη και Δημήτριο Κολιόπουλο (Πλαπούτα). Όλη την ημέρα και νύχτα της 6ης και 7ης Ιουνίου το αιγυπτιακό πεζικό με την υποστήριξη ορεινών κανονιών έκανε επιθέσεις οι οποίες ήταν άκαρπες, καθώς οι αμυνόμενοι Έλληνες καλά οχυρωμένοι σε ταμπούρια, τις απέκρουαν. Οι Αιγύπτιοι εμπόδισαν τα άλλα ελληνικά στρατεύματα να πλησιάσουν και να ενισχύσουν τους οχυρωμένους στην Δραμπάλα. Έτσι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πού βρισκόταν στα χωριά Γιανναίοι και Καμάρα, δεν μπορούσε να πλησιάσει. Ο Πλαπούτας που επιχείρησε να βοηθήσει τους οχυρωμένους Έλληνες στην Δραμπάλα αποκρούστηκε και υποχώρησε. Μη έχοντας βοήθεια από αλλού και χωρίς νερό και τροφές, τη νύχτα της 7ης προς 8η Ιουνίου 1825 οι οχυρωμένοι αποσύρθηκαν και διέφυγαν με δυσκολία μέσα από δύσβατα μέρη προς τα χωριά Τουρκολέκα και Ίσαρη. Η μάχη της Δραμπάλας διήρκεσε ακατάπαυστα δύο ολόκληρες μέρες και τρεις νύχτες. Την κυριότερη πίεση δέχτηκαν οι άντρες του Γενναίου Κολοκοτρώνη, Κανέλλου Δεληγιάννη και Δημητρίου Παπατσώνη. Έπεσαν περίπου 700 επιτιθέμενοι Αιγύπτιοι έναντι 110 νεκρών και τραυματιών Ελλήνων. Όμως ο Ιμπραήμ είχε καταφέρει να εκπορθήσει την τοποθεσία-κλειδί της Δραμπάλας που οδηγούσε στο εσωτερικό της Πελοποννήσου. Ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας κατέφυγαν στο Χρυσοβίτσι ενώ ο Δεληγιάννης καί οι Παπατσωναίοι διάβηκαν τη Δημητσάνα και έφτασαν στα Λαγκάδια. Ο Ιμπραήμ ανενόχλητος πλέον, έφτασε στην Τρίπολη που τη βρήκε εγκαταλειμμένη από τους κατοίκους της, στις 11 Ιουνίου 1825.124 Οι Έλληνες με το Μακρυγιάννη και το Μεταξά φρόντισαν για την άμυνα και την οργάνωση αντίστασης στην περιοχή των Μύλων της Αργολίδας, στην οποία προσήλθαν και άλλοι οπλαρχηγοί, όπως ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, ο Χατζηστεφανής και ο Χατζηγιώργης με επικεφαλής το Δημήτριο Υψηλάντη. Στις 13 Ιουνίου 1825 οι υπερασπιστές των Μύλων οχυρώθηκαν σε πρόχειρα ταμπούρια και αντιστάθηκαν γενναία στις διαδοχικές επιθέσεις των ανδρών του Ιμπραήμ. Πολεμώντας οργανωμένα και με πάθος, κατάφεραν να σταματήσουν τον εχθρικό στρατό και ενισχυόμενοι από στρατεύματα από το Ναύπλιο υποχρέωσαν τον Ιμπραήμ στην πρώτη του ήττα και οπισθοχώρηση προς την Αρκαδία.125 Μετά την επιστροφή του στην Τρίπολη ο Ιμπραήμ ξεκούρασε τα στρατεύματά του στην πόλη και περίμενε ενισχύσεις από τη Μεθώνη και το Νιόκαστρο. Πέριξ της Τρίπολης άρχισαν να οργανώνονται από τον Κολοκοτρώνη ελληνικά στρατόπεδα. Ήδη όσο ο Ιμπραήμ βρισκόταν τους Μύλους, ο Κανέλλος Δεληγιάννης και ο Δημήτριος Παπατσώνης προσπάθησαν να επιτεθούν αιφνιδιαστικά στην Τρίπολη και να απασχολήσουν το στρατό που είχε αφήσει εκεί ο Ιμπραήμ, αλλά απέτυχαν. Έτσι μετά την επιστροφή του Κολοκοτρώνη από τον Αχλαδόκαμπο και το Παρθένι όπου δεν μπόρεσε να επιχειρήσει μάχη με τον επιστρέφοντα στην Τρίπολη Ιμπραήμ, άρχισαν να συρρέουν πέριξ της Τρίπολης ελληνικά στρατεύματα. Ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο Ιωάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης, ο Δημήτριος και Ιωάννης Παπατσώνης με γύρω στις 3.000 Καρυτινούς και Μεσσήνιους πολεμιστές κατέλαβαν τα ταμπούρια των Τρικόρφων. Ο Κολοκοτρώνης έχοντας πληροφορίες ότι Τρίπολης, αποφασίζει να προκαλέσει την έξοδο των στρατευμάτων του Ιμπραήμ από την Τρίπολη και να πολεμήσει εναντίον τους. Στέλνει τον Κανέλλο Δεληγιάννη, τον Γενναίο Κολοκοτρώνη και τον Δημήτριο Παπατσώνη να οχυρωθούν στα ταμπούρια των Τρικόρφων και ειδοποιεί τον Πλαπούτα να σπεύσει σε βοήθεια. Το ίδιο και για το στράτευμα του Υψηλάντη από τα Βέρβενα. Τη νύχτα της 23ης προς 24η Ιουνίου 1825 ο Ιμπραήμ αντιλαμβανόμενος ότι οι Έλληνες θα οχυρωθούν στα ταμπούρια στα Τρίκορφα, ενεργεί ταχύτατα και στέλνει δύναμη 3.000 πεζών και 1.000 ακροβολιστών για να προλάβει την οχύρωση των Ελλήνων. Στα περισσότερα ταμπούρια τα ξημερώματα της 24ης Ιουνίου προλαβαίνουν και οχυρώνονται οι Γενναίος Κολοκοτρώνης, Δημήτριος και Ιωάννης Παπατσώνης και Κανέλλος Δεληγιάννης, ενώ σε άλλα λίγο πιο πίσω ο Ιωάννης Νοταράς και οι Πετμεζαίοι χωρίς όμως να μπορούν να βοηθήσουν ουσιαστικά. Την κύρια δύναμη των επιτιθέμενων δέχονται από τα ξημερώματα της 24ης Ιουνίου τα στρατεύματα του Γενναίου Κολοκοτρώνη και Δημητρίου και Ιωάννη Παπατσώνη ενώ από την Επάνω Χρέπα τα στρατεύματα του Ανδρέα Λόντου και Ανδρέα Ζαΐμη δεν είχαν ακόμη συγκεντρωθεί για να έρθουν για βοήθεια. Ο Ιμπραήμ αντιλαμβάνεται ότι παρά τη μικρή σχετικά δύναμη των Ελλήνων στα ταμπούρια δεν μπορεί να τους διασπάσει με επιθέσεις πεζικού και αρχίζει στις 8:00 το πρωί να τους κανονιοβολεί με το πυροβολικό του. Γύρω στις 11:00 πλησιάζουν στα Τρίκορφα τα στρατεύματα από το Βαλτέτσι με το Δημ. Πλαπούτα αλλά απωθούνται γρήγορα από το ιππικό των Αιγυπτίων, διαλύονται και αποχωρούν χωρίς να βοηθήσουν τους οχυρωμένους στρατιώτες του Γενναίου και του Παπατσώνη. Σε βοήθεια πλησιάζουν από τα γειτονικά ταμπούρια οι στρατιώτες του Νοταρά αλλά απωθήθηκαν και αυτοί γρήγορα από το ιππικό των Τούρκων. Έτσι φτάνοντας ενισχύσεις στο πεζικό των Τούρκων οι επιθέσεις έγιναν πιο πυκνές και οι πολεμιστές στα ταμπούρια άρχισαν πολεμώντας σώμα με σώμα να υποχωρούν. Ο Δημήτριος Παπατσώνης την ώρα που μοίραζε πολεμοφόδια στους πολεμιστές του πληγώθηκε και εγκλωβίστηκε μαζί με τους στενούς συμπολεμιστές του. Την ώρα της γενικής εφόδου των Τούρκων στο ταμπούρι του, σκοτώθηκε μαζί με τέσσερις άλλους συμπολεμιστές του που προσπάθησαν να τον απεγκλωβίσουν και να τον πάρουν μαζί τους υποχωρώντας. Όμως οι Τούρκοι τους έφτασαν και τους σκότωσαν όλους. Δίνοντας μάχη σώμα με σώμα και με μεγάλες απώλειες ελάχιστοι διασώθηκαν. Μεταξύ αυτών ο Ιωάννης Παπατσώνης και ο Γενναίος Κολοκοτρώνης μόλις που διασώθηκαν την τελευταία στιγμή υποβασταζόμενοι από τους συμπολεμιστές τους. Το πτώμα του Δημ. Παπατσώνη έμεινε στα ταμπούρια και ούτε ο αδελφός του ή άλλοι συμπολεμιστές του μπόρεσαν να πάρουν τα όπλα του. Ντουφέκι, πιστόλες, παλάσκες, σπαθί, όλα ασημόχρυσα όπως και τα ενδύματα του και αρκετές λίρες στο κεμέρι του έγιναν λάφυρα των εχθρών, όπως αναφέρει ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο οποίος δεν μπόρεσε να πλησιάσει στο ταμπούρι του κουνιάδου του και να τον βοηθήσει καθώς αναγκάστηκε να υποχωρήσει για να διασωθεί. Στο τέλος της ημέρας γύρω στις 6:00 το απόγευμα η μάχη είχε πια τελειώσει με περισσότερους από 700 Έλληνες νεκρούς, κυρίως από τα στρατεύματα του Δημητρίου Παπατσώνη και του Γενναίου Κολοκοτρώνη. Μαζί με τον Δημήτριο Παπατσώνη σκοτώθηκαν οι Μεσσήνιοι καπετάνιοι του Αναγνώστης Παπασταθόπουλος από τη Μικρομάνη, Κώστας Μπούρας από τους Κωνσταντίνους, ο καλόγερος Ρουμελιώτης, ο Παναγιώτης Σπύρου Αγιουτάντης και ο Φερμάνης, γιός του Θεοδόση από το Σολάκι, οι οποίοι προσπάθησαν να διασώσουν τον Δημήτριο Παπατσώνη και σκοτώθηκαν μαζί του με 150 συνολικά στρατιώτες από την επαρχία Εμπλακίων. Από όλα τα στρατιωτικά σώματα εκείνη την ημέρα σκοτώθηκαν γύρω στους 700 Έλληνες ενώ γύρω στους 400 πληγώθηκαν. Οι απώλειες των Τούρκων ήταν πάνω από 1.000 νεκροί και 300 πληγωμένοι όπως αργότερα έγινε γνωστό από αιχμαλώτους Έλληνες που δραπέτευσαν από την Τρίπολη. Η ήττα των Ελλήνων ήταν καθοριστική. Τα ελληνικά στρατεύματα αποδιοργανώθηκαν, διαλύθηκαν και ουδέποτε επανασυγκροτήθηκαν σε ισχυρό μέγεθος. Τα αίτια της αποτυχίας ήταν η ανώτερη τακτική των Αιγυπτίων, η αδυναμία των Ελλήνων να νικήσουν κατά παράταξη μάχης με σύστημα άτακτου πολέμου απέναντι στον τακτικά οργανωμένο στρατό του Ιμπραήμ, η ασυμφωνία των αρχηγών σχετικά με την εφαρμογή του σχεδίου του Κολοκοτρώνη, η αδράνεια και ολιγωρία μερικών άλλων και γενικά η έλλειψη συντονισμού και οργάνωσης έφερε την βαριά και καθοριστικής σημασίας ήττα στα Τρίκορφα.
***ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΗΣ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗΣ TOY ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΑΡΓΥΡΟΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ (Α.Μ.:1012201903003)
Θέμα: «Οικογένεια Παπατσώνη: Δημήτριος Α. Παπατσώνης (1798-1825)- Παναγιώτης Α. Παπατσώνης (1800-1888)- Ιωάννης Α. Παπατσώνης (1802-1871)
2. ΒΑΛΥΡΑΙΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΣΕ ΔΡΑΜΠΑΛΑ ΤΡΙΚΟΡΦΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου