Το Σερνικοβότανο της Βαλύρας και η Θεία Οικονομία

  Στον θείο Αποστόλη, τον γεωπόνο, που δεν απέκλινε από τα σχέδια του Θεού

     Οι άνθρωποι ,από αρχαιοτάτων χρόνων, ανάλογα με τις αντιλήψεις και ανάγκες τους, παρακαλούσαν τον Θεό, όπως τον αντιλαμβάνονταν, ανά ιστορική περίοδο, να τους χαρίσει τέκνα. Ιδιαιτέρως ,ζητούσαν  γιούς ,προκειμένου να  τύχει    διαιώνισης το γένος τους . Όταν  έχαναν την πίστη τους και ο κακός λογισμός τους έλεγε ότι ο Θεός δεν τους  ακούει, κατέφευγαν σε άλλες μεθόδους,  ήπιες έως πολύ  κακές, αλλά και στα βότανα , σε  παραϊατρικές προσεγγίσεις. Ήθελαν να αυξήσουν τις πιθανότητες επιτυχίας του στόχου τους, όσον αφορούσε την τεκνοποίηση και τον οικογενειακό τους προγραμματισμό,αλλά και τη διασφάλιση της συνέχειας της αγάπης και πίστης από τον σύντροφό τους, ιδίως οι γυναίκες. Για παράδειγμα, η  Ραχήλ, η δεύτερη και αγαπημένη  σύζυγος του Ιακώβ, (Γεν.30.1-22)  που ήταν στείρα, ζήτησε από την αδελφή της Λεία, την πρώτη γυναίκα του  ίδιου άντρα, τους μανδραγόρες του γιου της Ρουβάν, αλλά τελικά ο Θεός αποφάσισε, πότε ήταν η κατάλληλη περίοδος, με βάση τη  ταπείνωση τής Ραχήλ και του Ιακώβ, για να αποσύρει την αισχύνη από πάνω της και να καρποφορήσει.

Η Κουκουβάγια της Βαλύρας και ο Αι Γιώργης Καβαλάρης

  Αφιερωμένο σε όλες τις κουκουβάγιες της Βαλύρας, που υπηρέτησαν  ανιδιοτελώς, το θείο σχέδιο

        Η γιαγιά μου Κωνσταντίνα, μου  είχε διηγηθεί , κατά τη παιδική μου ηλικία ,  μία ιστορία,  που είχε ακούσει  από τη δική της  γιαγιά . Αφορούσε τη καλλιέργεια της ψυχής και τη προετοιμασία για τον θάνατο, μέσα από μία  διαισθητική προσέγγιση , βασισμένη τόσο στη βαθιά πίστη των ανθρώπων  για τον Θεό, αλλά και στις τοπικές δοξασίες, διοσημίες, ήθη, έθιμα  και αντιλήψεις, όπως αυτές πέρασαν και παγιώθηκαν, από γενιά σε γενιά, στον τόπο μας.   Η Βαλύρα, του 1960-1970 ,ήταν δύο μορφών: Εκείνη  των κατοίκων του επίγειου βίου, που προσέρχονταν για να λειτουργηθούν στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου , και των  πολιτών της αιωνίου ζωής, που τους φρόντιζε ο Αι Γιώργης, στο  κοιμητήριο του χωριού, έφιππος ,για να τον φοβούνται  όλοι , και να επικρατεί  θεία πειθαρχία, ώστε οι μεν ,να μην ενοχλούν τους δε!

Γρηγόρης Κριμπάς ΣΑΤΙΡΙΚΑ

 (τα σατιρικά μας σχόλια

κι όποιον πάρουνε τα βόλια!)

ΤΟΜΟΣ Β΄

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Σήμερα ζούµε σε μια πολύ δύσκολη εποχή. Ποτέ άλλοτε δεν εί-

χαµε φτάσει τόσο κοντά στην καταστροφή. Αν δεν αντιµετωπίσουμε τις δύσκολες καταστάσεις µε χιουμοριστική διάθεση υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούµε στην απελπισία ή ακόµη και στην κατάθλιψη.

Το χιούμορ είναι η καλύτερη άµυνα για την ψυχική μας υγεία. Το

γέλιο ήταν η πιο υγιής αντίδραση το λαού μας σ, όλες τις φάσεις

του πολυκύμαντου βίου του.

Όπως το κάθε τι στη ζωή µας και το χιούμορ πρέπει να σέβεται

το µέτρο. Δεν πρέπει να ξεπέφτει σε ανεπίτρεπτες χυδαιότητες ή

να εκτροχιάζεται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις και χονδροειδείς χαβαλέδες. Αντίθετα πρέπει να είναι σαν το αλάτι που σε σωστή ποσότητα νοστιµίζει το φαγητό, ενώ σε υπερβολική ποσότητα βλάπτει σοβαρά την υγεία.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΛΙΝΑΡΔΟΥ ΚΩΣΤΑΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ 1970-71 ΤΑΞΗ ΣΤ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΒΑΛΥΡΑΣ

  ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Το δρεπάνι του χάρου αφαιρεί ζωές νέων από τη Βαλύρα. 

Μετά το θάνατο της Σταυρούλας Λινάρδου  ακολουθεί ο Ντίνος Καίσαρης και χτες ο Κώστας Ηλιόπουλος.

Στη μαθητική φωτογραφία του 1970 οι συμμαθητές και συμμαθητριές σας σας εύχονται καλό παράδεισο και συλλυπούνται τις οικογενειές σας.

 

1970-71  ΤΑΞΗ ΣΤ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΒΑΛΥΡΑΣ

ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΕΛΕΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΤΑΣΙΝΟΣ ΠΕΝΤΕΑΣ, ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΤΑΘΑ

Το Θαύμα της Παναγίας της Βουλκανιώτισσας

  Στους γονείς και παππούδες μας, που με το ήθος τους τίμησαν τη Μεγαλόχαρη

      Οι Αρχαίοι Έλληνες  ,μελετούσαν ποιες είναι οι  κατάλληλες μέρες του μήνα   για να συλλάβουν οι γυναίκες τους τόκο. Είχαν διαπιστώσει, ότι  η καλύτερη περίοδος ήταν μετά  τη νουμηνία, δηλαδή μετά το νέο φεγγάρι,  γύρω στις πρώτες εννέα μέρες ,και όχι όταν φθίνει η σελήνη, γιατί υπάρχει γενική αταξία στη φύση, όπως διαπιστώνουν και οι σημερινοί μας  φυσικοί επιστήμονες,   για παράδειγμα, δημιουργούνται στους πορθμούς κυματοαναπλάσεις , γιατί ο ήλιος και η σελήνη βρίσκονται σε αντίθεση . Παράλληλα, απείχαν της συνεύρεσης, κατά τις εορτές των θεών, ιδίως εκείνων που προστάτευαν την πόλη τους. Η Βασίλιννα,   που ήταν η σύζυγος του  βασιλέα των Αθηνών, αποχωριζόταν τον άντρα της για τρεις μέρες ,και κλεινόταν, μαζί με τις συνοδούς της, που ήταν μόνο γυναίκες ,σε έναν συγκεκριμένο  χώρο, στο ιερό του Λιμναίου Διονύσου, μεταξύ της   σημερινής διασταύρωσης της  οδού Αμαλίας και Διονυσίου Αρεοπαγίτου, στην Αθήνα. Το γεγονός επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο , κατά το τριήμερο  της εορτής του Διονύσου. Την επισκεπτόταν ο Θεός και έπρεπε να είναι καθαρή, για να δεχτεί τον λόγο του( Αριστ.Αποσπ. 385, Δημ. 1370.17, Μένανδ. Εν Αδήλ. 336,Ευστ.1425.42).

Όταν Θέλει ο Θεός!

  Αφιερωμένο στον Παράκλητο, στον Φύλακα Άγγελό μας

      Οι άνθρωποι ,που πιστεύουν πολύ στον Θεό, χωρίς να έχουν αποδείξεις, είναι ευλογημένοι. Έχουν ανεπτυγμένη τη διαίσθηση και την ενορατική ικανότητα. Στην αρχαιότητα, όσοι έφευγαν από τη ζωή με αυτή τη ικανότητα, λάμβαναν τον δάφνινο στέφανο των Δελφών. Αντίστοιχα, εκείνοι που  είχαν φωτιστεί  στον νου τους και αντιλαμβάνονταν την παρουσία του θείου εντός τους,    αποχωρούσαν από τη ζωή δίκαιοι, με θεία διάκριση, ηθικοί, απηλλαγμένοι από τα εγκόσμια, και  το βραβείο τους ήταν ο χρυσός στέφανος της ελαίας  των Ολυμπίων. Στα κατώτερα επίπεδα, αυτοί που κατόρθωναν να δαμάσουν τις γενετήσιες ορμές τους και να ανέλθουν συνειδητά, σε ανώτερα πνευματικά επίπεδα, δάμαζαν τον λέοντα της Νεμέας και το στεφάνι τους ήταν από σέλινο.  Ανεβαίνοντας προς τα  εμπόδια της απληστίας, λαιμαργίας, φιλαργυρίας και προσκόλλησης στον υλικό κόσμο ,έπρεπε να δαμάσουν τον γάιδαρο της κοιλιάς τους και να  περάσουν στην αντίπερα όχθη, να πλεύσουν προς την νοητική Κόρινθο. Ο στέφανος τους ήταν από πεύκο.

Η Φιλοξενία ,το Μεράκι και η Ανιδιοτελής Προσφορά ,στη Βαλύρα του 1960-1970

  Αφιερωμένο στις φιλόξενες μητέρες μας

       Η Ελλάδα, από αρχαιοτάτων χρόνων ,θεωρούσε τη φιλοξενία ως θεάρεστο έργο. Ο ξενιστής, που ήταν ο οικοδεσπότης,  δεχόταν με τιμές τον ξένο, και του παραχωρούσε τον ξενώνα   της οικίας του . Του προσέφερε  άριστη  φιλοξενία, επιπλέον δώρα αποχαιρετισμού . Ο Ξένιος Δίας, ήταν ο τιμώμενος Θεός και οι άνθρωποι , φροντίζοντας  έναν ξένο, αισθάνονταν ότι φιλοξενούσαν τον ίδιο τον Θεό στο σπίτι τους. Πίστευαν   ότι οι Θεοί τους δοκίμαζαν, μεταμορφώνονταν και τους επισκέπτονταν, για να διαπιστώσουν πόσο θεοσεβείς είναι, και να τους μεταφέρουν μηνύματα ή να τους καθοδηγήσουν. Στην Οδύσσεια του Ομήρου, (ραψωδία α΄, στίχοι 119-124) , η θεά Αθηνά μετέβη από τον Όλυμπο στην Ιθάκη , στο ανάκτορο του Οδυσσέα , μεταμορφωμένη ως Μέντης, ηγήτορας των Ταφίων. Κι ενώ στεκόταν για αρκετή ώρα στις θύρες ως ξένος, κανένας από τους μνηστήρες της Πηνελόπης δεν το κατάλαβε, από την πολλή οινοποσία και το μοίρασμα των κρεάτων μεταξύ τους . Μόνο  ο θεοσεβούμενος Τηλέμαχος είδε τον ξένο , θύμωσε που στεκόταν για πολλή ώρα χωρίς να τον έχουν προσέξει, τον έπιασε από το δεξί του χέρι και  είπε φτερωτά έπη ,δηλαδή θεία λόγια:

Οι Εικοσιπέντε Θέσεις “Περί Παρθενίας “του Αγίου Αθανασίου του Μέγα και η Ένωσή μας με τον Νυμφίο της Εκκλησίας

 Αφιερωμένο στους  αγίους πατέρες , που υπηρέτησαν και υπηρετούν  τον Κύριο, στον Ι.Ν. του Αγίου Αθανασίου της Βαλύρας

      Ο “εν Αγίοις” πατέρας μας, Αθανάσιος ο Μέγας, στο θεόπνευστο κείμενο του, Περί Παρθενίας , αναφέρεται κυρίως στις μονάζουσες γυναίκες  και στον κανόνα που πρέπει να ακολουθούν, για να είναι θεάρεστες στον Κύριο και ενωμένες μαζί του. Οι νουθεσίες του αφορούν, σε έναν σημαντικό βαθμό, κι εμάς τους κοσμικούς, άνδρες και γυναίκες . Γι αυτό, κρίναμε καλό να παρουσιάσουμε τις εικοσιπέντε θέσεις- εντολές του Αγίου Αθανασίου, για να καταστούν αντιληπτές από το ευρύ κοινό, εφαρμόζοντάς τες στην καθημερινότητά μας.   Αναφέρονται σε όλους μας, γιατί ο νους και η ψυχή μας   χρειάζεται να καθαριστούν και να καλλιεργηθούν σε αυτή τη πρόσκαιρη ζωή, να καταστούν μία “θεάρεστη παρθένα”. Αντιλαμβανόμαστε ότι η κάθε  εντολή και μόνο του Αγίου Αθανασίου,  θα μπορούσε να αποτελέσει μία πτυχιακή εργασία στο Πανεπιστήμιο. Η παρούσα δυνατότητα που έχουμε ,είναι να παρουσιάσουμε τα κεντρικά νοήματα ,περιληπτικά.  Προσευχόμαστε στον Άγιο Αθανάσιο, προστάτη του ιερού ναού του Αγίου Αθανασίου  της Βαλύρας Μεσσηνίας, όπως   φωτίσει τον νου μας , ώστε να μην αποκλίνουμε από τα γραφόμενα του.

ΧΩΡΥΓΟΣΚΑΛΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΘΥΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΓΥΝΑΙΚΏΝ ΤΟΥ ΜΟΡΙΑ (21 -5-1826)

 ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Με την είσοδο των Τουρκοαιγυπτίων στον κάμπο της Καρύταινας οι άμαχοι και οι περισσότεροι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, έντρομοι διασκορπίστηκαν στα γύρω βουνά παίρνοντας το δρόμο για τα Πισινά χωριά, προκειμένου να σωθούν.

Ο Ιμπραήμ αφού ολοκλήρωσε την καταστροφή στον κάμπο της Καρύταινας και αξιολόγησε την όλη κατάσταση, ξεκίνησε οργανωμένα για τα Μεσσηνιακά Φρούρια, χωρίζοντας το στράτευμα του σε δύο Σώματα1.

Το πρώτο Σώμα με αιχμαλώτους, λάφυρα και τους δυσκίνητους σχηματισμούς ακολουθεί το δρόμο που περνάει από τα Δερβένια του Λεονταρίου, Άγιο Φλώρο και καταλήγει στο Νησί (Μεσσήνη), με μικρές απώλειες από τον κλεφτοπόλεμο που του έκαναν οι Έλληνες.

Οι Εξηντάρηδες Γαμπροί στη Βαλύρα , με τις Ευλογίες του Θεού

  Αφιερωμένο στις χήρες γιαγιάδες μας

       Αν αναρωτηθούμε τι βασικό ,κοινό γνώρισμα , είχε ο Μπαρμπαλιάς και ο καθ. Γιάννης Λύρας στη Βαλύρα, θα διαπιστώσουμε ότι και οι δύο προήλθαν από μία μεγάλη αγάπη, μεταξύ μιας πολύ νέας γυναίκας, κι ενός εξήντα  χρονών και άνω καρπερού συζύγου. Η σαράντα ετών και άνω διαφορά ,μεταξύ των συζύγων, δεν στάθηκε εμπόδιο στη συμπόρευση του βίου τους. Αυτό το όφειλαν στον Θεό, που ευλόγησε τον γάμο τους και φώτισε τον νου τους. Στόχος μας δεν είναι να ενθαρρύνουμε στην εποχή μας παρόμοιες ενώσεις, αλλά να  κατανοήσουμε τα σχέδια του Θεού, πίσω από αυτά τα συζυγικά σχήματα.

     Κατά την εποχή του 1920-1930, πολλοί μετανάστες επέστρεψαν πίσω  στην Ελλάδα, αρκετά ευκατάστατοι, αλλά υπερήλικες. Σύναπταν γάμους με νέες γυναίκες και  απέκτησαν πολυμελή οικογένεια. Αυτή ήταν η περίπτωση του Ανδρέα και της  Ευθυμίας, με την εξαίρεση ,ότι η Ευθυμία, ήταν η ίδια ευκατάστατη, αλλά μονόφθαλμη. Αγάπησε πολύ τον άντρα της και  τον μνημόνευε, μέχρι το τέλος του βίου της. Υπήρχαν όμως και ευκατάστατοι  κύριοι, που μετά την χηρεία τους  , ιδίως αν  ήταν άτεκνοι, παντρεύονταν   μία νέα γυναίκα, που τους άρεσε, για να κάνουν οικογένεια, όπως ο Δημήτρης και η Αγγελική.

ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΒΑΛΥΡΑΣ Με αφορμή τη γιορτή της ΜΑΝΝΑΣ που γιορτάζεται 9\5

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Όταν ένα άτομο είναι τυχερό  στη ζωή του μπορεί να βιώσει  πρόσωπα, γεγονότα, και καταστάσεις πέντε γενεών. Υπολογίζοντας κάθε γενεά κατά μέσον όρο 30 έτη φτάνουμε συνολικά τα 150 χρόνια ιστορίας. Γνωρίζοντας παππού-γιαγιά, γονείς, και αργότερα ο ίδιος γίνεται παππούς   φτάνουμε στις 5 γενιές με την Προ υπόθεση να είναι τυχερός στη ζωή του  και να μπορεί να καταγράφει  όλα αυτά που βίωσε.

Η πολύτεκνη οικογένεια μου , ένας από τους μεντορές μου η γιαγιά μου Αλεζαγού, μητέρα της μητέρας μου ,  ο  ηλικιωμένος πατέρας μου με μεγάλη διαφορά ηλικίας με τη μάνα μου, που έμεινε χήρα  32 ετών με 5 παιδιά ηλικίας 11 έως 4 ετών, απόκτησε 11 (2,4,1,1,3) εγγόνια  (με τη σειρά γέννησης των 4 παιδιών) και τώρα στο στάδιο του παππού έχω από το άμεσο  σόι  των   αδελφών μου 8 (1, 5, 1, -,1) εγγόνια (με τη σειρά γέννησης των 4 παιδιών) και 11 ανίψια  7 παντρεμένα και 4 ανύπαντρα.

7-5-2021. Ο ΠΥΡΓΟΣ , ΤΟ ΕΝΥΔΡΕΙΟ , και ΤΟ ΜΟΛ ΣΤΟ ΝΤΟΥΜΠΑΙ

 

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ.

Χτες   7-9-2021 ημέρα αργίας εδώ στο Ντουμπάι επισκεφτήκαμε το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο, το ενυδρείο και το μόλ ,ενώ αν ήμουν στην Ελλάδα θα πήγαινα στη Βραχοπαναίτσα που γιορτάζει σήμερα της ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ, και  μικρός πήγαινα εκεί με το θείο μου Βαγγέλη Βακρινο πουλώντας παστέλι με μέλι ,κρύο νερό και αναψυκτικά, με έδεσμα  τη γουρνοπούλα ,το πανηγύρι και τα μουσικά όργανα.

Η διαδρομή   από εδώ που μένουμε μέχρι τον πύργο είναι 20-25 λεπτά χωρίς μεγάλη κίνηση. Στη διαδρομή  μέτρησα περίπου 80 γερανούς σε διάφορα κατασκευαστικά έργα που φωτογράφισα  και δημιουργούνται δεκάδες χιλιόμετρα δρόμοι. Εκείνο που σε εντυπωσιάζει είναι οι δρόμοι και η τριπλή γραμμή μεταφοράς υψηλής τάσης, η αυστηρή τήρηση των νόμων ,  και η προστασία  των θαμώνων με διαχωριστικό. Οι τιμές για το ποτό και το γλυκό δεν ήταν υπερβολικές, στο μέρος που καθίσαμε.

Φουντής: Ένα παρατσούκλι , με διάρκεια από τις Αρχές του 1800 Αφιερωμένο στον φίλο του Μπαρμπαλιά, Τζίμη Μητρόπουλο

 Ερχόμαστε άδειοι, φεύγουμε άδειοι, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Η φύση δεν μας ρωτά. αδιαφορεί  για τις επιθυμίες μας, για το αν μας αρέσουν οι νόμοι της με τη νομοτελειά τους. Είμαστε υποχρεωμένοι να  τους δεχτούμε, και συνεπώς με όλα τους τα αποτελέσματα

Κανείς δεν ήλθε για να μείνει. 

Ευχόμαστε μέχρι το τέλος της ζωής μας να είμαστε όλοι με γερά πόδια και γερό μυαλό.

       Στην αγαπημένη μας Βαλύρα, όλοι, λίγο πολύ, είχαμε και συνεχίζουμε να έχουμε ένα παρανόμι.

Συνήθως τα αγόρια, σε παιδική ηλικία, λάμβαναν το παρατσούκλι τους , με βάση τα ιδιαίτερα γνωρίσματα της προσωπικότητάς τους και ιδιάζουσες συμπεριφορές τους ή το κληρονομούσαν από τους προγόνους τους. Τα κορίτσια, συνήθως αποκαλούνταν με το υποκοριστικό του ονόματός τους.

Αν υπάρχει όμως ένα παρατσούκλι  στη Βαλύρα, που χρήζει λαογραφικής μελέτης, είναι σίγουρα το “Φουντής” ,που κληρονόμησε ο Μπαρμπαλιάς, από τον ιδιοκτήτη του πατρικού του σπιτιού, που χτίστηκε στις αρχές του 1800.

Γνώμων Σωτηρίας: Ο Κατηχητικός Λόγος του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου που Ψάλλεται στην Αναστάσιμο Ακολουθία

  Αφιερωμένο στον Ραφαήλ, που γιόρταζε 10 Απριλίου

        Την εσπέρα του Μ.Σαββάτου και  Κυριακή του Πάσχα, αφού φθάσει προς το τέλος της η Αναστάσιμος Ακολουθία και λίγο πριν προσέλθουμε να μεταλάβουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού , ο ιερέας διαβάζει τον Κατηχητικό Λόγο του Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου. Ορισμένοι πιστοί, δεν  δίνουν την  ανάλογη προσοχή, ή  βρίσκονται  σε κατάσταση κατανύξεως, ακούνε μεν, αλλά αδυνατούν να ερμηνεύσουν τα λεγόμενα. Υπάρχουν και άλλοι, σχεδόν οι περισσότεροι , που έχουν ήδη αποχωρήσει από την εκκλησία με το πρώτο Χριστός Ανέστη. Κι όμως, είναι τόσο σημαντικό να  εντρυφήσουμε στον συγκεκριμένο Κατηχητικό Λόγο, που δύναται να αλλάξει τις Πασχαλινές μας συνήθειες!

      Μία από τις ωραιότερες ερμηνείες, αναγνωρισμένη από την Εκκλησία της Ελλάδος, είναι αυτή που παραθέτει στο Βιβλίο του “Η Μεγάλη Εβδομάς”, ο μακαριστός αρχιμανδρίτης, Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Το συγκεκριμένο βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1967 και επανεκδίδεται συνεχώς . Ακολουθεί η ερμηνεία του κατηχητικού λόγου ,( 1969, σελ.606-613).

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΛΙΝΑΡΔΟΥ ΕΤΩΝ 61, ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ

 ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

Σε νοσοκομείο της Αθήνας κόπηκε το νήμα της ζωής, στην παλιά μαθητριά

 μου στο Μελιγαλά Σταυρούλα Νικολάου Λινάρδου ετών 61.

Συλλυπητήρια στην οικογενειά της, στους θείους-θείες και εξαδέλφια της

 στην μακρινή Αυστραλία θα συναντήσει τον αγαπημένο της πατέρα.

Να είναι ελαφρύ το χώμα του Αγιώργη που θα την σκεπάσει.

Την ίδια ημέρα πέθανε στη Λάμπαινα που έμενε και ο βαλυραίος Νικος Μανωλόπουλος. Συλλυπητήρια στην οικογενειά του και αδελφές του

Αγία Ξένη (ή Ξενία)

 Την Αγία Ξένη (ή Ξενία), που γεννήθηκε στην Καλαμάτα και η μνήμη της τιμάται στις 3 Μαΐου, την ευλαβούνται ιδιαίτερα οι κάτοικοι της ιδιαίτερης πατρίδας της και τη θεωρούν προστάτη τους.

Μεγάλωσε με χριστιανικές αρχές, τις οποίες ακολούθησε με συνέπεια μέχρι τον αποκεφαλισμό της το 318, σε ηλικία μόλις 27 ετών.

Και όχι μόνο αυτό, της αφαίρεσαν την καρδιά από το κομματιασμένο σώμα της.

Αρνήθηκε να παντρευτεί, λόγω της πίστης της, τον ειδωλολάτρη έπαρχο της Καλαμάτας, και αυτή ήταν η αφορμή για το διωγμό της.

Όταν παρουσιάστηκε μπροστά στον έπαρχο και την απείλησε με βασανιστήρια αν δεν τον νυμφευτεί, με σταθερή και αποφασιστική φωνή του απάντησε: «Θα τα υπομείνω όλα για το Χριστό».

Tο Στεφάνι της Πρωτομαγιάς: Παράδοση και Ψυχοθεραπεία

ΕΦΗ Η. ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

        Το  στεφάνι της πρωτομαγιάς είναι παράδοση ,εξ αρχαιοτάτων χρόνων, αλλά και ψυχοθεραπευτικό μέσον. Προσφέρει χαρά, δρα αντικαταθλιπτικά, αλλάζοντας τη διάθεση,ασκεί τους οφθαλμούς αλλάζοντας ευχάριστα την εικόνα, χαρίζει χαμόγελα και θετική ενέργεια, γαληνεύει τη ψυχή και προσφέρει μία νότα αισιοδοξίας, σε δύσκολους καιρούς του βίου μας.

Ευτυχώς που και σήμερα, στην τεχνοκρατική εποχή που διανύουμε, με τις  επίπλαστες απολαύσεις ,σε τεχνητά, ψυχρά και απρόσωπα περιβάλλοντα ,η Ελλάδα συνεχίζει να διατηρεί τη  θεία της μορφή, τη χλωρίδα της , σε όλο της το μεγαλείο, σε απάτητα όρη και πανέμορφες κοιλάδες, σε ευλογημένους ποταμούς και χειμάρρους.

 Στην οδό Πανεπιστημίου, στην Αθήνα,   μειώθηκε η κυκλοφορία,    ο Δήμαρχος τη στόλισε με   λεβάντα, αγριολούλουδα και ό,τι παραπέμπει  σε  άγρια φυτά, με έναν κομψό τρόπο. Αυτή βέβαια είναι και η νέα τάση της μόδας. Τα αγριολούλουδα, αυτά που αποξηραίναμε μαζεύοντας στις σχολικές μας εκδρομές και στα κτήματά μας ,την εποχή του 1950 έως  1970, επέστρεψαν   διεθνώς , για να γαληνέψουν την ψυχή ,που καταπονείται μεταξύ πλαστικών, σιδήρου και πυριτίου, αφού είχαν μπει για τριάντα χρόνια στο περιθώριο, με πολλή έπαρση, ως κακότυχα, εμπρός στις ανέσεις της τεχνολογίας. Τα ψηλά κτίρια γέμισαν ανθισμένη λεβάντα, ακόμη και φραγκοσυκιές  έχω δει να κάνουν φραγκόσυκα, σε ταράτσες πολυκατοικιών στην Αθήνα.